Maak een buffer voor migranten

49 jaar lang heb ik mijn verjaardag op Hollandse wijze gevierd. Gezellig. Zelfgemaakte appeltaart op schoot en praten.

Dit jaar werd ik 50 en wilde ik het roer eens om. Tweeënhalf jaar geleden leerde ik een groep Syrische vluchtelingen kennen die in mijn woonplaats werden opgevangen. We zijn inmiddels stadsgenoten en drinken regelmatig een bakkie. Of eten Syrisch eten: dolma, baba ghanoush en shish barak. Het is allemaal heerlijk. Bij een van de etentjes had ik Zakaria, chef-kok geweest in Syrië, gevraagd of hij wilde koken voor mijn feestje. Honderd mensen was geen enkel bezwaar. Meer ook niet. Hij had wel voor hetere vuren gestaan in Syrië.

Ik besloot mijn nieuwe vrienden ook uit te nodigen. Er was een grote dansvloer op de feestlocatie. Want als we iets gemeenschappelijk hebben, behalve eten, is het dansen. Ik verheugde me op een andere verjaardag dan die andere 49.

vuurwerk

De avond was een spetterend stukje vuurwerk. Een potpourri van mensen met verschillende kleuren, smaken en achtergronden. Het eten op lange tafels was exotisch anders. De mensen in verschillende talen bijeen: een geest van saamhorigheid en welwillendheid. En haalde het eten de mensen niet over de streep dan het dansen wel. We dansten op disco, jaren 80 en 90 en Arabische muziek door elkaar. Er werd op de tembur en op het cachon gespeeld en er werd gezongen. En werd dabke gedanst waarin mensen in een kring met elkaar dansten (foto). Iedereen met iedereen. Zonder enige barrière in de vorm van taal, afkomst, rangen en standen. De avond was mijn halve eeuw waard. We weten allemaal dat deze vorm van saamhorigheid een schrijnende tegenstelling is met het dagelijks leven in Nederand. In de praktijk is de inburgering van nieuwe Nederlanders gewoon niet zo gelukt. Zij gaan niet zo hard als we hopen en in de praktijk willen wij over het algemeen helemaal niet zo graag iets met hen. We vinden hen eng met hun moslimachtergrond. Lastig of lui. Terend op onze centen.

Onderzoek onderstreept een traag inburgeringsproces. Slechts een derde haalt de inburgering binnen de gestelde tijd en maar een klein deel lukt het om werk te vinden en de bijstand te verlaten. Dat is niet aan domheid of luiheid, maar aan ons eigen inburgeringsbeleid te wijten. Er werd vanuit de gedachte ‘laat ze maar eens bewijzen dat ze bij Nederland willen horen’ een te hoge mate van zelfredzaamheid van statushouders verwacht. Een eis waar niet aan te voldoen was. Een kortzichtig en arrogant inburgeringsbeleid wat gelukkig op de schop gaat omdat het niet werkt (lees: te veel geld kost). Niet de statushouder zelf, maar de gemeente krijgt de regie en gaat via een persoonlijk plan iedere statushouder meer op maat begeleiden. Allemaal om de statushouder sneller te laten deelnemen aan onze maatschappij.

angstig

Ik ken de mensen die zich tegen een verdere inburgering verzetten. Die zich bedreigd of angstig voelen door de nieuwkomers. Die boos zijn dat de regering hen in de steek laat, maar statushouders voortrekt. Die hen verwijten onze banen in te pikken en tegelijkertijd boos zijn dat ze te lang van onze bijstandscenten leven. En voor wie er eigenlijk maar één antwoord is: terug!

Ik ben blij met de nieuwe regeringsplannen, want het bewijst dat we over het algemeen en ondanks al deze wantrouwende stemmen, er vertrouwen en geloof in hebben dat het beter kan. Dat er vooruitgang mogelijk is op het gebied van integratie.

zo snel mogelijk

Sinds ik in september 2015 vluchtelingen heb leren kennen, weet ik dat het grootste gedeelte niet anders wil dan zo snel mogelijk volwaardig lid van Nederland worden. Natuurlijk zitten er ook doerakken bij die liever hun hand ophouden, maar die bevinden zich onder alle bevolkingsgroepen. Ik heb gezien hoe belangrijk het voor het slagen van het samenleven is dat wij onze nieuwe Nederlanders proberen een paar stapjes tegemoet te komen. Niet alleen omdat ze veel, zo niet alles, zijn kwijtgeraakt in het land van herkomst en ze dus nogal wat te verwerken hebben. Maar ook omdat we daarmee onszelf het snelste helpen. Laten we zorgen dat deze mensen niet in hetzelfde vacuüm terechtkomen als onze Marokkaanse en Turkse medelanders. Via hulp bij het begeleiden naar een opleiding of werk krijgt deze groep het zelfrespect dat ze nodig heeft om in een nieuw land een plaats te vinden. Sluit hen in zodat ze zich niet willen uitsluiten. Of zie de groep inburgeraars desnoods als een jonge onderneming waar je eerst wat geld en aandacht in moet steken voordat het voordeel gaat opleveren, omdat je zo personeelstekorten in zorg, techniek en horeca kunt oplossen.

buffer

Maar het allerbelangrijkste aspect aan inburgering is het opbouwen van wederzijds vertrouwen door elkaar te leren kennen. Inburgering ontstaat niet op de taalscholen. Je bent niet werkelijk onderdeel van Nederland als je je examen hebt gehaald. Als we echt willen dat deze groep slaagt, dan moeten we een buffer vormen. Een buffer tussen hen en alle mensen die hen liefst zo snel mogelijk de grens over zetten en door deze houding juist integratie in de weg staan. Een buffer van mensen die ondanks twijfel en aarzelingen een stap willen zetten richting nieuwkomers. Praat met elkaar, leer elkaar kennen, bespreek de overeenkomsten en de verschillen en leer elkaar vertrouwen. Die buffer is van levensbelang voor deze mensen. En voor onze samenleving. Zonder deze buffer gaat het niet lukken. En wie weet komt het dan vanzelf tot een gezamenlijk feestje waar saamhorigheid en liefde het wint van verschillen en angst. <