Het was een geëmotioneerde Dirk Huyck die vanochtend het woord nam tijdens de derde zittingsdag in Operatie Propere Handen. De voorzitter van Waasland-Beveren kreeg drie verwijten naar het hoofd geslingerd. Waarom had hij Dejan Veljkovic een tweede keer ontmoet? Waarom belde hij niet zelf naar Davy Roef? En waarom heeft hij niet actief opgetreden tegen het ‘algemene gevoel’ dat er ontstond in de week voor de bewuste match? Na het antwoord van zijn advocaat John Maes greep ook Dirk Huyck zijn kans het woord rechtstreeks tot de Geschillencommissie Hoger Beroep te richten. Een monoloog.

Opgegroeid met weinig kansen

“Ik vind het bijzonder belangrijk om een beeld van mezelf te schetsen en mijn gevoelens in dit dossier. Ik ben opgegroeid in een gezin met weinig kansen en ben zo een echte vechter geworden. In mijn studies en sport heeft dat geholpen. Ik was ook sociaal bewogen, chiroleider en preses in de hogeschool. Steeds was mijn gedrevenheid mijn grootste kenmerk en dat geldt ook in mijn professionele loopbaan. Ik ben begonnen als commercieel agent in een familiebedrijf en ben nu CEO van een groot bedrijf. Ik werk bijzonder hard maar ben altijd sociaal geëngageerd geweest en heb altijd verkozen om sport- en verenigingsleven te ondersteunen. Voetbal is mijn passie. Ik was supporter van Beveren via mijn schoonvader, sponsor van Red Star Haasdonk en Red Star Waasland. Na de fusie zijn we loyaal gebleven aan Waasland-Beveren.”

“Toen de club van vzw naar cvba veranderde, heb ik uit loyaliteit één aandeel gekocht, zonder ambitie om een functie op te nemen. Pas in 2015, toen ik op de Algemene Vergadering aanwezig was, hoorde ik van de financiële problemen van de club. De club was in gevaar, men dacht zelfs de club te verkopen en niet aan de beste partij. Ik heb toen plan B voorgesteld. Onze basis te vergroten, nieuw kapitaal te ronselen, leningen uit te schrijven om de problematiek van licentie en schuldeisers voor te blijven.”

Nieuwe toekomst

“Het was een risicobelegging maar toch kon ik rekenen op veel mensen. Zo hebben we deze club een nieuwe toekomst gegeven. Tegelijk schreven we een nieuwe visie uit voor deze club. Met als kenmerk het familiale karakter. Jonge spelers, Belgische talenten die zich moeten ontwikkelen. Met als belangrijkste woorden: respect, fairplay en motivatie.”

“We hebben hard gewerkt en kenden eerste, kleine successen. Ik heb mijn tijd verdeeld over twee bedrijven. Ik begin ’s morgens om 6.30 uur, ga op de middag naar de voetbal, ga in de namiddag terug naar mijn bedrijf en ’s avonds weer naar het voetbal.”

“Dat is een heel hard leven, maar de steun van mijn vrouw en Dany De Maesschalck maakten het mogelijk. We boekten bescheiden successen en die gaven moed om door te gaan. We kregen eindelijk meer respect. Seizoen ‘17-’18 begon als een droom. De spelers groeiden, we werden sterker en konden een volgende stap zetten. Supporters vonden de weg terug naar de Freethiel. Eindelijk sprak men positief over onze club. Makelaars begonnen ons te respecteren. We hadden, hebben en zullen nooit een huismakelaar hebben. We kunnen geen spelers hebben op louter financiële wijze. We proberen spelers te overtuigen op basis van onze visie. We kregen een beetje aanzien. Bij ons kregen spelers ook effectief kansen. Ik heb mijn uiterste best gedaan om die visie te dienen. Ik heb nooit financiële drijfveren gezocht. Ik ben waarschijnlijk de minst betaalde voorzitter van Waasland-Beveren. Ik zou er nooit aan denken de sportieve belangen te verwaarlozen.”

Veljkovic geen kind aan huis

“Toen de bewuste maandagmorgen de heer Veljkovic mij belde, zei ik spontaan: ik heb echt geen tijd. Ik zei: kom vijf minuten langs. Ik stuurde een adres door, ik denk niet dat hij dan kind aan huis is. Ik heb Dejan gezegd dat het respect voor Mechelen groot is, maar dat ik nooit zou ingrijpen op het verloop van een wedstrijd. De tweede dag heb ik hem naar de keukenzaak van mijn vrouw laten komen. Ik gebruik die samen met Danny De Maesschalck om discrete gesprekken met spelers en makelaars te voeren.”

“Ik heb hem mijn standpunt nogmaals duidelijk gemaakt. En hem de raad gegeven: blijf daar van tussen. Die afspraak heeft niet lang geduurd omdat het een herhaling was van de eerste. Ik heb nooit enig eigenbelang of belang van de club nagestreefd. Ik zweer op het hoofd van mijn kinderen dat ik op een eerlijke manier heb gehandeld en ervoor heb gezorgd dat de wedstrijd in een serene sfeer is verlopen.”

Kwetsend etiket

“Het etiket dat meneer Wagner op mij kleeft, vind ik heel unfair. Ik weet nu hoe zwaar het weegt als mens om vals beschuldigd te worden. Ik betreur dat u niet beter onderzoek hebt gedaan naar mijzelf als mens en naar mijn club. Er is geen inval gebeurd in mijn club. Mijn reputatie van 57 jaar hard werken was aan flarden. De laatste maanden moet ik door de modder om mensen overtuigen van mijn standpunt.”

“Onderzoeksrechter Raskin heeft me de vrijheid teruggegeven met de woorden: u bent een integer man. Daarna heb ik geen enkele vraag meer gekregen van het gerecht. Ik heb mijn verklaring op geen enkel moment veranderd. Ook ten opzichte van meneer Verhaegen legde ik een volledige verklaring af. Ik heb met de KBVB meegewerkt in de volle overtuiging correct behandeld te worden en te kunnen rekenen op een eerlijk proces.”

“Meneer Wagner verwijt me niet gebeld te hebben met Davy Roef. Om dit te kaderen moeten we terug naar het begin van de samenwerking. Het is mijn taak, samen met Danny De Maesschalck, mensen te overtuigen om te kiezen voor mijn club. Dit is geen evidente job. De keuze voor Roef paste in onze visie van jong en Belgisch. Het was ook mijn persoonlijke droom omdat ik hem een van de grootste talenten vond. Zo heb ik getracht zijn makelaar Evert Maeschalck te overtuigen dat we een platform konden zijn voor hem.”

“Uren en uren heb ik aan de telefoon gehangen, met de hulp van Filip De Wilde en toenmalige coach Philippe Clement. In de gesprekken was het al duidelijk: Davy was een twijfelaar maar was bijzonder open. Ik zocht contact met Anderlecht en heb toch aangedrongen op zijn komst, ook na het begin van het seizoen. Toen het verlossende telefoontje kwam, was ik blij. Ook de supporters waren blij maar niemand kon inschatten hoeveel uren ik hier in heb gestopt. We hebben Davy leren kennen als een timide mens, zonder grootspraak, van wie we langzaam het vertrouwen wonnen. Er groeide een goeie band.”

“Toen we met RSCA aan tafel gingen om Morioka, hebben we getracht een nieuwe optie met aankoop te bedingen voor Roef naar volgend jaar. Hij was een belangrijke pijler in onze werking. We speelden geen schitterende tweede ronde, toch behaalde hij een preselectie voor de Rode Duivels. Deze relatie met Davy ondermjinen met de vraag of hij benaderd was, lijkt mij onmogelijk. Dat lijkt me een bom leggen onder een relatie waar ik zoveel uren heb ingestoken. Ik heb nooit getwijfeld aan de integriteit van Davy. Wat zou ik bereikt hebben? Vertrouwensbreuk. En ik zou hem gedestabiliseerd hebben voor een belangrijke wedstrijd. Roef is gebleven, speelde een schitterend seizoen maar de aankoopoptie is niet doorgegeaan. Daar is dit dossier niet vreemd aan.”

Club in gevaar

“De voorbij zeven maanden waren een hel voor mij en mijn familie. Natuurlijk dacht ik aan stoppen. Maar stoppen… Daarom heb ik beslist verder te doen. Ondanks alle modder die op mijn hoofd is terechtgekomen. Ook mijn reputatie heeft een zware deuk gekregen. Gelukkig heb ik kunnen rekenen op mijn mensen in de garage en de club. Mijn club is in groot gevaar. Financieel was het een rampjaar en daar is dit dossier niet vreemd aan. Onze voorbereiding naar volgend seizoen is een chaos. Misschien is ook dat een vorm van competitievervalsing.”

“Een club die nooit benaderd is, is slachtoffer. Gelukkig hebben wij niet ingegrepen. U kent het gevolg: Mechelen is gedegradererd. Ik hoop dat recht mag zegevieren. U zal beslissen hoe mijn naam zal verder leven. Ik hoop dat ik mijn eer en respect terug mag krijgen. Ik hoop dat ik de kans krijg de club terug te brengen naar het niveau van voor dit voorval. Ik dank u.”