Rosette en Bruno zijn de oer-pleegouders van Vlaanderen: “Al 62 kinderen hebben bij ons een warme thuis gekregen“

Baby in huis

Rosette en Bruno hebben op dit moment zeven pleegkinderen in huis. “De jongste is nog maar zes maanden”, zegt Rosette. “Het is een kindje met een beperking, dat twee keer per week kine nodig heeft en met wie we elke dag oefeningen moeten doen. Eigenlijk moeten we constant bezig zijn met dat kindje. Een zware belasting, maar je zou moeten zien hoe mooi hij kan lachen. Dat is onze beloning.”

Het voorstel van Lorin Parys klinkt Rosette als muziek in de oren. “Heel ons leven heeft in het teken van pleegzorg gestaan. Mijn man ging werken, ik bleef thuis om voor de kinderen te zorgen. Buiten een onkostenvergoeding, die overigens niet volstaat om de kosten te dragen, kreeg ik daar niets voor. Niemand zal mij ooit horen klagen. We zijn blij met de keuzes die we gemaakt hebben. Maar had ik voor mijn zorgen een loon kunnen krijgen en was er ondersteuning geweest, dan had dat ons leven gemakkelijker gemaakt.”

Het heeft hen niet tegengehouden om kinderen op te vangen met beperkingen, of baby’s met verslavingsproblemen. Ze hebben het beste van zichzelf gegeven om die kinderen een thuis te geven. Een moment voor zichzelf, dat moeten ze zorgvuldig inplannen en organiseren.

Liefde staat centraal

Nu hopen ze vooral dat er anderen opstaan, die op termijn de zorg willen overnemen van kinderen zoals de baby die ze nu koesteren. “Want naar een instelling laten we hem nooit vertrekken. Maar wij kunnen het ook niet blijven doen. Als een loon en hulp mensen kunnen overtuigen, dan is dat een goede zaak. Het kan helpen. Al moet de liefde altijd centraal staan, en mag het nooit winstbejag worden.”

Lorin Parys trekt voor de nieuwe structuur voor pleegzorg met een uitgewerkte conceptnota en met de steun van zijn partij naar het Vlaams Parlement. En hij wil het voorstel ook bespreken met Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V). De N-VA’er wil er spoed achter zetten en zo snel mogelijk met enkele experimenten beginnen. Omdat hij ervan overtuigd is dat ook moeilijk plaatsbare kinderen zo vanuit een residentiële opvang naar een gezin kunnen verhuizen.

“Uit mijn gesprekken met jeugdinstellingen en jeugdwerkers blijkt iedereen het een goed idee te vinden. En het is volgens mijn berekeningen goedkoper dan de huidige residentiële opvang. Bovendien zouden we op termijn het aantal residentiële plaatsen kunnen afbouwen.” Ook pleegzorg Vlaanderen is blij dat iemand de discussie op gang trekt.