Absurd dat we geen vangnet hebben voor iemand als Sonja, kankerpatiënt in diepe financiële ellende

Vijf! Vier! Drie! Uitgeput laat ik mijn bar, de lange gewichthefstok, zakken. Deze oefening ga ik niet volbrengen. ‘Kom op! Pijn is fijn!’, roept Sonja, de afgetrainde fitnessinstructrice die zelf moeiteloos de zwaarst beladen bars in de lucht slingert, door de microfoon. Een housenummer pompt zich naar een euforisch refrein. Dan komen er nog minstens twintig squats.

Sinds ik aan bodypump doe, met gewichtheffen en halters, is mijn spit verdwenen. Op aanraden van de fysiotherapeut sleepte ik, bepaald nooit sportief, mij naar de sportschool om de hoek, op het Rotterdamse Zuidplein. Een gewonemensensportschool. Alle leeftijden, alle kleuren, alle soorten lijven. Een vrij forse, oudere vrouw staat naast mij te pumpen met indrukwekkend veel zwaardere halters dan ik kan tillen. Altijd proberen meer te dragen dan je denkt dat je aankan, is Sonja’s motto. Ik ben sinds ik sport energieker en ben gaan beseffen dat meer lichamelijke kracht ook veerkracht geeft op andere gebieden in het leven.

Laatst raakten we voor het eerst aan de praat. Naast de sportlessen werkt Sonja met jongvolwassen met ernstig autisme. Ik vertel haar over mijn zoontje, en dat ik soms nogal wat met hem te stellen heb. Dat begrijpt ze goed. Maar eigenlijk is zo’n meltdown best bevrijdend, als reactie op de angst en de paniek die het leven soms voorschotelt, vindt ze.

Want daar kan ze over meepraten. Tot mijn verbijstering vertelt ze dat ze al bijna drie jaar ernstig ziek is. Non Hodgkin. Ze geloofde destijds de oncoloog niet. Ze was 37, topfit. En kerngezond. Toch? Na tweeënhalf jaar vechten, loodzware chemo’s waarbij ze zo veel mogelijk haar sportlessen doorzet, hoort ze dat ze niet te genezen is. Een prognose is niet te geven.

En sinds drie weken geleden is er ook chronische lymfatische leukemie geconstateerd. ‘Wat Herman Finkers ook heeft.’ Een vriend liet haar Finkers’ befaamde sketch over zijn slechtnieuwsgesprek zien. Voor het eerst sinds de schok kon ze lachen om dat gesprek.

Armin van Buuren zweept ons door een loodzware buikspieroefening. Als ik Sonja bezig zie, zo volstrekt vanzelfsprekend het uiterste van haar sterke lichaam vergend, moet ik aan Maarten van der Weijden denken. Alles uit een lichaam persen dat zo gepijnigd is, dat veel te jong met de dood gedanst heeft. Pijn is fijn, lacht ze weer. Buiten de les zei ze het laatst anders. Gelukkig heb ik een hoge pijngrens, maar dat beenmergonderzoek. . .

Intussen geeft ze dus nog even enthousiast fitnesslessen. Ze werkt nog 18 uur als intensief begeleider, meer lukt niet. Ze heeft een dochter van 5, een zoon van 12 en is alleenstaand moeder. Onlangs besloot ze over haar schroom heen te stappen en een crowdfundingsactie voor zichzelf te beginnen. Want omdat ze minder kan werken kwam ze in diepe financiële ellende terecht.

6.000 euro is haar doel. Niet voor een veelbelovende buitenlandse experimentele behandeling: die is er voor zover ze weet niet. Wel om deze zomer op vakantie te kunnen met de kinderen. Want nu voelt ze zich nog goed. De ultieme droom: Met haar kinderen nog naar het Burning Man festival in de VS, in augustus. Deze week doet ze dat in Nederland. Een plek waar iedereen volledig zichzelf kan zijn, vol creatieve energie. Ze vindt er troost.

Maar zover is het nog lang niet. Want eerlijk gezegd loopt ze achter met de huur, gas en licht, de telefoon. Ze zou eigenlijk meer moeten werken om ruimer rond te komen, maar dat kan ze niet meer. Toen meende de Belastingdienst ook nog dat ze teveel toeslagen had ontvangen. Ze vocht het aan maar werd gesommeerd per omgaande 1.500 euro terug te betalen. Ze heeft het niet.

Haar zo waardevolle tijd moeten spenderen met onderhandelen met incassobureau’s of een van elke menselijkheid gespeende Belastingdienst is mensonterend. Het is absurd dat we in onze verzorgingsstaat geen vangnet hebben voor iemand als Sonja. Vandaar dat ik haar verhaal deel. Ik zet haar gegevens op mijn social media en hoop op gulheid. Mocht er meer worden opgehaald dan zij nodig heeft, dan wil ze een fonds starten om ernstig zieken die in dezelfde omstandigheden zitten financieel te ondersteunen.

Ze is ondanks alles onverslaanbaar positief, hoewel die positiviteit haar niet gezond maakte. Maar wat rest is de dag plukken. Want hier en nu is het enige wat er is. En het leven is mooi.