Andy is zijn geheugen kwijt en weet niets meer van deelname aan ‘The Voice’

“Van alles wat er in mijn leven gebeurde vóór juni 2018, weet ik niks meer. Ik herinner me de Blind Auditions van The Voice niet meer. Of dat ik ooit in de liveshows van X-Factor stond. Zelfs niet dat ik een vrouw en kind had.” Andy De Koker staat vrijdag in de Knockouts van The Voice – die in augustus werden ingeblikt – maar zijn deelname is een klein mirakel. “Een week na de opname van de Blinds maakte ik een doodsmak in de garage”, vertelt hij. “Ik was als carrossier bezig met het coaten van een auto. Ik liep achteruit en moet verkeerd hebben ingeschat dat ik de rand van de smeerput naderde. Ik ben met mijn hoofd naar voren 2,5 meter diep gevallen.”

Behalve stevige letsels aan zijn arm, liep Andy dagenlang met hoofdpijn rond. “Tot ik een week later babbelde met de buurvrouw. Plots begon ik steeds trager te spreken en al snel was ik onverstaanbaar. Ik ben nog naar huis gelopen, en toen was er een complete black-out. Ik werd meteen naar de spoed gebracht waar artsen een trauma constateerden. Dat moet het gevolg zijn van de zware medicatie die ik kreeg om de pijn te stillen en ontstekingen te onderdrukken. Ook kan een ernstige situatie uit mijn jeugd dit getriggerd hebben. Ik lag in coma en door een rugletsel was de kans op een leven in een rolstoel groot.”

Fotoalbums

Het verdict was hard. Andy moest alle vaardigheden, inclusief spreken, opnieuw leren. Maar ook zijn levensverhaal was hij kwijt. “Stel het je voor: je ontwaakt en kent je vrouw en dochter niet meer. Ik wist ook niet meer wie ikzelf was. Ik kon geen koffiezetten, kon me niet verstaanbaar maken. Mensen begonnen over iets te babbelen dat ze met mij hadden gedaan, maar ik wist het niet meer. Mijn harde schijf was geformatteerd. Ik heb hard geoefend om mijn spraak terug te krijgen. Dat is gelukt. Ik ben geen opgever, gelukkig maar. Maar het geheugen blijft blanco. Alles wat ik het laatste halfjaar beleefde ken ik wel tot in detail.” Vrienden en familie probeerden het geheugen van Andy te laten terugkeren door fotoalbums en verhalen. “Maar dat is niet gelukt.”

Andy is nog steeds niet terug aan het werk. “Ik ken niks meer van carrosseriewerk. Een coating aanbrengen? Geen idee wat dat is. Ik vrees dat ik een andere job moet zoeken. Mijn hand hing naast mijn arm. Er waren tal van complexe breuken. Mijn vingers staan stijf in een grijpgreep, mijn pols plooit niet meer. Zwaar werk is uitgesloten. Dat hebben de artsen duidelijk gemaakt. Ik zal nog dingen kunnen, maar dit vak niet meer.”

Album in de maak

Op 1 maart werd Andy’s Blind Audition, die in juni werd ingeblikt, uitgezonden. Hij ging in zee met coach Bart Peeters. Na zijn doodsmak werd hij opnieuw in Vilvoorde verwacht voor de volgende opname. Ondanks alles zette Andy door om de mensen van The Voice niet in de steek te laten. “Die schrokken zich natuurlijk rot toen ik arriveerde op de repetities met een metalen geraamte rond mijn hand. De eerste vraag die ik stelde, was ‘wie is Bart Peeters?’ Ik kende hem niet. Hij was lichtelijk in shock, maar de steun was groot. Iedereen is voluit gegaan zodat ik het optreden (Andy brengt You Give Love a Bad Name van Bon Jovi, red.) zou halen en de tekst vanbuiten kreeg geleerd. Op dat moment was zoiets een zware opgave. Maar ik denk dat het optreden wel oké was.”

Ondertussen kan Andy de zorgen geregeld vergeten dankzij zijn groep Judged. “We brengen poprockmuziek en zijn volop nieuwe nummers aan het schrijven voor een album. Bart Peeters steunt me enorm, en verder zijn er heel wat klasbakken met wie ik samenwerk, zoals Jo Cassiers (gitarist van onder andere Stan Van ­Samang, red.), Gert Embrechts (Laatste Showband, red.) en Herman Cambré, de drummer van Clouseau. Normaal moet het album later dit jaar klaar zijn.”

Andy schreef zich in voor The Voice om wat extra bekendheid voor de groep te genereren. “Dat heeft mijn vrouw me toch gezegd. (lacht) Sowieso was ik tien jaar beroepsartiest, tot ik mensen tegenkwam die verkeerde beslissingen namen en het aantal optredens flink kelderde. Toen ben ik in een garage begonnen”, aldus Andy, die met een bang hartje naar de toekomst kijkt. “Het is nog altijd lastig om me te concentreren. Ik stotter als ik zenuwachtig ben. Na dat metalen geraamte moest ik vijf weken in het gips omdat de beenderen maar traag aan elkaar groeiden. Nu krijg ik kinesitherapie en andere hulp om mijn lichaam weer zoals voor het ongeval te krijgen. Maar ik verwacht geen wonderen. Die hand zal nooit meer worden zoals het was.”