“Meer dan tien wedstrijden gezien van Fiorentina”: Club-coach Nicky Hayen voor de cruciale confrontatie in Firenze

Nicky Hayen beweert “makkelijk te kunnen loskoppelen”. Tenminste… als hij in bed ligt: “Ik slaap prima.”

Voor het overige is de coach – vooralsnog ad interim – voortdurend bezig met voetbal. “Ik ben rond 7 uur ’s ochtends aanwezig op het Basecamp en ga naar mijn appartement rond 21 of 22 uur. Als ik dan in de zetel zit, kan het gebeuren dat ik nog voetbalmagazines lees. Of beelden bekijk. Ik steek ál mijn tijd in de job. Dat is te doen omdat ik op mijn eentje in West-Vlaanderen ben, mijn gezin woont in Limburg. Die balans vinden, met maandelijks drie of vier vrije dagen… Niet simpel.”

“We facetimen vooral”, vertelt Hayen hoe hij contact houdt met het thuisfront. “En op de grote momenten, zoals de verjaardagsfeestjes, ben ik er altijd bij. (herpakt zich) Enfin, zo veel mogelijk. Ik heb nu een plechtige communie van mijn jongste zoon gemist. We speelden tegen Antwerp die dag. Ik heb dan een videoboodschap gestuurd…”

“Mijn kinderen blijven rustig bij wat er nu allemaal gebeurt. Ze worden door hun vriendjes natuurlijk wel aangesproken op het feit dat ik nu de trainer van Club ben, maar we hebben hen geleerd altijd de voeten op de grond te houden. Zelf ben ik ook zo opgevoed: altijd down-to-earth blijven, vooral niet hautain zijn.”

Gestopt bij Antwerp

Hayens zonen – twaalf en veertien jaar oud – hopen in de voetsporen van hun vader te treden. Als voetballer, welteverstaan. Beiden zitten in de jeugd van STVV, waar Hayen in 1999 zelf doorbrak.

“Ik ben blij dat ik mijn droom heb kunnen waarmaken”, aldus Hayen. “Ik was een degelijke verdediger, met kwaliteiten maar ook gebreken. Ik had bijvoorbeeld weinig startsnelheid. Dat moet je dan compenseren met je positiespel. Ik las het spel bovengemiddeld, alleen haalde ik niet hetzelfde niveau bij de uitvoering. (lacht) Uiteindelijk ben ik op mijn 32ste gestopt. In mijn voorlaatste jaar bij OHL had ik alles in de knie afgescheurd, ik ben dan nog naar Antwerp gegaan. Ik vond dat ik daar nog verdienstelijk tot goed speelde, maar ik voelde voor mezelf dat ik geen honderd procent meer was. In die omstandigheden was het meer aangewezen om in te zetten op het trainerschap, ook al was ik nog zo jong.”

Leeftijd is nooit een issue geweest voor Hayen. Op zijn negentiende schreef hij zich al in voor trainerscursussen. Zonder masterplan in het achterhoofd, wel met de nodige ambitie: “Ik wilde zien waar mijn plafond lag. Dat kon het amateurvoetbal zijn, maar evengoed eerste klasse of het buitenland. Ik heb altijd geloofd in mijn kwaliteiten.”

Zijn parcours naar de top is er één met de nodige hindernissen. Hayen werkte bij amateurclubs als Zwarte Leeuw en Tienen, was assistent in Saudi-Arabië en depanneerde in 2019 bij STVV na het ontslag van Marc Brys. Bij Waasland-Beveren kreeg de Limburger in 2020 een volwaardige kans in eerste klasse. Nu ja, ‘volwaardig’… “We zouden dat seizoen eigenlijk in 1B spelen, maar na een strijd via de groene tafel mochten we plots toch in 1A beginnen. De kern was daar evenwel niet op voorzien, wat de opdracht er niet gemakkelijker op maakte. Na de barrages zijn we dan gezakt.”

Een degradatie: het staat niet goed op je cv. “Ik wist dat ik vermoedelijk een stap terug moest zetten.” Het werd een verrassende: Hayen ging aan de slag bij Haverfordwest County ACF uit Wales. De club was toen voorlaatste, Hayen loodste hen naar de Europese plaatsen. “Ik had er kunnen blijven. Maar toen kwam Club NXT. Ik werk bijzonder graag met jongeren, zij voeren uit wat je vraagt. Jacky Mathijssen, die Club kent en vlak bij me woont, raadde me aan het te doen. En zie nu…”

Geen egotripper

Hayen had een paar maanden terug nooit kunnen voorspellen dat hij nu de gevierde T1 van blauw-zwart zou zijn. “Het is genieten, dat zeker, maar ik sprak daarnet over nuchterheid. Wel, die wil ik nu ook tonen. Ik heb de andere kant van de medaille meegemaakt, ik ben me ervan bewust dat het snel kan omslaan als we één of twee keer verliezen. We moeten niet te hoog van de toren blazen: op dit moment hebben we nog niks in handen.”

Dat kan veranderen als Club de lijn van de voorbije weken doortrekt in Firenze: dan lonkt een Europese finale. “Dat zou historisch zijn”, beseft Hayen. “Ik geloof ook dat het kan. Maar als we het goed doen, verdienen de spelers de credits. Wij, de staf, zijn afhankelijk van hoe zij het gameplan uitvoeren. De voorbereiding mag perfect zijn – we hebben meer dan tien duels van Fiorentina geanalyseerd –, als het op het veld er niet uit komt, zijn we daar niks mee.”

Hij benadrukt nog eens: “Ik wil en zal het succes niet claimen – dan ben je een egotripper. We doen dit samen.”

En toch: binnen en buiten Club scoort Hayen punten. Vanaf de eerste dag legde hij zijn oor te luisteren bij de spelers, om hen zo te betrekken bij Operatie Herstel: “We hadden het idee om op restaurant te gaan met een paar groepjes. We hebben gewoon gebabbeld. Niet alleen over het sportieve, ook over hun privé.”

Hayen werkt ook nauw samen met het bestuur. Kreeg Ronny Deila vaak de opmerking cavalier seul te spelen, dan houdt Hayen wel rekening met suggesties/raad van bovenaf. “Ik heb altijd zo gewerkt. De dag voor de match leg ik uit hoe we het willen aanpakken. En vraag ik de mening van de bazen. Iedereen die nauw bij Club betrokken is, heeft verstand van voetbal. Ik zou wel zot zijn om al die knowhow zomaar te negeren.”

De vraag is wat het Hayen straks oplevert: mag hij aanblijven of niet? “We hebben afgesproken ná het seizoen die analyse te maken”, aldus de hoofdrolspeler zelf. “Mijn makelaar en ik hebben zelfs geen garanties gekregen dat ik binnen Club een functie behoud. Ik ga me er het hoofd niet over breken: de toekomst kun je niet voorspellen.”

Goede band met de fans

Maar Hayens overtuiging is dat je het voor een groot stuk wel in de hand hebt. “Ik geloof er niet in dat spelers een hele week kunnen niksen op training, maar in het weekend wel top zijn. Ik vraag élke dag het volle pond. De taken zijn duidelijk, dus iedereen moet die gewoon uitvoeren. En niet op een alibi-achtige manier: ‘Ik loop mee, want zo hoort het.’ Neen!”

Het is een stijl die aansluit bij de waarden van Club: No sweat/No glory. De achterban weet Hayen dan ook te appreciëren. “Het is leuk dat de fans achter mij staan. Ik ga die mensen ook áltijd respecteren. En ze kunnen het elftal helpen. Ik speel die wisselwerking soms bewust uit. In PAOK was het een heksenketel. Wel, toen we met de staf een uur voor de aftrap op het terrein kwamen, zijn we het bezoekersvak ostentatief gaan groeten, opdat de decibels bij de Griekse supporters de hoogte in zouden gaan. (knipoogt) Zo konden de spelers al een beetje een idee krijgen van de sfeer.”

U begrijpt: Hayen doet niks zomaar, hij denkt voortdurend na. Zelfs over de samenstelling van zijn playlist voor de wedstrijd. “Het is vooral hardstyle, met stevige beats dus. Mijn muzieksmaak is breed, maar op zo een moment wil ik adrenaline.”

In Firenze zal er die sowieso zijn. Hayen heeft er vooral zin in: “We zullen klaar zijn.”