Het voelt vreemd en eenzaam met dat stille lichaam achter in de auto
Elke dinsdag blikt Lieve Blancquaert met een foto vooruit op haar Eén-programma Last Days, over hoe de wereld omgaat met de dood. Vandaag houdt ze halt in eigen land.
Het is voor mij de allereerste keer dat ik rondrijd met een dode. Ik kan haar niet zien, gelukkig, haar lichaam is opgeborgen in een zwarte lijkzak en ligt achter in de auto. Ik weet dat het een ‘zij’ is, omdat de begrafenisondernemer mij dat vertelde, maar verder is het stil en donker daar.
De vrouw is een paar uur eerder gestorven in een Vlaams bejaardentehuis en is nu onderweg naar een Vlaamse begrafenisonderneming. Het voelt vreemd en eenzaam met dat stille lichaam achterin, niemand huilt hier om haar dood. We zijn alleen: de begrafenisondernemer, ik en een dode vrouw. Was het een fijne, warme moeder met grote borsten en een nog groter hart? Een knokig, eenzaam vrouwtje? Een vervelende, oude kletskous? Een wilde, dansende, sexy oma? We rijden rond met haar lichaam en hebben er geen idee van.
Daar, op dat moment, realiseer ik mij plots helder dat de kans groot is dat er ooit een vreemde met mijn lichaam zal rondrijden. Ik, mijn overblijfselen, mijn knoken, mijn onbeweeglijke armen en benen, mijn stille hart.
Maar mijn angst om de begrafenisondernemer achter de schermen te leren kennen is gaan liggen. Het zijn mooie mensen, en nooit had ik erbij stilgestaan dat zij voor de laatste keer mijn lippen zullen stiften en mijn haren kammen. Ik heb nu gezien hoe dat gebeurt, en het is oké.
Last Days, 20.40 uur, Eén. Het boek is uit bij Hannibal.