Direct naar artikelinhoud
Nieuwjaarsrecepties

De euforie van de ex-lieven

Na een moeilijke week is de euforie groot op de nieuwjaarsreceptie van sp.a.Beeld Eric de Mildt

Als er al liefdesverdriet is, dan is het over de manier waarop de Antwerpse breuk tot stand kwam. Bij Groen en sp.a overheerst vandaag de euforie van de ex-lieven die blij zijn dat ze verlost zijn uit een relatie die nooit van harte was. Het gevaar van euforie is alleen dat ze verblindend kan werken. 

Een opgeklopt sfeertje is de gemiddelde nieuwjaarsreceptie niet vreemd. Als er een moment bestaat om uitgelaten te zijn in de politiek, dan wel die jaarlijkse bijeenkomst waar er voor schaamteloos voor eigen parochie gepreekt kan worden en er per glas witte wijn ook een dosis zelfvertrouwen getankt wordt.

De leden van Groen en sp.a deden daar dit weekend nog een schepje bovenop. Alsof het uitzinnig joelen en applaudisseren de wonden van de afgelopen week moesten helen. Het resulteerde op beide recepties in een bizarre euforie, die netjes samengevat werd door de strijdliederen aan het eind van de speeches. Hoe toepasselijk I Will Survive van Gloria Gaynor - het lijflied van alle gebroken harten - misschien ook geweest zou zijn, bij de socialisten weergalmde een geremixte versie van 'Ain't No Mountain High Enough'. De groenen kozen al even symbolisch voor 'Can't Hold Us' van Macklemore en Ryan Lewis.

Meyrem Almaci: 'Het kan anders en niets of niemand zal ons tegenhouden.'Beeld Eric de Mildt

En wat dan te zeggen van de slotzinnen van de voorzitters. "Het kan anders en niets of niemand zal ons tegenhouden", riep Almaci. "Jullie. Zullen. Ons. Niet. Temmen", schreeuwde Crombez richting 'al wie graag herhaalt dat de socialisten geen toekomst hebben'.  Het ging er bij de achterban in als zoete koek.

Niets missen van de Antwerpse politiek? Krijg het nieuws nu rechtstreeks via WhatsApp

Catharsis

"Deze speech was wat we nodig hadden en misschien waren de gebeurtenissen in Antwerpen dat op een of andere manier ook",  denkt Vlaams fractieleider van sp.a Joris Vandenbroucke. "Het voelt aan als een soort catharsis."

Bij sp.a lijkt afgelopen week effectief een mentale kentering plaats te hebben gevonden. Geloofden ze tot voor kort stiekem zelf wel dat alles de schuld was van de socialisten, dan waren de aanval op hun kopman Tom Meeuws en de commotie rond de rol van het Gentse stadsbestuur in de bouw van de Ghelamco-arena de druppel. Of zoals Yasmine Kherbache het zegt: "We hebben een rode lijn getrokken. We hebben genoeg van de ad hominems, van de aanvallen onder de gordel. We pikken dit niet meer." 

Die lijn werd ook doorgetrokken in de toespraak van Crombez. Voor het eerst sinds bijzonder lang praatten de socialisten over zichzelf. Geen expliciete sneren naar het centrumrechtse beleid, wel de focus op de eigen antwoorden op nieuwe uitdagingen. Met een pleidooi voor loon en sociale rechten voor mantelzorgers, freelancers en fietskoeriers, met de belofte van een minimumpensioen van 1.500 euro netto voor al wie lang genoeg gewerkt heeft. Het contrast met het interview van Crombez eind vorig jaar in De Standaard, waarin hij toegaf wakker te liggen van de verkiezingen, kon bijna niet groter zijn.

Verstandshuwelijk

Ook bij Groen stond inhoud afgelopen weekend voorop. De focus van Almaci ging naar een eerlijker, menselijker en gezonder beleid, waarbij ze pleitte voor een lage-emissiezone voor heel Vlaanderen en praktijktesten in plaats van mysterie calls om discriminatie op te sporen. 

Tot meer dan 'het was een pittige week', was ze niet te verleiden. Volgens een Groentopper valt dat makkelijk te verklaren. "We zijn altijd uitgegaan van wat het beste is voor de Antwerpenaar. Drie maanden geleden was dat een bondgenootschap van Groen en sp.a met onafhankelijken in Samen. Vandaag is het beter voor Antwerpen dat we apart naar de kiezer gaan." Een partijgenoot is even laconiek. "Ik was helemaal voor de samenwerking, maar het is altijd een verstandshuwelijk geweest." 

Hoe getrouwd ze een week geleden nog waren in Antwerpen, zo overtuigd zijn de beide ex-lieven vandaag dat ze er beter af zijn alleen. Een overtuiging die mogelijk zelfs in hun voordeel kan spelen.

De socialisten hebben eindelijk begrepen dat je eerst jezelf graag moet zien, voordat je de kiezer kan verleiden. Maar of dat voldoende is? Eerst moet de voorzet van de voorzitter nog uitgewerkt worden op het congres van 17 maart. Vervolgens moet de partij de boodschap nog verkopen én moet ze aanslaan. Dat zijn nog veel voorwaarden te vervullen. Opmerkelijk is ook waar John Crombez niets over zegt: migratie en identiteit, toch de vraagstukken van het moment. Omdat er niets bij te winnen valt, luidt het intern, omdat ze liever hun eigen agenda zetten. Gewoon zwijgen is dan een optie, al is ook daar geen garantie voor succes. 

Peilinggek

De groenen dekken die domeinen beter af. Maar ook voor hen dreigt een grote valkuil: die van de overmoed. "Groen bloeit als nooit te voren", luidde het op het kerstkaartje van de partij. Het is exemplarisch voor de gedachtengang van de groenen. Want ja, de groenen verwelkomden pas hun 10.000ste lid (ter vergelijking: sp.a had eind 2017 42.473 leden en schreef de afgelopen twee weken nog 300 nieuwe in). Maar het gros van hun vertrouwen halen ze uit de peilingen waarin ze de jongste jaren steevast hoge toppen scheren. En met iedere peiling stijgt het groene zelfbewustzijn met een procentpunt.  

Ook dit weekend weer. "We hebben de keuze om Samen op te blazen genomen op basis van buikgevoel", aldus een prominente groene. "De peiling van Gazet van Antwerpen geeft ons nu gelijk: het potentieel van Groen alleen is groter dan dat van Samen nu geweest zou zijn."

Nochtans: iedereen weet intussen hoe dat gaat met peilingen. Een keer de kiezer echt heeft gesproken, kan het zwaar ontwaken zijn. 

Niets missen van de Antwerpse politiek? Krijg het nieuws nu rechtstreeks via WhatsApp