Strafschoples

Ze vliegen ons om de oren in de varianten hard, raak, in de handen, laagrollend en hoog over. Op de strafschop is geen peil te trekken, wie ook de bal op de kalkstip legt, elf meter van het doel. Volgens het commentaar nam Lionel Messi zaterdag de strafschop tegen IJsland goed. Een opsteker dan voor de Argentijn, dat er met zijn bal niks mis was, want hij ging er niet in.

Terug naar Peter Handke, in De angst van de doelman voor de strafschop (1970): ‘De doelman vraagt zich af in welke hoek de ander zal schieten. Als hij de schutter kent, weet hij welke hoek die in de regel neemt. Maar het is ook mogelijk dat de speler die de strafschop neemt daar rekening mee houdt. Dan vraagt de doelman zich vervolgens af of de bal deze keer niet in de andere hoek komt.’ Dat schiet lekker op.

In Overal om me heen is ruimte (1992) verklaart publicist en keeper Chris Keulemans dat een doelman geen angst voor de strafschop kent. ‘Wat heeft hij te verliezen?’ Hij onderscheidt twee typen strafschopnemers. Het eerste is het domme type, dat met gesloten ogen de bal erin ramt. Dan kan een keeper slechts gokken. Keulemans zou die penalty’s het liefst overslaan. Het tweede type heeft inzicht, het kan denken en dat kost tijd. Dan krijgt de keeper een kans.

Concluderen wij dit: het is zaak de keeper te trakteren op ballen die hij liever zou overslaan. Daarom ramde Johan Neeskens in 1974 de strafschop in de eerste minuut van de WK-finale tegen West Duitsland er ongenadig in. En daarom stond Chris Keulemans jaren later zwaar filosofisch te keepen bij Arsenal, u weet wel, de Amsterdamse amateurclub in de vierde klasse van de KNVB.

Het kardinale verschil tussen de keeper en de strafschopnemer is dat de laatste kan afgaan. Een keeper daarentegen wordt of een held, of hij blijft degene die hij voor de penalty al was. Iemand die er niet echt bij hoort.