Nieuwkomers Zahid, Ancela en Saji bouwen aan hun carrières in België: "Ik heb de juiste kansen gekregen"
Nieuwkomers zijn steeds vaker actief op de arbeidsmarkt, al lijkt de weg daar naartoe nog steeds niet evident. De taal blijft een van de grootste barrières, maar het is ook belangrijk de juiste kansen te krijgen, zegt Zahid Ghaida, medewerker bij de socialistische vakbond ABVV. Samen met Ancela en Saji legt hij uit hoe hij zijn job vond.
Zahid (35) werkt als educatief medewerker bij de vakbond ABVV
"Ik had geen ervaring in de sociale sector, maar ik heb de juiste kansen gekregen", zegt Zahid Ghaida (35). In 2015 kwam hij vanuit Syrië naar België. Na anderhalf jaar Nederlandse lessen te hebben gevolgd, startte hij zijn studie Sociaal Werk aan de AP Hogeschool in Antwerpen.
Na zijn stage bij de sociale organisatie Saamo in Antwerpen, zag hij dat er een vacature openstond. "Mijn Nederlands was nog niet zo goed, maar ze kenden mij en wilden me graag een kans geven. Daar ben ik erg dankbaar voor", zegt Zahid. "Het is dankzij Saamo dat ik kennis en ervaring heb kunnen opdoen in de sociale sector."
Sinds april 2024 werkt hij als educatief medewerker bij de socialistische vakbond ABVV. "Ik ga langs bij asielzoekers en vluchtelingen om te luisteren welke problemen ze ondervinden als ze zoeken naar een job", legt Zahid uit.
Als ik deze job nog 30 jaar moet uitoefenen, dan doe ik dat met veel plezier
Tijdens die interviews hoort hij vooral nieuwkomers die gedemotiveerd zijn. "De zoektocht naar werk is meestal niet evident", stelt Zahid. "Als iemand in zijn thuisland boekhouder was, dan kan hij dat beroep hier in België meestal niet uitoefenen. Soms krijg je wel de kans om je bij te scholen via de VDAB, soms ook niet. Dat kan frustrerend en demotiverend zijn."
Hij benadrukt dat we nieuwkomers kansen moeten geven op de arbeidsmarkt. "Ik luister naar hen en probeer hen te motiveren. Daarna kijken we binnen de vakbond zelf hoe we die nieuwkomers beter kunnen bijstaan op de arbeidsmarkt. We kunnen hen bijvoorbeeld meer uitleg geven over bepaalde procedures, of zien hoe we de taalbarrière op de werkvloer kunnen wegwerken."
"Dit is mijn droomjob, ik werk er echt heel graag", besluit Zahid. "Als ik dit nog 30 jaar moet doen, dan doe ik dat met veel plezier, en dat is niet evident als nieuwkomer."
Ancela (26) wil verpleegkundige worden in het UZ Leuven
"Bloeddruk 13 over 7, saturatie 97 en temperatuur 36,2. Dat is perfect." De Indiase Ancela Vincent (26) werkt sinds oktober 2024 op de afdeling Algemene Medische Oncologie (AMO) in het UZ Leuven.
"Ik zag het project online, en wist meteen dat ik me wou inschrijven. Ik wil meer kennis opdoen, bijleren. Dat kan hier in het UZ wel. Het is echt een goede kans, een kans die ik niet wou missen", zegt Ancela.
Voordat ze naar België mocht vertrekken, moest ze eerst een opleiding Nederlands volgen. Tien maanden lang ging ze in India naar de les om de basis van het Nederlands goed onder de knie te krijgen. "Nederlands spreken is moeilijk, maar wel interessant. Ik heb nu nog steeds 2 keer per week les, dus het wordt altijd wat makkelijker."
Mijn mentoren staan steeds aan mijn zijde om te kijken of alles juist verloopt
Het is pas echt door dagelijks contact met de patiënten en de collega's, dat ze grote stappen vooruit zet, zegt ze zelf. "Communicatie is heel belangrijk als je in de zorg werkt, maar de meeste patiënten begrijpen wel wat ik zeg. Dat vind ik leuk."
Haar diploma als verpleegkunde behaalde ze al in India, maar het is nog even wachten voordat het ook hier officieel erkend wordt. Daarom is ze momenteel nog 'zorgcollega'. "Ik neem parameters en sta in voor de hygiënische zorg van de patiënt", zegt Ancela. "Mijn mentors staan steeds langs mijn zijde om te kijken of alles juist verloopt."
Haar familie mist ze wel. "Ze wonen nog in India, maar ik bel hen elke dag. Ik hoop dat ze ooit ook naar België kunnen komen."
Bekijk: zorgcollega Angela aan het werk op de afdeling Oncologie
Saji (37) volgt een opleiding om spoorwerker te worden bij Infrabel
Zo'n 20 jaar was Saji Elkhodari (37) al aan de slag als lasser in Palestina toen hij besloot om te vluchten. Samen met zijn vrouw en kinderen belandde hij in Willebroek, waar hij intussen al 7 jaar woont.
Na 3,5 jaar te hebben gewerkt als onderhoudstechnieker bij de chemische fabriek Lima Europe, kwam hij terecht bij de spoorinfrastructuurbeheerder Infrabel. "Ik volg nu lessen Nederlands via het Earn&Learn-project", zegt Saji. Dankzij dat project is hij al aangenomen bij het bedrijf, en krijgt hij dus een loon.
"Ik volg 4 dagen per week Nederlandse les, goed voor 800 lesuren in de hele opleiding. 's Avonds studeer ik, want ik moet hard studeren om uiteindelijk spoorwerker te kunnen worden", legt Saji uit. Samen met 15 anderen startte hij op 19 augustus vorig jaar aan de opleiding bij Infrabel. Na enkele toetsmomenten blijven er nog 8 potentiële werknemers over.
Een zware opleiding dus. Wat Saji motiveert om te blijven gaan, zijn stagedagen. "Op donderdag mogen we mee de sporen op voor kijkstage. Ik help dan met het onderhoud van de sporen en de wissels", zegt Saji. "Mijn studie mag ik dan even vergeten, het voelt als een kleine vakantie", lacht hij.
Als mijn collega's dialect spreken, dan versta ik hen niet helemaal
Buiten werken samen met zijn collega's, dat vindt hij fijn aan zijn job.' "Ik zou liever al voltijds werken, 5 dagen per week", zegt Saji. "Nu moet ik mijn aandacht verdelen over mijn werk en mijn studie. Ik houd van routine, dus ik zou me liever focussen op ofwel werk, ofwel mijn studie."
Dat kennis van het Nederlands belangrijk is in zijn job, weet hij wel. "Onze job is gevaarlijk als we niet begrijpen wat we moeten doen, als we niet verstaan wat onze collega's zeggen", vertelt Saji. "Mijn taal is wel verbeterd door mijn opleiding. Ik spreek beter dan vroeger. Ik voel me zelfzeker. Maar als mijn collega's dialect spreken, dan versta ik hen niet helemaal", zegt Saji.
"Snapte?", vraagt hij. Blijkt dat het Mechels dialect toch al zijn weg naar Saji gevonden heeft.