Geen geel, geen ritwinst. Maar de Alpe d’Huez mag weer een Nederlandse berg heten

Het is de julidag dat de Alpe d’Huez misschien wel weer met recht de Nederlandse berg kan worden genoemd. Dat stempel is de afgelopen decennia danig verbleekt, er werd in sommige wielerkringen geregeld een tikje mees­muilend over gedaan.

Want dit zijn de statistieken. De laatste keer dat een Nederlander als eerste boven kwam in het wintersportoord bovenop was in 1989. Dat was Gert-Jan Theunisse. Joop Zoetemelk en Hennie Kuiper wonnen in de jaren zeventig twee keer. Peter Winnen sloeg twee keer toe in de jaren tachtig. Een jaar voor Theunisse was er Steven Rooks. Daarna trad er een aanhoudende droogte in.

Onverzettelijkheid

Maar deze donderdag is daar ineens Steven Kruijswijk. Hij gaat er – als zesde geplaatst in het algemeen klassement – in de etappe tussen Bourg-Saint-Maurice en Alpe d’Huez alleen vandoor. Hij komt niet eens uit het zadel, hij kijkt twee keer om te taxeren of er nog iemand van de vroeg in de wedstrijd weggereden kopgroep aansluit. Er komt niemand.

Het is op 72 kilometer van de finish, op de beklimming van de Col de la Croix de Fer. Het is te vroeg, denkt iedereen. Veel te vroeg. Dit is zelfdestructie. Weet hij wel hoe ver het nog is?

Hij houdt vol, hij houdt het heel lang vol. Diep gebogen over het stuur, straalt hij onverzettelijkheid uit. Hij rijdt zelfs lange tijd virtueel in het geel. Mocht dat niet lukken, dan zou er nog de schitterende beloning zijn van de overwinning op die troosteloze lap asfalt op de Alpentop met vale oranje tinten.

Hij begint met een voorsprong van ruim vier minuten aan de 21 haarspeldbochten, waarlangs volgens een ruwe schatting een half miljoen toeschouwers zich opmaken om de renners omhoog te schreeuwen. Overal staan gendarmes en bewakers geposteerd om al te opdringerige fans hardhandig in de berm te duwen. Er is grote zorg over de veiligheid van Chris Froome, de viervoudig Tourwinnaar, die volgens veel Franse supporters hier niet had mogen rijden wegens vermeend overmatig puffen van een astmamedicijn.

Haperende tijdsberekening

Er ontstaat even verwarring. Op de tv-schermen is de voorsprong van Kruijswijk ineens geslonken tot nauwelijks twee minuten. Daarna springen de cijfers weer naar meer dan drie. De tijdsberekening hapert. Maar even later klopt de aanduiding wel degelijk met de onaangename werkelijkheid: de kopman van Lotto-Jumbo verliest snel terrein. Het is op.

Hij had gehoopt bij het ronden van bocht 7 vol met Nederlanders nog onvermoede krachten in het uitgeputte lijf te kunnen vinden. Dat gebeurt niet. Hij rijdt 14 kilometer per uur, de op hem jagende renners halen 20 kilometer per uur. Op 3,5 kilometer van het einde is de droom voorbij. Geen geel, geen ritwinst.

Maar dan is daar Tom Dumoulin. Zou hij dan toch nog wat over hebben na de monsterinspanning van afgelopen woensdag in de etappe naar La ­Rosière, waar door zijn toedoen het klassement door elkaar werd geschud? Het lijkt er lang niet op. Hij houdt zich schuil aan de staart van de groep met de favorieten, gedomineerd en aangevoerd door Team Sky, met Geraint Thomas en Froome als de nummers één en twee in de rangschikking. De beveiliging voorkomt niet dat een toeschouwer tussen de renners springt en Froome een tik lijkt te verkopen. Even later komt Vincenzo Nibali ten val. Op dat moment springt Froome weg. Is het opzettelijk dat hij pas aanvalt als de dranghekken beginnen?

Fascinerend steekspel

Een fascinerend steekspel begint. Nairo Quintana waagt het erop, Romain Bardet probeert het. Thomas. Dumoulin ook. Later zou hij zeggen dat hij er wel degelijk op uit was hier te winnen. Niemand komt weg. Het levert in deze fase een beklijvend beeld op: de kanshebbers op een rij naast elkaar, elkaar uit de ooghoeken beloerend: Dumoulin, Froome, Thomas, Bardet. Wie durft?

Het komt dan toch aan op een eindsprint. Mikel Landa is de eerste die vertrekt. Dumoulin schakelt verkeerd. Hij krijgt de ketting niet meteen op het buitenblad en slaagt er niet in op het wiel van Thomas te komen. Die is weg en wint, net als een dag eerder.

Dumoulin wordt tweede en pakt enkele seconden terug op Froome. Geen geel, geen ritwinst. Maar het stempel is gezet. ‘We hebben als Nederlanders er een mooie show van gemaakt.’