20 oktober 2017 om 03:00
Luister naar

Psst: Heb ik dwanggedachten? Daar denk ik nu steeds over na

Onderzoek wijst uit dat vijf procent van de Nederlanders dwanggedachten heeft (ND 17 oktober). Ik vroeg me meteen af: hoor ik daar bij?

Als ik ’s morgens per se een appel moet eten in de auto op weg naar mijn werk? Als ik direct bij aankomst koffie moet drinken om op gang te komen? Als ik om precies 10.00 uur mijn tweede bakje koffie ga halen? Als ik om 12.19 uur een hapje ga eten? Als ik alleen kan slapen als ik mijn dekbed om mijn hoofd drapeer? Als ik er voor het slapengaan over nadenk of mensen in mijn omgeving gelukkig zijn, net zolang totdat ik in slaap val?

Als ik ooit heb geloofd dat het Nederlands elftal heeft verloren omdat ik mijn oranje sleutelhanger niet in mijn broekzak had gestopt? Als ik per se de dingen die ik op een lijstje in mijn agenda heb gezet, afgehandeld wil hebben – en dat het geen dag kan wachten? Dat ik het de hele dag merk als ik een kwartiertje later opgestaan ben?

Dat ik ’s ochtend mijn bril poets met een schoon, klaargelegde boxershort – en als ik dat niet doe, geen goede dag heb?

Die vragen houden me nu al een behoorlijke tijd bezig.

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Jan-Willem Wits

Er zijn nauwelijks theologen die kunnen tippen aan Augustinus

De boeken en preken van Augustinus zijn nog steeds modern, vindt Jan-Willem Wits. ‘Met het lezen van Augustinus kun je een leven lang volstaan.’

beeld nd

Zorgen voor de hele aarde is in je eentje te groot. Vraag jezelf af: voor welk stukje aarde wil ik zorgen?

Zorgen voor de hele aarde is in je eentje te groot, realiseert Alexander Bosma zich. Maar je kunt wel voor een stukje aarde zorgen. Bedenk eens: welk stukje zou dat kunnen zijn?

Afbeelding

Kan Nederland wel zonder nationaal gevoel en emotie? Nee, koester dus de schaarse nationale rituelen

Acda en De Munnik zongen het al: 'Je kunt hier nooit eens even rustig op je voetstuk staan.' Hoe gaan we om met onze helden? Is 'vaderlandse geschiedenis' belangrijk? Ja!

d

Wat doe je als (schoon)ouders je claimen? 'Voor mij gaan ze een grens over, het is ons huis'

Ze komen samen, een jong stel: ze zijn zeven jaar getrouwd en hebben een kleintje van drie. ‘We hebben het samen fijn’, zegt zij. Het probleem zit ‘m dan ook niet in hun huwelijk. Maar in hun schoonfamilie. Aan beide kanten.

Lysanne van de Kamp werkt bij Micha Nederland en ontwerpt oogsttuinen.

Het cijfer was helaas het enige dat telde bij de lessen geschiedenis

Draait leren echt nog steeds om het behalen van een bepaalde norm? Lysanne van de Kamp vindt het jammer dat de geschiedenissenlessen op school enkel om het cijfer gingen.

Wim Dekker is lector informele netwerken en laatmoderniteit aan de Christelijke Hogeschool Ede.

Er wordt 17 miljard euro verdiend aan mensen met schulden. Kwijtschelden is waarschijnlijk goedkoper

De problematische schuldenlast in Nederland is 3 miljard. Sociaal werkers, deurwaarders, ambtenaren, advocaten en administrateurs hebben daar hun werk van gemaakt. Kosten: 17 miljard. Wim Dekker pleit voor een jubeljaar.

Het is echt niet vreemd dat Renze Klamer zich ook zonder geloof gelukkig voelt

Renze Klamer vindt het vervelend als mensen tegen hem zeggen: 'We bidden voor je.' Wat kerkverlaters vervelend vinden, is niet maatgevend, stelt Reina Wiskerke. Toch begrijpt ze de allergie van Klamer.

Anita Zeldenrust is ouder van een gezinshuis voor kinderen die (soms tijdelijk) niet thuis kunnen wonen.

Ik dwing me met mijn vliegangst naar de stewardess te kijken. Als zij lacht zal het vast goed zijn

Als ik me er op zou voorstaan dat ik niet meer vlieg zou dat bewondering kunnen oproepen, maar zo'n offer is dat dus niet voor mij. Ik vind vliegen namelijk verschrikkelijk, schrijft Anita Zeldenrust in het vliegtuig.

Afbeelding

Hoe de angst van een christen verdreven kan worden en hoe jij daar een rol in kan spelen

Zondag barstte een patiënt in huilen uit na de dienst, omdat ik hem als protestants pastor geen communie kon geven, schrijft Kelly Keasberry. Ze nam de snikkende man in haar armen, waarop er iets wonderlijks gebeurde.