Rare tijden, slappe leiders, geen uitgestippelde toekomst. “We zitten met een knagend gevoel. We zijn kwaad. We willen onze gevoelens uiten en we kunnen dat het best via de muziek”, zegt Frank Holvoet, alias Franste van de Definitivos. Samen met Rik Masselis, Dominiek De Candt en boegbeeld Lucien Callewaert vormen ze de Kortrijkse punkgroep. Sinds 1979 al en toendertijd als echte punkers die vaak onbesuisd tewerk gingen, maar wel geëngageerd. Eigen aan de tijd. “We traden op na de grote betoging tegen de raketten”, zegt Holvoet. “Honderdduizend man was er. Op de betoging bedoel ik. We hadden een mening en lieten die horen, ook via de muziek. We speelden benefiets, we hielpen elkaar. Er was een periode waarin we het niet meer zagen zitten en onze concerten opschortten. In 2010 zijn we herbegonnen. We hebben er geen spijt van.”

Amper tegencultuur

Spijt heeft het viertal wel van de evolutie in de maatschappij. “Alles waarvoor we gevochten hebben, lijkt vandaag wel verdwenen. Ook in Kortrijk bestaat nog amper tegencultuur. Daarom deden we het nog eens the old way, niet nadenken en gewoon doen. En onze stem laten horen. En zo was de single 2017 geboren. Een jaar om snel te vergeten. een Trumpjaar.”

Sta op en laat je stem horen is de boodschap die de Definitivos via YouTube de wereld insturen. “Samen zijn we 235 jaar oud. We zijn Kortrijks erfgoed en zijn er eigenlijk wel fier op. Zoals in goede punktijden namen we de clip low budget op. En je kan de single gratis downloaden. Op 31 oktober spelen we in ons lokaal den Bras in Kortrijk. Iedereen is vrij de dag nadien dus we kunnen ertegenaan gaan.”

37 jaar geleden

De single is een voorbode van de lp die op 24 april uitkomt. Met het beste werk van de Definitivos. “Het is 37 jaar geleden dat we nog de studio zijn ingedoken”, weet Franste. “We zijn er meer dan ooit klaar voor. Het is wat ons betreft weer tijd voor punk. Ik zie jongeren van achttien om me heen die zwalpen. Ik zie de levensduurte stijgen en zie dat sommigen hun rekeningen niet meer kunnen betalen. Waarom vinden we alles normaal? Komt alles goed, in golfbewegingen terug? Zeker in de muziek is dat zo. Maar ook artiesten mogen zich best wel weer eens steviger laten horen.”