Dit zijn de 10 beste platen van de week
Wij hebben voor U in de aanbieding: géniale indiepop (U.S. Girls), intelligente hiphopfunk (Black Milk, Rejjie Snow) en straf spul van bij ons (Up High! JTOTHEC! De Rand!). Check het uit!
1. U.S. Girls - In A Poem Unlimited
Nooit gedacht dat de Amerikaanse undergroundzangeres Meg Remy zo onbeschaamd hitgevoelig uit de hoek zou durven komen. Wég zijn de groezelige, met dwarse gitaren en kapotte samples opgesmukte indieliedjes van weleer. In de plaats komen kokette meezingers die te leen gaan bij Motown, Franse sixtiespop, kitscherige lounge en trippy elektropop. Remy zingt assertiever, krachtiger, kittiger en wulpser dan ooit . Wij horen er zelfs een vleugje Kylie Minogue in.
Onder de sprankelende glitter huizen bittere, aardedonkere verhalen over seksisme, huiselijk geweld en misbruik. Schrik dus niet als u haar in de spacedisco van 'Incidental Boogie' plots “I feel brutalised, but closer to him” hoort zingen. Schizofreen, ja, maar ook onweerstaanbaar.
2. Everything Is Recorded - Everything Is Recorded
Klassieke soul, dub, rootsreggae, hiphop, future-r&b en urban-elektronica zwaaien de plak op het titelloze debuut van Everything Is Recorded, het debuut van producer-muziekindustrieveteraan Richard Russell. Niet zo vreemd voor een kosmopoliet die opgroeide in een culturele melting pot als Londen. Met de hulp van rappers, zangers en topmuzikanten als Kamasi Washington, Ibeyi, Peter Gabriel, Giggls en Owen Pallett tilt hij zijn melancholische urban-pop naar het allerhoogste niveau.
Het is vooral de Londense bard Sampha die het felst schittert op deze topplaat. In ‘Close But Not Quite’ gaat hij in duet met een ontroerende stemsample van Curtis Mayfield. In het titelnummer treurt hij op volle kracht tegen een waterval van feeërieke violen aan. "Richard Russels oorlog knauwt naar het hart en laat slordige lappen weemoed na", schreven we.
Lees hier de volledige recensie
3. Up High Collective - Solitude
Tijd om de puntjes op de i te zetten, moeten de Leuvenaars van Up High Collective hebben gedacht. Nu God en klein Pierke met laptops aan de slag gaat en de wildgroei aan elektronicahiphop meer middelmatige dan geniale meesterwerken baart, mogen deze Belgische postdubstep-originators zich gerust even roeren.
Opvallend aan Solitude is de zelfbeheersing en monochrome sfeerschepping. De plaat klinkt als een soundtrack van een grimmige dystopie. Denk aan films als Blade Runner en Escape From New York. De traag ontvouwende dynamiek vraagt van de luisteraar geduld, maar loont: aan het einde van een track verbaas je je over hoe maximaal al dat minimalisme aandoet. Het zwerk in met Up High! Benieuwd hoe hoog z’n vlucht zal zijn.
Lees hier de volledige recensie
4. The Low Anthem - The Salt Doll Went To Measure the Depths of the Sea
Tien jaar na het overrompelende doorbraakalbum Oh My God, Charlie Darwin muteert het Amerikaanse alt.country-collectief The Low Anthem nog maar eens. Dit vijfde album haalt zijn inspiratie uit een biografie van John Cage en uit het trauma dat een ongeluk met een tourbus teweeg bracht, waardoor oprichter Jeff Prystowsky wekenlang in het ziekenhuis lag. Goed beschouwd is The Salt Doll... een mijmering over vergankelijkheid en de Zin Van Het Leven, ingebed in intimistische elektronica (James Blake is nooit ver weg) en etherische americana. Verrassing van de week.
5. Black Milk - FEVER
Wie de gouden dagen van rapiconen als Common, Mos Def en Pharoahe Monch mist, legt zijn oor maar beter eens te luisteren bij Black Milk, een jonge rapper uit Detroit. FEVER, zijn zesde plaat, is zijn magnum opus: gracieus en ingetogen, sexy en funky, slim en laidback maar ook ruw en compromisloos. Hij schuwt de politiek-maatschappelijke thema's niet en spaart geenszins de Afro-Amerikaanse gemeenschap: "Some niggas fake woke, like they don't have any flaws / Some niggas too turnt, don't represent any cause". Fantastisch!
6. Rejjie Snow - Dear Annie
Het debuut van de Ierse rapper Rejjie Snow sluit keurig aan bij de jazzy, lichtjes ontregelde elektrohiphop uit de VS die balanceert tussen indie en hitparade. Denk aan de eerste plaat van N*E*R*D en aan Tyler, The Creator. Zijn romantische, in soul en jazz gedrenkte nummers knipogen naar de popiconen van de voorbije veertig jaar, van Serge Gainsbourg en Jane Birkin over Erykah Badu tot Michael Jackson en Stevie Wonder. "Cool plaatje", besloten we.
Lees hier de volledige recensie
7. Car Seat Headrest - Twin Fantasy
In 2011 gooide de Amerikaanse indierockmuzikant Will Toledo een eerste, rudimentaire versie van Twin Fantasy op zijn Bandcamppagina. De man maakte nooit een geheim van zijn drang om zijn oeuvre nu en dan op te poetsen of te herwerken. Het verbaast geenszins dat Twin Fantasy een full makeover krijgt. "De oorspronkelijke opname doet aan als een vage schim achter het aangedampte glas van een veranda", schreven we. "Twin Fantasy lijkt in zijn tweede versie ontsnapt uit zijn glazen kooi, is in de douche gesprongen en heeft een half jaartje in de fitness vertoefd."
Lees hier de volledige recensie
8. Josylvo - Hella Cash
De Nederlandse rapper en labelbaas Josylvo mikt op de hitparades met deze eerste plaat op zijn eigen label Hella Cash. De beats zijn dik aangezet, de productie doet duur en kraakhelder aan. Reggaeton, trap-hiphop en Autotune-rap dwarrelen door elkaar. Bij de gasten zitten Sevn Alias, Hef en Frenna. 't Is dé popsound van 2018, voorbeeldig gemaakt, met een hoge dosis swag tussen de bouncende patserbeats. 't Is "trippen in deze bitch", boyz.
9. JTOTHEC - Somebody Had To Make This Record
Met de band JTOTHEC biedt de West-Vlaamse funkfanaat Jonas Casier zijn heel eigen kijk op de funk. Zijn debuut Somebody Had to Make This Record maakt een fraaie knieval voor Prince ('You Gotta Believe in You'), boetseert slim met Michael Jackson ('Talking Backwards'), shaket met James Brown ('Cold Wind') of salueert The Neptunes ('Not Black Nor White').
Dan weer fantaseert Casier tedere, romantische housepop bij elkaar of hij smokkelt het beste van Stevie Wonder in zijn opzwepende liedjes.
Lees hier het interview met JTOTHEC
10. De Rand - Prisma EP
Het best bewaarde geheim van de Brusselse Nederlandstalige hiphop? De Rand, een hiphopcollectief verrezen uit de assen van de Brusselse rapposse Kanaal 3. Klinkt als? Een overspannen neefje van STIKSTOF, even driest en onbezonnen, even creatief met onheilspellende, futuristische klanken. Lefto voegde hun track 'Turismo' alvast bij zijn pas verschenen hiphopcompil Rappers Van Eigen Kweek. Met het visitekaartje Prisma bewijst De Rand bovenal dat de heren incontournable zijn.
