Hoe ‘frietketel’ Renaud Hardy vooral overloopt van zelfmedelijden: “Ik heb alles gefilmd om te bewijzen hoe ver ze een mens kunnen drijven”

Zijn frietketel, het is de rode draad in het leven van Hardy. Hoe hij telkens in brand vliegt als de frustraties zich opstapelen en hoe hij dan uitrukt om te blussen. Altijd bij vrouwen, altijd met geweld en altijd met een seksuele ondertoon. Het is de aard van het beestje en hij is er niet eens beschaamd om. En er is nog een tweede rode draad: zelfmedelijden. Het zit altijd klaar en ook dat potje kookt voortdurend over. Dinsdagmorgen moest alles daarvoor wijken. “Ik kan hier niets komen doen. Ik ben gisteravond tijdens het transport naar de gevangenis van Hasselt mijn bril verloren. En toen ik er aankwam, was er geen warm eten meer voor mij. Terwijl ik ’s middags alleen maar een boterham had gekregen. Kunt ge u dat voorstellen?”

Er bleek weinig van te kloppen. Zijn bril hing rond zijn nek en er was bovendien een nieuwe in de maak, waarvoor hij de directie uitvoerig schriftelijk bedankt had. En dezelfde avond zou er gegarandeerd warm eten klaarstaan. Toen hij ook nog een balpen kreeg, waren al zijn wereldproblemen opgelost en was hij bereid om nog wat vragen van de voorzitter te beantwoorden. Over een moord, een moordpoging en de loden kogeltjes die hij op twee vrouwen afvuurde. Het waren alle drie typische frietketelsituaties. “Als ik gestresseerd raak en mij onrechtmatig behandeld voel, is er geen aanvoer meer van dopamine van mijn hersenen naar mijn spieren, en dan ben ik de situatie niet meer meester”, zei hij.

De avond van 1 oktober 2014 liep het zo weer uit de hand. “Mijn vriendin Doris had mij al twee dagen laten zitten, waardoor ik niet naar de winkel kon. Want alleen kan ik dat niet. Dan blokkeer ik soms en dan sta ik daar geparkeerd in de winkel. Ik voelde die avond zoveel innerlijke pijn dat ik in mijn wagen gestapt ben om mijn frustratie uit te werken. Ik was zelf gekwetst en ik wilde anderen laten ervaren hoe dat voelt”, zei hij.

Dat deed hij met zijn loodjesgeweer. Hij vuurde naar een fietsster en achtervolgde de doodsbange vrouw tot haar man opdaagde. “Ik heb op haar rug geschoten, niet om haar te kwetsen, maar om haar te terroriseren.” Terroriseren, het is leidraad nummer drie in zijn leven. Dezelfde avond nog belde hij aan bij een andere vrouw en loste ook daar een schot.

Hardy: “Onnozel, hé. (begint te filosoferen, tot grote ergernis van de voorzitter) Dat komt ervan als je niet meer in je normale doen bent door de stress, de cocaïne en mensen die je proberen te destabiliseren. Dan ontstaat een wanorde tussen geest en realiteit.”

Voorzitter: “U heeft wel op haar hart gemikt.”

Hardy: “Vanop 8 meter, in het pikkedonker. Wilt u nu insinueren dat ik de intentie had om haar te doden?”

Voorzitter: “Ik wil niets insinueren. Maar dezelfde avond werd u wel opgepakt. Het was uw eerste contact met de gevangenis. Wat doet dat met een mens?”

Hardy: “Het ging al niet goed met mijn gezondheid en dan kom je plots in een wereld van corruptie en vriendjespolitiek terecht. Tussen gasten die daar al vijf, zes jaar zitten en die daar nog fier op zijn ook. Ik ben door de onderzoeksrechter gedemoniseerd en overladen met alle zonden van Israël. Op mijn computer hadden ze foto’s van nudisten gevonden en dat volstond om van mij een pedoseksueel te maken. (begint te mompelen en over zijn woorden te struikelen dat het niet mooi meer is, over hoe sterk ducttape is en wat je daar zoal mee kan doen.)

Voorzitter: “Nu is het echt genoeg geweest. Ofwel antwoordt u op mijn vragen, ofwel niet. Maar het moet gedaan zijn met over iets anders te beginnen. U antwoordt niet? Goed dan, volgende vraag.”

Spastische bekken

Dat had hij beter niet gedaan, want plots stopte de dopaminestroom in de hersenen van Hardy en kon hij alleen nog wild gesticuleren en spastische bekken trekken. Het kostte een schorsing van meer dan een uur om de coördinatie tussen zijn hersenen en spieren te herstellen.

Helemaal gelukt was dat niet, want toen de voorzitter het daarna over zijn elektronische toezicht wilde hebben, raakte Hardy opnieuw de weg kwijt. “Een enkelband. Dat is niet om te lachen, hé. Op een nacht viel de elektriciteit uit en nog geen twee minuten later ging de telefoon: Waar ben je, wat ben je aan het doen? En daarna de politie aan de deur. Ongelooflijk, hé?” zei hij.

Nee, hij kende Veerle Eyckermans niet, zei Hardy toen het eindelijk weer over zijn slachtoffers ging. Ze woonde vier huizen verder en ze had hem weleens aangesproken toen hij met zijn telegeleide autootje speelde, maar dat was het.

Voorzitter: “Waarom heb je haar dan willen vermoorden?”

Het was weer de frietketel: “Mijn vader was overleden, mijn auto was in beslag genomen door die affaire met dat loodjesgeweer, mijn huisbaas zat aan de dialyse en takelde af, ik moest binnenkort verhuizen… Ik zat in een algemene malaise.”

Voorzitter: “U wist wat u zou doen toen u vertrok.”

Hardy: “Ik had een stil vermoeden. Toen ik de eerste maal aanklopte, was ze niet thuis. Met een pikhouweel uit haar garage heb ik op de deur ingehakt. Waarom? Kattenkwaad zeker? Misschien wilde ik een inbraak veinzen.”

Toen Eyckermans ’s avonds thuiskwam, stond hij daar weer. “Het was pikkedonker. Ik kon zo tegen een deur gelopen zijn. Ik wachtte haar op en sloeg. Met een balk uit haar garage. Eén slag links op haar voorhoofd. Ze was in paniek, begon te roepen en rende naar de struiken, waar ze zich vastklampte aan een paal. Ik probeerde haar van onder de struiken te trekken, maar de buren kwamen op straat. Mijn plan viel in duigen.”

Voorzitter: “Welk plan?”

Hardy: “De boel op stelten zetten. Een beetje keet schoppen. Ik ben dan maar naar huis gelopen.”

Voorzitter: “Was uw frietketel geblust?”

Hardy: “Ja.”

Op 17 september 2015 sloeg de vlam weer in de pan. Een laatste keer, want drie dagen later werd hij aangehouden. “Bij Linda Doms heb ik iets onomkeerbaars gedaan”, zei Hardy. “Dat was een vrouw die mij na aan het hart lag. Ik kende haar al zo lang. Twintig jaar eerder had ik er een korte relatie mee gehad. Een jaar voor haar dood kwam ik haar toevallig weer tegen. Ze sukkelde, net als ik. Dat schept een band.”

Voorzitter: “U wou seks met haar.”

Hardy: “Daar heb ik nooit op aangestuurd. Wat we gehad hadden, dat was voorbij.”

Voorzitter: “U stelde haar voor om samen met uw vriendin Doris Corbeel bepaalde handelingen te stellen.”

Hardy: “Ja, ze heeft dat één keer gedaan. Bij mij thuis. Erotische handelingen. Masseren, stimuleren. Met Doris.”

Voorzitter: “En wat deed u ondertussen?”

Hardy: “Mijn gazet lezen. Ik kon er moeilijk gaan op zitten.”

Voorzitter: “Kan het dat u kwaad werd omdat ze dat niet meer wilde. Omdat ze u afgewezen had?”

Hardy: “Nee. Het is niet daarom dat gebeurd is wat gebeurd is. Het was een toffe vrouw, maar ze lachte met mij en met mijn ziekte. Ze toonde geen respect voor mij. Toen ik in de gevangenis zat, vertelde ze dat aan God en klein Pierke.”

Voorzitter: “We hebben God en klein Pierke niet gevonden. Heel uw entourage wist toch dat u in de gevangenis zat?”

Hardy: “Dat gaf haar nog geen vrijgeleide om die pot telkens weer op te warmen.”

Een kwartiertje fietsen was het naar Linda Doms. Doris Corbeel was die avond niet langsgeweest en de fotosessie met een andere vriendin was mislukt. “Mijn hoofd zat vol opgekropte onmacht”, zegt Hardy. Doms was al gaan slapen en Hardy maakte haar wakker door als een kat aan haar deur te krabben. Want ze zou hem zeker niet binnengelaten hebben. Waarna hij zijn camera aanzette. “Om een gefilmde getuigenis te hebben van hoe ver ze een mens kunnen drijven.”

Hardy: “Toen ze buitenkwam, heb ik haar onmiddellijk een slag gegeven. Een coup de lapin. Een nekslag.”

Voorzitter: “Met welke bedoeling?”

Hardy vond het een domme vraag: “Als je een goeie klop geeft, is het om dood te slaan.”

Voorzitter: “Ze is gevallen. Heeft ze nog iets gezegd?”

Hardy: “Ze heeft gekreund en gehuild. Ik heb mij nog anderhalf uur met haar beziggehouden, denk ik. Eerst buiten en daarna binnen. Om haar te vernederen.”

Voorzitter: “Hoezo vernederen?”

Hardy: “Kijk naar het filmke als je dat wil weten. Ik heb dat ’s anderendaags zelf opnieuw moeten bekijken, want ik wist niet meer wat er gebeurd was. Ik was schelezat, ik heb dementie.”

Voorzitter: “Ik vraag u om dat zelf uit te leggen. Er is sprake van penetratie. Het ging niet om het genot, maar wel om te tonen dat u de macht had. Dat heeft u zelf verklaard. U heeft ook voortdurend op haar ingepraat. Het ging vooral over seks. Niet over de gevangenis of uw ziekte. U uitte uw frustratie omdat ze geen seksuele betrekkingen wilde.”

Hardy: “Ik weet niet wat ik allemaal gezegd heb. Ik was compleet van de kaart. Wie een fles whisky drinkt en dan feiten begaat, weet het ook niet meer. Ik weet wel nog dat ik er achteraf een badjas over gelegd heb omdat ik wist: dat is hier om zeep.”

Voorzitter: “U had een elektrische pepermolen bij. Er zijn aanwijzingen dat u die gebruikt heeft bij uw seksuele handelingen.”

Hardy: “Dat zegt u. Ik ontken dat.”

Voorzitter: “Wat heeft u na de feiten nog gedaan? Uw kwaadheid was weg?”

Hardy: “Ja. Ik heb thuis een boke gegeten en ben in bed gekropen. ’s Anderendaags is Doris Corbeel langsgekomen. Ze kwam coke snuiven en vrijen.”

Voorzitter: “Er is dus seks geweest die ochtend.”

Hardy: “Waarom zou er geen seks geweest zijn?”

Voorzitter: “Omdat u misschien geen zin had.”

Hardy: “Ik heb altijd zin.”