‘Angèle en ik sturen elkaar nog altijd foto’s van onze hondjes’: De Morgen had een exclusief gesprek met Dua Lipa

“Michael, dit is Dua. Dua, dit is Michael.”

Een medewerker van Warner, haar platenfirma, verbindt me door met Dua Lipa. Of zoals haar Zoom-naam luidt: ‘yourmum’.

“Hi Michael, how are you doing?” vraagt ze vriendelijk, zij het ook een tikkeltje afstandelijk.

Ik ben dan wel de enige Vlaamse journalist vandaag, haar toon verraadt dat dit duidelijk niet haar enige interview van de dag is – voor en na mij komen nog collega’s uit onder meer Frankrijk, Duitsland, Nederland, Argentinië en een Amerikaanse podcaster aan de beurt. Dat het een audio-onlygesprek is en ik haar gezicht dus op geen enkel moment in beeld krijg, helpt ook niet. (Achteraf zie ik haar op haar Instagram zitten in wat een Londense hotellobby lijkt te zijn.)

Zoomen met Dua Lipa: het is íéts minder glamoureus dan je zou denken. Wel indrukwekkend is het hele circus errond. Alvorens ik ter voorbereiding naar haar nieuwe album Radical Optimism heb mogen luisteren, heb ik een NDA (nondisclosure agreement, geheimhoudingscontract, red.) moeten ondertekenen en me naar het hoofdkwartier van Warner Music Benelux in Grimbergen moeten verplaatsen; de luisterlink mocht onder geen beding de kantoormuren van het label verlaten.

Het zegt iets over de status van de 28-jarige Brits-Albanese zangeres. Een status die ze te danken heeft aan vroege dancepophits als ‘Be the One’ (haar tweede single uit 2015), ‘New Rules’ (het grootste nummer op haar titelloze debuutalbum uit 2017) en ‘One Kiss’ (een samenwerking met ster-dj Calvin Harris uit 2018), maar toch vooral aan Future Nostalgia. Die plaat deed haar vier jaar geleden definitief tot het pantheon der supersterren behoren. Sindsdien is er discussie over wie nu de ‘Main Pop Girl’ is: Taylor Swift, Beyoncé, Rihanna, Ariana Grande, Billie Eilish of Dua Lipa?

Vreemd genoeg heeft ook corona daar een bepalende rol in gespeeld. Terwijl de meeste artiesten hun releases voor onbepaalde tijd uitstelden uit schrik dat die tussen de plooien zouden vallen, deed Dua Lipa het omgekeerde. Als enige popster durfde zij het in maart 2020 wél aan om haar album Future Nostalgia uit te brengen. (Mogelijk ook omdat het twee weken op voorhand al volledig uitgelekt was.) Een immense gok, maar wel een die verrassend goed uitpakte. De opgewekte discopop van ‘Don’t Start Now’, ‘Levitating’ en het Angèle-duet ‘Fever’ bleek precies waar een wereld in lockdown op zat te wachten. Bijgevolg schopte Dua Lipa het tot de meest gestreamde vrouwelijke artiest van 2020, rijfde ze Brit Award na Grammy binnen en ontketende ze zelfs een heuse discorevival. Van The Weeknd over Lady Gaga tot Doja Cat: het leek wel alsof de halve popwereld plots disco ging maken. En dan moest, eens corona achter de rug was, de Future Nostalgia-tour nog beginnen. Wie erbij was tijdens Dua Lipa’s dubbele passage in het Sportpaleis in 2022 weet dat het twee van de memorabelste popconcerten van dat jaar waren, roze nylon, rollerskatende dansers en eightieschoreografieën inbegrepen. Alleen jammer dat Angèle niet kwam opdagen om ‘Fever’ live mee te zingen.

“Ik hou er niet van om woorden als megasucces in de mond te nemen, maar ja, Future Nostalgia heeft het wel érg goed gedaan”, zegt Dua Lipa. “Natuurlijk was het moeilijk om dat album op te volgen. Natuurlijk voelde ik die druk. Natuurlijk dacht ik: en wat nu?

“Maar weet je, ik ben er heilig van overtuigd dat elke plaat zijn eigen wereld is”, gaat ze verder. “Als ik eraan was begonnen met de verwachting dat het een bepaald ‘ding’ moest worden, dan zou ik nooit geraakt zijn waar ik vandaag sta. Het hele punt van Radical Optimism is net: loslaten. Dus dat is wat ik gedaan heb. Ik heb Future Nostalgia letterlijk losgelaten om het album te kunnen maken dat ik voelde dat ik moest maken. Het album dat de best mogelijke weerspiegeling is van wie ik op dit punt in mijn leven ben. Deze plaat voelt in die zin heel eerlijk aan.”

De Dua Lipa van 2024 heeft haar haar rood geverfd en zich een meer edgy stijl aangemeten met leren jassen, joggingbroeken, witte sokken in Mary Jane-schoenen en veel jeans. Muzikaal maakte ze dan weer een ‘full 180’ (Dua Lipa-jargon voor een bocht van 180 graden), van discopop naar psychedelica uit de seventies en bij uitbreiding britpop en triphop uit de nineties.

Nieuw geluid, nieuwe look, nieuwe levensstijl: het past in een poptrend waarin albums niet langer gewoon albums zijn, maar wel era’s of tijdperken. Cowboy Carter is Beyoncés countrytijdperk, inclusief banjo’s, cowboyhoeden en paarden. The Tortured Poets Department is Taylor Swifts romantiek-tijdperk, met referenties aan Emily Dickinson en een dark academia-esthetiek. En na het discotijdperk van Future Nostalgia is voor Dua Lipa dus het psychedelische tijdperk van Radical Optimism aangebroken. Toch? “Ik denk dat je dat zo wel kunt stellen, ja”, beaamt ze. “Ik ben matuurder geworden en wilde een ander geluid verkennen, mezelf anders en op een meer organische manier uitdrukken.”

Het zijn de soundtracks uit haar jeugd die die nieuwe marsrichting mee bepaald hebben. “Screamadelica van Primal Scream, Dummy van Portishead, Mezzanine en Blue Lines van Massive Attack: dat is waar ik naar luisterde toen ik jong was. Dat, en britpop. Ik voelde me in het bijzonder met die muziek verwant omdat ze zo vrij klonk. I liked the freefallingness of it, het ‘vrijevalgevoel’. Ik denk niet dat Radical Optimism op wat voor manier dan ook als al die voornoemde albums klinkt. In dat opzicht zijn het dus zeker geen rechtstreekse invloeden. Het is vooral de energie, de euforie ervan die ik op mijn album wilde overbrengen, zij het uiteraard op een popmanier.”

Wees gerust: u zult dus níét beginnen te hallucineren bij Dua Lipa’s psychpopplaat. Daarvoor zijn de psychedelische invloeden te subtiel. Ze komen heel even bovendrijven in de zweverige synths van ‘Houdini’, in de epische prechorus van ‘Training Season’, in de diepe bassen van ‘Falling Forever’ of in het stuiterende middenstuk van ‘Illusion’. Voor de rest is Radical Optimism een onversneden popplaat, maar dan wel een met opvallend veel akoestische gitaren – jawel, ook Oasis was een invloed – en om onduidelijke redenen ook fluiten (‘Maria’) en zelfs vogelgeluiden (‘Happy for You’).

Hielpen haar bij het produceren van al die klanken: Kevin Parker (frontman van de Australische psychrockgroep Tame Impala), Danny L Harle (maker van geschifte elektronica en bezieler van PC Music, een vooraanstaand label voor zogenaamde hyperpop), Tobias Jesso Jr. (een singer-songwriter die ook voor Adele en Harry Styles schrijft) en Caroline Ailin (een van de vaste coschrijvers van Dua Lipa), een kwartet waarnaar Dua Lipa refereert als ‘the band’.

Het is een van de opvallendste vaststellingen van Radical Optimism: niet alleen zijn er geen grote featurings op de plaat te bespeuren, Dua Lipa vertikt het ook om, op het absolute hoogtepunt van haar roem, met een batterij hitmakers of topliners de studio in te kruipen. In plaats daarvan stelt ze een groep unusual suspects samen van wie de meesten nog nooit de bovenste helft van een hitparade van dichtbij hebben gezien. (Ik bedoel: Danny L Harle is de man die in 2021 onder de titel Harlecore een album vol Thunderdome-techno en chaotische gabbermuziek heeft gemaakt). Het zegt iets over het soort popster dat Dua Lipa wil zijn, eentje die ondanks haar positie aan de top van de hitlijsten ook nog altijd aansluiting probeert te vinden bij de alternatieve scene.

“Caroline heeft aan al mijn albums meegewerkt, en met Tobias had ik in 2017 al eens iets samen gedaan”, aldus Dua Lipa. “Danny L Harle heb ik dan weer leren kennen via een vriend van mij – hij werd aan me voorgesteld als een ‘rave consultant’. (lacht) En Kevin? Met hem heb ik eigenlijk altijd al willen samenwerken, omdat ik een megafan ben van Tame Impala. He was just on my dream board.

“Het leek me een leuk idee om die vier mensen, die nog nooit samen in één ruimte hadden gezeten, welja, samen in één ruimte te zetten. Gewoon, om te zien wat het zou geven, of er een bepaalde creatieve chemie zou ontstaan. Vergelijk het met koken: je gooit een heleboel verschillende ingrediënten bij elkaar en ziet wel wat er gebeurt.”

Wat er dan gebeurde? “Op de eerste dag dat we samen in de studio doorbrachten, schreven we ‘Illusion’, de recentste single en de song die de plaat in de juiste muzikale richting heeft geduwd. Op de tweede dag schreven we ‘Happy for You’. Op de derde dag schreven we ‘Whatcha Doing’. Keer op keer was het resultaat geweldig, en het leek allemaal vanzelf te gaan. Na die eerste paar dagen – die even spannend als bemoedigend waren – wisten we: dit wérkt, so let’s do more together.”

Over naar de inhoud van de plaat dan. Dua Lipa zou Dua Lipa niet zijn als haar nieuwe songs niet bijna allemaal over de liefde in al haar vormen en stadia zouden gaan. Over haar huidige beau (acteur Callum Turner) praat ze niet in interviews. Over haar exen Anwar Hadid (de broer van Bella en Gigi) en Romain Gavras (de Franse videoclipregisseur van onder meer Jamie xx, M.I.A. en Justice) al evenmin. Wie iets over haar liefdesleven te weten wil komen, moet haar nummers ontleden. Al in de eerste strofe van openingslied ‘End of an Era’ noemt ze zichzelf “hopelessly romantic”, wordt ze halsoverkop verliefd en is ze bijgevolg “done with the lonely nights”. Wat later ziet ze de liefde uitdoven (‘These Walls’). Nog wat later dumpt ze haar lief (‘French Exit’, kan bijna niet anders dan over Romain Gavras gaan). Om dan te eindigen met iemand die zijn ex nog in zijn hart draagt (‘Maria’) en blij te zijn voor haar eigen ex die de brokstukken van hun uiteengevallen relatie heeft opgeraapt en aan een ander gegeven (‘Happy for You’).

Klinkt als een turbulent liefdesleven, maar zoals we van Dua Lipa gewoon zijn, is de toon bijna over de hele lijn vrolijk. Beschouwde ze zichzelf altijd al als een radicale optimist? “Absoluut”, klinkt het. “Ik maak me sterk dat ook mijn vorige nummers steeds een gevoel van optimisme in zich hebben gedragen. (denkt na) Weet je, wanneer ik songs schrijf, zie ik dat als een mantra. Dan begin ik eraan met het idee: laat ik iets schrijven dat me op de lange termijn een goed gevoel zal geven. Ik weet niet hoelang ik deze nummers precies zal zingen, maar ik hoop nog héél lang. Dan kan ik er maar beter voor zorgen dat het ook aangenaam is.”

Ik werp op dat het moed vergt om een album Radical Optimism te noemen in tijden van, euh, radicaal pessimisme. Mogen we de albumtitel – een term uit de filosofie die ervoor pleit in elk aspect van het leven het goede te zien op basis van rede en bewijs, en die Dua Lipa via een kennis ter ore is gekomen – als een statement opvatten? “Ik denk dat het zeker een belangrijk standpunt is om radicaal optimistisch te zijn in het licht van dingen die niet lukken, dingen die niet gaan zoals je wilt.”

Zo mogelijk nog heldhaftiger is de albumhoes, waarop ze, net als in een filmpje dat ze ter aankondiging van de plaat op Instagram zette, met een haai zwemt. Een haai waarvan het internet zich afvroeg of het een echte was. Was dat zo? “Sorry, ik kan mijn geheimen niet prijsgeven”, lacht ze lichtjes sardonisch. “Het punt is dat ik op die beelden een kalme houding aanneem terwijl ik me in heel gevaarlijk water begeef. Thematisch is dat wat het hele album verklaart. Wat ik wilde overbrengen, is dat je gracieus moet zien te blijven in het aangezicht van het gevaar.”

Verder uitwijden over ‘het gevaar’ en ‘de dingen die niet lukken’ doet Dua Lipa niet, laat staan dat ze het over politiek heeft of woorden als ‘oorlog’ in de mond neemt. Allicht omdat uitspraken daarover in een recent verleden weleens als een boemerang terug in haar gezicht zijn terechtgekomen. Omdat Lipa de dochter is van twee Albanese ouders die begin de jaren negentig, bij het uitbreken van de Bosnische oorlog, van Kosovo naar Engeland vluchtten, voelt ze zich al heel lang verwant met de Palestijnse bevolking. Ze sprak zich de voorbije jaren dan ook al meermaals pro Palestina uit. Om op een keer, in 2021, via een advertentie in The New York Times door rabbijn Shmuley Boteach en The World Values Network van antisemitisme te worden beticht. Dua Lipa ging er op haar sociale media tegen in het verweer. Maar hoewel ze niet zo lang geleden nog een petitie voor een staakt-het-vuren van het Israël-Hamas-conflict ondertekende, lijkt ze haar woorden sindsdien toch zorgvuldiger te kiezen.

Feit blijft dat Dua Lipa het engagement niet schuwt. Ook dat is iets wat de huidige generatie popsterren lijkt te typeren. Zie ook Billie Eilish, die zich opwerpt voor de klimaatzaak – haar nieuwe plaat zult u binnenkort enkel kunnen kopen op ecovriendelijk vinyl – en Olivia Rodrigo, die eerder dit voorjaar morning-afterpillen en condooms liet uitdelen op een concert in Missouri, een staat waar abortus verboden is.

Bij Dua Lipa zit dat engagement ook in de veelheid van wat ze doet. Ze runt het contentplatform Service95, met onder meer een podcast waarvoor ze Billie Eilish, Elton John en Greta Gerwig maar net zo goed relatietherapeut Esther Perel en Apple-CEO Tim Cook interviewt, en een boekenclub waarvoor ze hippe, activistische schrijvers als Michelle Zauner aan de tand voelt. Ze organiseert samen met haar vader Dukagjin Lipa het Sunny Hill Festival in Pristina, waarvan de opbrengsten naar hun eigen Sunny Hill-stichting gaan, die ijvert voor gelijke kansen voor jongeren in Kosovo. Ze heeft haar eigen management-, publishing- en productiebedrijf Radical22, waar ze de recent verworven rechten op haar eigen muziek in heeft ondergebracht en waarmee ze een docureeks over Londen aan het produceren is voor Disney+.

Op de vraag vanwaar de noodzaak komt om meer te willen doen dan louter muziek maken, antwoordt ze: “Ik heb er altijd van gehouden om me met veel verschillende dingen bezig te houden. Ik word heel erg geprikkeld door bij te leren, door nieuwsgierig te blijven. De ene dag Apple-baas Tim Cook interviewen voor mijn podcast en de andere met Kevin Parker en co. in de studio zitten: voor mij voelt dat heel natuurlijk aan.” En nog een andere dag een zeemeermin spelen in filmhit Barbie of een slechterik in actiekomedie Argylle, dat ook? “Aan dat acteren heb ik vooral heel, heel veel fun beleefd. Maar als het erop aankomt, is en blijft muziek toch mijn baby.”

Deze zomer komt Dua Lipa haar nieuwste boreling Radical Optimism aan u laten horen op Rock Werchter. Ze sluit op zaterdag 6 juli het hoofdpodium af. Wat me bij de laatste vraag brengt: zal Angèle er dit keer wel bij zijn om ‘Fever’ live met haar te brengen? “Ik weet het niet, we zullen zien”, geeft ze ook dit keer haar geheimen niet prijs. Of ze nog contact is blijven houden met haar ‘petit filou’, zoals ze onze landgenote ten tijde van hun samenwerking in 2020 noemde, dring ik aan. “Zeker, we zijn nog altijd vriendinnen. En ja, we sturen elkaar nog steeds foto’s van onze hondjes.” (lacht)

Radical Optimism is uit bij Warner. Dua Lipa sluit op zaterdag 6 juli de Main Stage van Rock Werchter af.