Iedereen houdt van kameleon Honey in kinderboek 'Paard paard tijger tijger'
Het tienermeisje Honey wil altijd voor iedereen goed doen, maar vergeet daarbij wat goed is voor zichzelf. Paard paard tijger tijger is een rijk geschakeerd en erg innemend coming-of-ageportret.
"Hoe meer plek zij innemen, hoe minder ik inneem - volkomen automatisch. Het is ongelooflijk hoe klein ik kan worden."
Het zijn de woorden van de jonge Honey, en met "zij" bedoelt ze dan vooral enkele leden van haar nogal disfunctionele familie. Zoals haar verstandelijk beperkte halfzus Mikala, die op nerveuze momenten zowat iedereen aanklampt maar toch vooral een beroep doet op Honeys aandacht. Of haar vader, die te pas en te onpas zijn met steroïden opgepompte en wild getatoeëerde spiermassa toont, en om de haverklap het zakgeld van zijn tienerdochter aftroggelt.
Honey, zelf op de wereld gekomen met een hazenlip, stelt alles in het werk om zo weinig mogelijk op te vallen. "Ergens in passen, daar gaat het om, en daar ben ik goed in geworden." Haar verregaande kameleongedrag leidt soms tot de meest hilarische situaties. Wanneer ze na schooltijd haar passer moet ophalen in de klas, komt ze in een avondcursus Chinees voor beginners terecht. De docente ziet haar aan voor een laatkomer, een zekere Karen, en Honey schikt zich - haast als vanzelf - in die rol. En dus zit ze voor ze het goed en wel beseft plots in een cursus Chinees.
Eenzelfde mechanisme zorgt ervoor dat ze op een nazomerdag zowaar in de kamer van Marcel staat, een terminale kankerpatiënt. Omdat een verpleger haar neemt voor diens kleindochter Naja, en omdat Honey er niet in slaagt om nee te zeggen. Door omstandigheden heeft het meisje misschien een teveel aan empathie gekweekt, leeft ze te zeer naar de verwachtingen van anderen. Maar de onverwachte vriendschapsband met Marcel brengt haar geleidelijk tot nieuwe inzichten, en schoorvoetend durft Honey meer voor zichzelf op te komen...
Schrijfster Neerlin vindt de juiste balans tussen speelse anekdotiek, kleurrijke details en momenten van introspectie
Paard paard tijger tijger is een heerlijk ontwapenend jeugdboek, in de eerste plaats omwille van de situatiehumor. Want hoe onwaarschijnlijk sommige gebeurtenissen op het eerste gezicht ook lijken, de Deense schrijfster Mette Eike Neerlin slaagt erin om ze tegelijk verrassend én volstrekt geloofwaardig te maken.
Bijzonder knap is het om een geestig en spannend relaas te schrijven over een meisje dat tot op zekere hoogte geleefd wordt. Maar, en dat helpt, we houden van Honey. Omwille van haar eerlijke intenties, zelfs als ze liegt, haar sensitiviteit, haar dapperheid, het struikelen, vallen en opstaan. En haar aanstekelijke relativeringsvermogen: in de Chinese les leert ze de uitdrukking "mama huhu", wat letterlijk vertaald "paard paard tijger tijger" betekent, en figuurlijk "het is niet echt goed, maar het had erger gekund". Een uitdrukking die Honey zowat als haar levensmotto gaat hanteren.
Totdat ze, door de ontmoeting met de vereenzaamde Marcel, van dichtbij geconfronteerd wordt met de dood en zich moet afvragen wat zij echt de moeite waard vindt.
Neerlin vertelt het allemaal met groot inlevingsvermogen en nergens te zwaar op de hand. Ze vindt de juiste balans tussen speelse anekdotiek, kleurrijke details en momenten van introspectie. En ze verliest daarbij nooit de globale compositie uit het oog, alle elementen/personages vallen mooi op hun plaats. Zoals in een van de laatste betekenisvolle scènes, waarbij Honey een soort nieuwe verstandhouding vindt, hoe subtiel ook, met haar vader. Ontroerend in alle eenvoud.