WonderWijven getuigen: "Ik was boos op iedereen, tot ik besefte dat het zo niet verder kon"

Leen Eeckeloo (40): "Geen lijn in mijn geheugen"

Leen Eeckeloo kwam twee jaar geleden ten val met haar fiets en heeft sindsdien last van chronische hoofdpijn. 

"Ik fietste elke dag naar de middelbare school in Brugge waar ik lesgeef. Toen ik op een dag een bocht maakte, reed ik over een ijsplek en schoot de fiets onder mij door. Een fietshelm had geen verschil gemaakt, vertelden de experts me achteraf. De slag op mijn hoofd was zo hard, dat ook een helm niet had kunnen helpen." 

Eeckeloo kreeg de diagnose postcommotioneel syndroom, wat behalve chronische hoofdpijn ook geheugenverlies veroorzaakt. Haar job als lerares godsdienst moest ze opgeven, al hoopt ze nog altijd op een dag opnieuw te kunnen werken. "Dat zal niet voor snel zijn, maar ik volg momenteel cognitieve therapie om van mijn hersentrauma te herstellen en er wordt gezocht naar een behandeling tegen de pijn."

Op dit moment heeft de aandoening Eeckeloo's leven in haar greep. Ze heeft overdag minstens vier uur rust nodig, een aantal kleine zaken maakt elke dag tot een strijd. "Ik kan niet meer met iemand praten als op de achtergrond een radio speelt. Als ik met mijn kinderen naar Karrewiet kijk, mogen ze mij geen vragen stellen", vertelt ze. "Ik vergeet ook dingen, waardoor ik mijn kinderen een paar keer per dag vraag: 'Zeg, hoe was het op school?' Dat zijn kleinigheden, maar ik vergeet ook belangrijke zaken. Tijdens een gesprek onder vrienden wist ik niet meer dat een vriend al jarenlang ziek is. Er zit dus geen lijn in wat mijn geheugen weglaat."

Toen iedereen begin september weer naar school ging, raakte dat Eeckeloo heel erg. De lerares moest thuisblijven. Ze begon een blog te schrijven en pende haar verhaal neer voor Kwetsbaar Krachtig. "Het doet veel pijn dat ik, door de drukte, niet op het lanceringsfeest aanwezig kan zijn."

Lotte Vergauwen (34): "Dat 'moeten' is weg"

Lotte Vergauwen heeft jarenlang geleden onder haar perfectionisme. Ze zette niet alleen onhoudbaar veel druk op zichzelf, maar ook op haar omgeving. 

"Ik heb de lat altijd heel hoog gelegd", zegt Vergauwen. "Zowel als moeder, vrouw of vriendin. Ik wilde iedereen gelukkig maken, maar daardoor eiste ik te veel van mezelf en van mijn kinderen."

Perfectie is een groot woord, maar de drang ernaar uit zich in de kleinste dingen. "Als mijn kinderen in hun kleurboek buiten de lijntjes kleurden, werd ik al zenuwachtig", zegt Vergauwen. "Of als mijn man zijn sokken in de verkeerde wasmand gooide, flipte ik. 'Doet mijn gezin dat om mij te pesten?', vroeg ik me af."

De oorsprong van de fixatie ligt volgens Vergauwen in haar jeugd. Die was perfect, zegt ze. Ze kijkt er nostalgisch op terug, naar het kamperen in de zomer, naar elk weekend scouts. "Ik vond het niet goed dat mijn dochter niet naar de scouts, maar naar het koor wou gaan", zegt ze. "Ik wilde mijn kinderen exact dezelfde jeugd geven als de mijne, maar dat kan natuurlijk niet. Door onrealistische eisen te stellen, ben ik mezelf compleet voorbijgelopen. Ik was moe en boos op iedereen, tot ik besefte dat het zo niet verder kon."

Ze had een jaar intensieve begeleiding nodig van een therapeut, maar heeft geleerd om meer te aanvaarden. Het is nu oké als haar kinderen na school hun boekentas niet meteen uitladen. "Dat moeten is weg", zegt Vergauwen. "Ik heb weer energie voor mijn kinderen en tijd voor mijn man. Ik vind het niet meer zo erg als de afwas even blijft staan. Die loopt toch niet weg."

Nancy Sweert (50): "Zonder goede wil kom je nergens"

Op haar 25ste kreeg Nancy Sweert een hersenbloeding. Op haar 28ste opnieuw. 

Hoewel ze sindsdien met haar gezondheid sukkelt, heeft ze nooit de moed laten zakken. Haar boodschap is om het glas halfvol te blijven zien, zegt ze, want daarmee begint eigenlijk alles. "Je kunt veel tegenslag hebben, maar zonder goede wil kom je sowieso nergens." 

Haar medewerking aan het boek kwam vrij spontaan tot stand. Op een avondje uit vorig jaar in maart ontmoette ze het team achter WonderWijven. Sweert besloot een brief te schrijven voor het boek waarin ze een aantal wijsheden meegeeft waaraan ze veel belang hecht. "Het leven gaat gewoon door, rekeningen moeten betaald worden", zegt Sweert. "Maar als ik op de radio muziek hoor, wil ik dansen, zelfs al gaat dat nu niet meer omdat ik in een rolstoel zit."

Al twintig jaar werkt Sweert als persoonlijk assistente bij British Telecom en dat wil ze graag zo houden. Ze kan werken dankzij de hulp van haar ouders, zegt ze. "Mijn verhaal neerschrijven heb ik vooral voor hen gedaan. Als ik na een dag werken vermoeid thuiskom, zorgen zij ervoor dat mijn eten klaarstaat. Ik wou ondanks mijn slechte gezondheid nog zoveel dingen doen, zoals surfen of skiën, en zij hebben steeds geprobeerd om dat mogelijk te maken."

Twee jaar geleden is bij Sweert ook nog kanker vastgesteld. Ze besloot zich niet te laten opereren en bleef werken. En ook voor onze fotograaf heeft ze nauwelijks tijd, ze heeft heel de dag meetings en moet dan naar Borgerhout. "Ik voel me nu vaak misselijk en ziek. Maar ik wil toch vooral voortdoen. Al besef ik goed genoeg dat dit niet meer te genezen is."