plusartikels
'Deze wereld is de mooiste schat kwijt'
In de O.L.V.-ten-Hemel-Opgenomen-kerk nam Schilde vanmorgen afscheid van de vermoorde Julie Van Espen (23). Antwerps bisschop Johan Bonny leidde de dienst. 'Als Julie hier zou zijn, zou ze zeggen "wees niet bedroefd".'
In Schilde bij Antwerpen waren vanmorgen 1.600 mensen samengekomen om een laatste eer te bewijzen aan Julie Van Espen.
Vrienden, familieleden en genodigden waren al om negen uur aanwezig. Voor hen waren er plaatsen gereserveerd binnen de kerk.
Veel van de genodigden zijn in het wit gekleed. Dat vroeg de familie om met de kleur, naast verdriet, ook dankbaarheid en liefde te tonen voor Julie. De kerk waar de dienst plaatsvindt, staat in Schilde bekend als de ‘Witte Kerk’. Er zijn ook delegaties van de Universiteit Antwerpen, waar Julie studeerde, en het Vita et Pax College in Schoten, waar ze schoolliep.
Bisschop Johan Bonny sprak in zijn homilie over hoe Julie de gave had om spontaan en zonder vooroordelen mensen tegemoet te treden. 'Daarom ook had ze geen vijanden, alleen vrienden. Haar enige vijand was die van het laatste ogenblik. (...) Van Julie ging en gaat een kracht uit, die vorige zondag duizenden mensen op de been bracht en die ons vandaag recht houdt. Wat zou Julie anders willen dan deze kracht te kunnen doorgeven aan al wie om haar treuren.'
De hele tekst van de homilie vindt u hier.
De vader van Julie nam het woord in de bomvolle kerk. 'Jij was ons zonnetje', herhaalde hij verschillende keren. 'Je dood mag niet zinloos blijven. Dat beloven we. De fiets was je vrijheid. We gaan die leuke wandelingen en fietstochten missen.'
Na hem nam de zus van Julie, Elise, het woord. 'Liefste zus', zei ze. 'Het is oneerlijk dat ik nu al afscheid van je moet nemen.' Ze vertelde over de vele reizen die ze maakten. 'Overal waar je kwam, maakte je vrienden. Zelfs met de Franse politie, toen we een boete kregen omdat we niet voor de tram hadden betaald. Je haalde je beste Frans boven. Maar ik denk niet dat ze je verstonden, want we hebben de boete moeten betalen.'
'Je blijft voor altijd mijn zus. Ik ga je overal in blijven zien. In de kleinste diertjes en de zonnestralen. Zelfs als die niet schijnt. Je zal altijd mijn stralende zon blijven.'
Broer Andreas sprak de kerk ook toe. 'Dit is het verhaal van een meisje dat plots verdween. In een vingerknip. Ze is niet voor niets heengegaan. Ze heeft getoond hoe wij moeten leven.'
De sprekers tekenden haar als een brok energie, een levensgenieter ook, maar ook iemand die steeds aan de anderen dacht. 'De wereld is de mooiste schat kwijt', zei haar vriend Thomas.
De familie van Julie liet eerder al weten in alle sereniteit afscheid te willen nemen van de studente. Daarom zijn politici en journalisten niet toegelaten in de kerk. Uit begrip voor de vele mensen, zowat 1600, die de dienst wel willen volgen, is er een publiekszone met een geluidsinstallatie voorzien op de parking van de Onze-Lieve-Vrouw-ten-Hemel-Opgenomen-kerk.
De mensen buiten zullen ook de kans krijgen om iets in het rouwregister te schrijven.
De moord op Julie Van Espen door Steve B. beroerde heel het land. Een mars tegen seksueel geweld, opgedragen aan Julie, lokte vorig weekend 15.000 mensen naar Antwerpen. Ook op de plaats waar ze werd gevonden en in Schilde werden al stille wakes georganiseerd.
Homilie voor Julie Van Espen
© Belga
De Antwerpse bisschop Johan Bonny leidde vanmorgen de afscheidsplechtigheid voor Julie Van Espen. Hierbij vindt u de integrale tekst van zijn homilie
Mt. 14, 24-32 De boot was al een heel eind van de kust verwijderd en werd geteisterd door de golven, want zij hadden tegenwind. Tegen de morgen kwam Jezus te voet over het meer naar hen toe. Maar toen de leerlingen Hem zo over het meer zagen gaan, raakten zij van streek omdat zij een spook meenden te zien en zij begonnen van angst te schreeuwen. Maar Jezus zei onmiddellijk tot hen: ‘Wees gerust. Ik ben het. Vrees niet.’ ‘Heer’ - antwoordde Petrus - ‘als Gij het zijt, zeg mij dan dat ik over het water naar U toe moet komen’; Waarop Jezus sprak: ‘Kom!’. Petrus stapte uit de boot en liep over het water naar Jezus toe. Maar toen hij merkte hoe hevig de wind was, werd hij bang; hij begon te zinken en schreeuwde: ‘Heer, red mij!’. Terstond stak Jezus zijn hand uit en greep hem vast, terwijl Hij tot hem zei: ‘Kleingelovige, waarom heb jij getwijfeld?’. Nadat zij in de boot waren gestapt, ging de wind liggen.
Beste ouders, familie en vrienden van Julie, Beste jongeren en medestudenten van Julie, Broeders en zusters, Julie had een uitzonderlijke gave om mensen onbevangen en spontaan tegemoet te treden. Ze kende geen schrik of vooroordelen. Ze was een kind van de zon en van het licht. Ze vond meteen de sleutel waarmee ze het hart van anderen kon openmaken.
Daarom ook had ze geen vijanden, alleen vrienden. Haar enige vijand was die van het laatste ogenblik. Met alle kracht die in haar was, heeft ze zich verzet. Dat had ze vroeger ook gezegd. Dat ze zich als vrouw nooit zou laten vernederen of misbruiken. Ze had het volste vertrouwen dat ze alles aankon, zelfs dat. En het is haar ook gelukt. Ze heeft haar waardigheid aan zich gehouden. ‘De Heer is mijn beschermer, voor niemand ben ik bang’ (Ps. 27,1) had ze onderstreept in haar Bijbel.
Van Julie ging en gaat een kracht uit, die vorige zondag duizenden mensen op de been bracht en die ons vandaag recht houdt. Wat zou Julie anders willen dan deze kracht te kunnen doorgeven aan al wie om haar treuren. Julie liep het liefst op blote voeten. Binnen in huis, buiten in de tuin of in het bos. Ze wilde voeling hebben: voeling met het gras, voeling met de regen, voeling met de natuur en voeling met het leven. Haar zintuigen stonden wijd open voor alle indrukken en ervaringen die het leven biedt, zomaar en onverdiend.
In het Evangelie hoorden we hoe Jezus zijn bange leerlingen tegemoet gaat, te voet over het meer. Hij wandelt over het water om hen gerust te stellen en de storm te stillen. Kan dat wel, wandelen op blote voeten over het water? Ja, zegt het Evangelie. Ja, zegt ook Julie. Het kan. Leven zonder je te laten vastzetten door regels en gewoonten, zonder je te laten inpalmen door vooroordelen en compromissen, zonder het bijkomstige te verwarren met het wezenlijke. Ja, het kan: wandelen over water, voor wie gelooft en vertrouwt.
Wat zou Julie zeggen indien zij hier was? Misschien wel dit: doe het, trek je schoenen uit en durf over water te stappen. Je bent voor niets minder bestemd dan om te leven en lief te hebben, voluit en volledig, nu en later. Vanop het water roept Jezus naar Petrus: ‘Kom!’ Maar Petrus twijfelt aan het water en is bang voor de storm. Hij begint meteen te zinken. Jezus steekt zijn hand uit en grijpt hem vast, terwijl Hij zegt: ‘Kleingelovige, waarom heb jij getwijfeld?’. Het eerste woord dat klinkt van de overkant is: ‘Kom!’. Iemand staat te wachten met een uitgestoken hand en roept: ‘Kom!’.
In haar Engelstalige Bijbel markeerde Julie enkele zinnen uit het Hooglied. Het is een lang gedicht over de liefde: over onze liefde en Gods liefde. ‘Trek mij mee, laten we vluchten’ (Hoogl. 1,4), ‘je wangen achter je sluier zijn als het hart van een granaatappel’ (Hoogl. 4,3), ‘ik slaap maar mijn hart is wakker’ (Hoogl. 5,2) en ‘Zijn mond is een en al zoetigheid. Hij is de aantrekkelijkheid zelf. Zo is mijn lief, zo is mijn vriend, dochters van Jeruzalem’ (Hoogl. 5,16).
Waarvoor bidden we vandaag? Dat Julie daar mag zijn, waar de levende Jezus haar toeroept: ‘Kom!’. Dat zij mag thuiskomen - even open en verwonderd als altijd - in de liefde waarmee God ons omringt. Dat zij mag rondlopen - op blote voeten als altijd - in het geluk dat God heeft bereid voor wie Hem en anderen liefhebben. ‘Ik slaap maar mijn hart is wakker’ (Hoogl. 5,2), onderstreepte Julie. Beste Julie, wil jij ook ons hart wakker houden, zo wakker als jij was en nog steeds bent. Want daarvoor bidden wij vandaag. Dat wij elkaars hart wakker zouden houden, over de grenzen van dood en leven heen. Amen.
