Sorry schatje, die Lego is van papa
“Papa? Gaan we een gewoon zandkasteel bouwen?” Na vijf mislukte pogingen heeft mijn dochter het wel gehad met die replica van het Gravensteen. Een simpele berg is ook al goed. Maar zelf wil ik stiekem nog eens proberen. Het is zo plezant jong, dat spelen. Dat gevoel had ik eigenlijk een heel jaar lang: niet alleen mijn kinderen vonden al die avonturen de max, ikzelf ook. Geocachen, verstoppertje-loere spelen, rollen van de duinen,… Het ontspant veel meer dan een uurtje joggen. Hoe komt dat eigenlijk? Waarom keren we zo graag terug naar onze kindertijd?