‘We bekijken elkaar met een nieuwe nieuwsgierigheid’

‘Die ochtend zag ik op zijn telefoon een erotisch appje van ene Gigi, vast niet haar eigen naam. Het was een doordeweekse dag, de kinderen waren naar school en ik riep mijn man naar beneden. Aan mijn stem moet hij hebben gehoord dat het menens was, ook al leek hij zich van geen kwaad bewust. Ik wist al langer dat hij moeite had met monogamie en eigenlijk was ik met die kennis altijd tamelijk ontspannen omgesprongen, maar waarom had hij niet gewoon verteld over deze vrouw? Volledige huwelijkse eerlijkheid is misschien een illusie, maar als je niet langer weet wat er in elkaars hoofd speelt, van wie hou je dan? Het bleek om een vrouw te gaan die hij had ontmoet op een soortgelijke site als Second Love, hij was niet verliefd, hield niet van haar, het was de opwinding die hem ertoe had gebracht. Voortaan zou hij het me laten weten als hij haar zag, was dat oké voor mij? Ja, zei ik. Het enige wat ik wilde was openheid, de mogelijkheid mij te verhouden tot al zijn verlangens. In de weken die volgden was het een beetje aftasten geblazen, want hoe geef je zoveel openlijke vrijheid vorm? Toen hij zijn afspraakje met haar een dag van tevoren aankondigde, overviel hij me daarmee. Maar wat was dan een redelijke termijn die ik kon eisen, drie dagen, een week? Niemand kon ik om advies vragen, niemand zou hier iets van begrijpen. Toch lukte het ons samen na een tijdje zijn andere leven in ons leven met elkaar en de kinderen te passen. Ik kon goed omgaan met zijn ontmoetingen met Gigi, hij zag haar eens in de paar maanden. Het ging pas fout toen hij achter mijn rug met nog meer vrouwen contact bleek te hebben. Weer stiekem dus.

Opnieuw werd ik boos, dit keer groeide dat uit tot een tamelijk ernstige crisis, er waren momenten waarop hij riep dat we maar uit elkaar moesten als we zulke verschillende behoeften hadden. Ik dacht na. Ik wilde deze man niet kwijt. Ik hield van hem. In een perfecte wereld zou ik eisen dat hij alleen geïnteresseerd was in mij en volgens mijn normen leefde, maar we hebben geen perfecte wereld, hoe kon ik verwachten dat mijn huwelijk dat wel was? Daarbij, stel dat we zouden scheiden, ik moest er niet aan denken dat mijn kinderen zouden opgroeien in een gebroken gezin. Ik bezon me op mijn eigen rol. Ik had mijn man van alles verweten en zag hoe onze verhouding afbrokkelde – en hoe angstaanjagend snel gaat dat als je beiden eenmaal erkend hebt dat er iets flink wringt – maar ik moest er nu achter zien te komen wat ik zelf kon doen. Ik was niet bepaald de leukste vrouw geweest de laatste tijd. Het ouder worden speelde me parten, het was druk op het werk. Er was actie geboden. Meer dan ooit werd het tijd mezelf de moeite waard te maken, alleen daarmee zou ik mijn man helpen. Dus de eerstvolgende keer dat ik hem betrapte op weer een geheim affairetje nam ik een drastisch besluit. Ik schreef me in bij zijn favoriete site en wachtte tot hij toehapte. Ik had zwarte, fantasieverrijkende lingeriesetjes gekocht en veel plezier beleefd aan het maken van foto’s die zowel de verbeelding tartten als mij onherkenbaar lieten. Mijn gezicht was niet te zien op de foto’s, dat was gelukkig de gewoonte van iedereen daar. En ik lette erop dat bepaalde moedervlekken niet opvallend in beeld waren. Twee dagen gingen voorbij en ik begon me al ongerust te maken, toen zijn bericht kwam: ‘Je foto’s overtreffen mijn stoutste dromen.’

Ik lachte, in zulke taal spreken wij thuis nooit met elkaar, maar ik mocht nu niet uit mijn rol vallen en schreef in zo lyrisch mogelijke bewoordingen terug. Hij vroeg om nog een foto, van een streng haar of een silhouet, maar ik liet weten dat er iets te raden over moest blijven en stuurde in plaats daarvan een andere foto. Zo appten we een paar dagen heen en weer. Op een avond ging ik vroeg naar bed en stuurde hem vanuit de slaapkamer een bericht, en nog steeds onwetend over mijn ware identiteit, stuurde hij meteen een bericht terug: ‘Zullen we een afspraak maken?’ Hij wilde me ontmoeten in een hotel en dat wilde ik ook. Niet om hem bij verrassing te ontmaskeren of om hem iets betaald te zetten, noch wilde ik hem bewijzen dat ik kon wat hij kon. Ik heb werkelijk geen moment de behoefte gehad zelf ook eens met een ander een avontuur te beleven. Nee, ik wilde maar één ding: mijn huwelijk redden. Op een warme woensdagmiddag in juni 2018 trok ik een lingeriesetje aan met een doorschijnend jurkje erover en reed naar het opgegeven adres. De dag was zo gekozen dat ik zeker wist dat we tot laat oppas hadden, ik kon immers niet voorspellen hoe de ontmoeting zou verlopen, ik moest op zijn minst tijd hebben om hem alles uit te leggen. Ik klopte op de kamerdeur. Mijn hart sloeg als een malle, misschien werd hij woedend. Maar toen hij opendeed, keek hij me perplex aan en zei deemoedig: ‘De gedachte was heel even door mijn hoofd geschoten.’ Toen begon het zoenen dat net als het vrijen dat erop volgde, op geen enkele manier deed denken aan thuis, maar spannender was en intiemer. Door de plek, het tijdstip, voelde ik me vanzelf een Gigi en dat deed ons goed.

Maar het echte wonder voltrok zich in de maanden erna. Het was of mijn daad, die ene simpele middag in dat hotel, ons uit een groef had getild. De ontstane afstand verdween, en nu, zes maanden later, is het of hij meer van me houdt dan ooit. We bekijken elkaar met nieuwe nieuwsgierigheid. Ja, dat is het. Eén besluit, één gebaar, één middag, meer was het niet. Ik weet zeker: als ik naar jaloezie of wraak had gegrepen, had ik nooit hetzelfde resultaat geboekt.’

_{Op verzoek van de geïnterviewde is de naam Amy gefingeerd. Ook geïnterviewd worden? Iedereen wordt uitgenodigd te reageren, nadrukkelijk ook mensen met een niet-Nederlandse achtergrond. Mail een korte toelichting naar lust@volkskrant.nl}