Alleen interviews met Kris Peeters zijn nog duffer dan gesprekken tussen voetballers en journalisten

"Onbegrijpelijk. We speelden met kak in de broek tegen een team dat verdedigend nauwelijks beter is dan de veteranenploeg van San Marino. Of dat aan de tactiek van de trainer lag? Er is mij gevraagd om daar geen mening over te hebben. En als u mij nu wil excuseren, ik ga een gat in de kleedkamerdeur trappen."

Dit is wat Eden Hazard de pers had kúnnen vertellen na de nederlaag van België tegen Wales op het EK van 2016. Maar hij mompelde liever iets over "een sterke tegenstander", "een gebrek aan geluk in de zestien" en "over twee jaar nóg sterker terugkomen". Daarmee respecteerde hij een ongeschreven, maar niettemin heilige wet in medialand: tv-interviews met voetballers moeten en zullen nietszeggend zijn.

Parkinson

Jaja, er zijn uitzonderingen, ik weet het. Thibaut Courtois ridiculiseerde na België-Wales het tactische IQ van Marc Wilmots. En Kevin De Bruyne zei nog niet zo lang geleden dat ook de tactiek van Roberto Martinez rammelde als een Trabant met mechanische parkinson. Maar elke voetballiefhebber die nog niet al zijn hersencellen aan Jupiler gedoneerd heeft, weet: alleen interviews met Kris Peeters zijn nog duffer dan gesprekken tussen voetballers en voetbaljournalisten.

Om te vermijden dat we tijdens de nakende WK-programma's omvervallen van verveling, doen we er dan ook goed aan om over het voetbalinterview eens wat afspraken te maken. En hoe kan dat beter dan met een bindend pactje tussen voetballers en voetbaljournalisten. Ik doe een – badumtss! – voorzetje.

Vijf artikels

Artikel één. De voetbaljournalist belooft plechtig om de voetballer échte vragen te stellen. Ter opfrissing: een vraag is een zin die bedoeld is om informatie in te winnen of inzichten te verwerven. 'Jullie begonnen sterk aan de wedstrijd' is géén vraag. 'Hadden jullie tegen een ploeg als Panama niet beter met een tweetal spitsen méér gespeeld?' is dat wél.

Artikel twee. De voetballer heeft het recht om non-vragen als 'Het was een moeilijke match, vertel eens' te beantwoorden met de zin 'Wat wil je, hangbuikzwijnen zijn veel vroeger geslachtsrijp dan andere varkens' en daarna onmiddellijk richting kleedkamer te verdwijnen.

Artikel drie. De voetballer zweert dat hij in het bijzijn van televisiecamera's nooit meer de volgende zinnen zal uitspreken: 'We gaan het wedstrijd per wedstrijd bekijken', 'Voetbal is een teamsport' , We vergaten te voetballen' en 'Als je de kansen niet afmaakt, weet je dat het moeilijk wordt'.

Artikel vier. De voetbaljournalist verbindt zich ertoe om de voetballer die ondanks de gemaakte afspraken uit zijn opgepompte nek blijft lullen met de VRT-microfoon een corrigerende tik te geven.

En tot slot artikel vijf. De voetballer zal de voetbaljournalist in de ogen kijken wanneer hij een vraag beantwoordt. Gedaan met dat onnozele 'Waar zal ik mijn blik nu weer eens op richten om te vermijden dat mijn goddelijke ogen jouw inferieure kop kruisen'-gedrag. Say no to racism, maar ook to pedanterie, begot.

Voetbaljournalisten en Rode helden, wat denken jullie? Gelezen en goedgekeurd? De natie dankt u!