Borstkankerpatiënte Els leidt eigen uitvaartdienst: “Over en uit, tot aan de andere kant”

De drie zalen in de Oude Brouwerij in Hoevenen (Stabroek) zaten afgeladen vol. Jelle Cleymans zong ‘Afscheid nemen bestaat niet’, maar dé hoofdrolspeler op haar eigen uitvaart was Els Goetschalckx zelf. De moeder van twee zoontjes uit Mariaburg (Ekeren) vernam tijdens de zomer dat ze hervallen was van borstkanker. De dokters gaven haar nog een vijftal jaar. Toen in oktober bleek dat de uitzaaiingen naar de lever veel sneller woekerden dan verwacht, werden die vijf jaar ‘enkele weken’. Els verdapperde nog meer dan ze al altijd had gedaan. Ze sprak videoboodschappen in voor haar uitvaart en beschilderde thuis met haar kindjes haar kist. In plaats van een klassiek bidprentje bij het groeten, kreeg iedereen een doosje met haar foto en een geurkaars.

Vooraleer Els zelf het woord nam, vertelde een dame nog hoe Els kort voor haar dood nog twee mooie dagen in de Efteling had mogen meemaken, met een extra dosis morfine. Vriendinnen hadden op 27 oktober in de Houtschuur in Mariaburg een onvergetelijk kerstfeest voor Els georganiseerd met vuurkorven, een kerstman, arrenslee en zelfs een sneeuwkanon, omdat ze wisten dat Els zot was van kerst. Ze schreef in haar laatste dagen verhalen voor kinderen over kanker en acceptatie, die nog geïllustreerd gaan worden.

Els hield van organiseren. Een week voor haar overlijden was ze nog de drijvende kracht achter de Halloweenwandeling in de wijk. Ze vond die laatste weken ook steun in de potten spaghetti en soep op de stoep en alle bloemen en kaartjes die haar een hart onder de riem wilden steken. Els’ Facebookpagina blijft actief, zodat iedereen er nog anekdotes op kan posten.

Daarna nam Els zelf het woord. “Hey, hier ben ik dan!” Met af en toe een kwinkslag nam ze iedereen via foto’s mee op de reis van haar leven, dat begon op Witte Donderdag 1981. Het was 27 graden. Op Pasen sneeuwde het.”Ik was toen al grillig”, lachte Els.

Haar kinderjaren waren warm, al werd ze in de eerste jaren van het middelbaar wel gepest. Op 30 mei 2009 trouwde ze met haar grote liefde Joeri, die ze op haar werk bij PSA Antwerp had leren kennen. Seppe en Casper maakten hun geluk compleet, tot in februari 2013 borstkanker werd vastgesteld. Er volgde een moedig gevecht dat een jaar duurde. Om met mensen te kunnen werken en haar ervaringen te benutten, begon ze haar centrum Sakura, waar ze chronisch zieken in de watten legde.

“Ik ben niet boos. Ik had natuurlijk langer willen leven, maar het gevoel dat overblijft is dankbaarheid. Ik heb in die 36 jaar gevonden waar anderen misschien een héél leven naar moeten zoeken: echte liefde.”

De moeder van Els zei dat ze nooit gedacht had dat ze ooit aan haar dochter een afscheidsbrief zou moeten schrijven. “Voortaan zullen we in onze familie op 27 oktober Kerstmis vieren. Van jouw bucketlist die je niet afgewerkt kreeg, maakten wij opdrachtkaartjes. Elk jaar gaat iemand op Kerstmis zo’n kaartje uit de bokaal mogen trekken om te vervullen. Lieve Els, jij hebt ons de voorbije weken lessen geleerd die ik jou eigenlijk had moeten leren. Dat bij het leven ook de dood hoort. Jij hebt poortjes geopend en taboes doorbroken.”

Een goede vriendin van Els adviseerde de aanwezigen om de dag te plukken. Een juf van de school van Casper en Seppe beloofde Els dat de kindjes veel bellenblaaspost zouden opsturen naar haar.

Tot slot nam Els zelf weer het woord. Ze omschreef hoe haar ideale hemel eruit zou zien. Het was het meest ontroerend moment van de hele dienst. “Je moet mij heel eventjes missen, maar asjeblief, laat mij ook los, zei ze tegen haar gezin en familie. Loslaten is niet hetzelfde als vergeten.” Ze besloot met ‘over en uit, tot aan de andere kant.’ Waarna een groot applaus losbarstte voor zo’n straffe madame.