Lara Taveirne: "Ik heb heel wat jongens diep in de ogen gekeken"

Eigenlijk wilde ze actrice worden; voor het eerste jaar van de drama-opleiding was ze alvast geslaagd. Maar uiteindelijk besloot Taveirne toch Germaanse Talen in Gent te studeren. Lekker romantisch, jezelf door zo’n verplichte stapel boeken worstelen. Dacht ze.

“Mijn eerste jaar aan de unief was ronduit verschrikkelijk. Het lijkt wel alsof ik heel dat jaar niets anders heb gedaan dan wachten. Dat blijkt ook uit mijn dagboeken van die tijd: het spannendste dat daarin te lezen valt, zijn beschrijvingen van de vogels die aan mijn raam voorbij vlogen.

"Dat kwam omdat ik nooit naar de les ging. Ik had zoveel andere dingen te doen; mijn eerste, weliswaar pas tien jaar later uitgegeven, boek schrijven bijvoorbeeld. Al die theorieën die wij vanbuiten moesten leren, kwamen mij toen voor als een uitvinding van strenge, negentiende eeuwse mannen om de jeugd met haar neus de boeken in te dwingen, zodat ze geen tijd had om de liefde te bedrijven.

"Nu vind ik dat best jammer. Eigenlijk zou ik graag mijn diploma opnieuw halen, volgens mij zou ik alles nu wel heel interessant vinden.

Verspeelde zomer

"Maar ook de de anonimiteit van zo’n grote aula met honderden studenten beangstigde mij. In de middelbare school kende iedereen mij als ‘die moeilijke’. Eerlijk gezegd miste ik het om een naam te hebben. Ik wou gewoon nog eens een kwaaie nota in mijn agenda, of straf krijgen. (lacht)"Bij het begin van de examenperiode was het telkens weer een heel gedoe om goede notities te bemachtigen. ‘Dan moet je zelf maar naar de les gaan, hé’, kreeg ik dan te horen. Ik ben nog net niet in de prostitutie beland. (lacht) Laten we zeggen dat ik heel wat jongens diep in de ogen heb moeten kijken.

"Na die verspeelde zomer vol herexamens heb ik het vanaf het tweede jaar helemaal anders aangepakt. Van mijn klein, eenzaam kamertje met lekkende kraan verhuisde ik naar een herenhuis aan het Citadelpark met twee mooie jongens. Wij studeerden vaak samen. Ik zie ons daar nog zitten, ’s ochtends in de vroege zomerzon op de stoep voor ons huis, samenvattingen in de hand.

"Plots had ik het gevoel dat dit een oorlog was die ik niet alleen voerde. Toen pas leerde ik dat blokken echt appreciëren. Jezelf uitwringen, tot op het bot gaan, en dan achteraf de euforie van een goed examen: eigenlijk is het schrijven van een boek een heel vergelijkbaar proces.”