Polymetallische knollen, sulfiden en ferromangaankorsten. Ze bevinden zich op de bodem van de oceaan, en bevatten onder andere koper, nikkel, kobalt of mangaan. Dat zijn cruciale grondstoffen voor smartphones of elektrische wagens, en dus is de vraag navenant. 

Aan de hand van diepzeemijnbouw kunnen die mineralen gewonnen worden. Alleen worden ze nu vooral aan land gewonnen, omdat de activiteit mogelijk een grote impact heeft op het mariene ecosysteem en er nog bijkomend wetenschappelijk onderzoek nodig is om de risico’s in te schatten. Een dochterbedrijf van de Belgische baggeraar DEME voert er wel al onderzoek naar, maar het Belgische wettelijke kader dateert nog van 2013. 

Normen

Op initiatief van ministers Van Tigchelt en Dermagne wordt er nu een nieuw wettelijk kader ingevoerd. Dat is niet bedoeld om diepzeemijnbouw toe te staan, benadrukt Van Tigchelt, maar wel om ervoor te zorgen dat eventuele mijnbouw op een verantwoorde manier gebeurt. 

Concreet houdt dat in dat diepzeemijnbouw zich aan strikte milieunormen zal moeten houden zodat er “geen enkele onaanvaardbare schade” wordt toegebracht aan het mariene ecosysteem.

Bedrijven die aan diepzeemijnbouw willen doen zullen een ‘sponsorcertificaat’ moeten krijgen door zich aan de normen te houden. Dat wordt toegekend door de overheid, maar wel na consultatie van het brede publiek. Als de normen niet worden nageleefd, kan de overheid het certificaat schorsen of intrekken.

Internationale samenwerking

Tot slot wordt ingezet op internationale samenwerking. Binnen de Internationale Zeebodemautoriteit, een orgaan van de Verenigde Naties, pleitte België er vorig jaar nog voor om 30 procent van de wereldzeeën te beschermen voor er zelfs maar sprake kan zijn van diepzeemijnbouw.

Dermagne benadrukt dat het nog te vroeg is om te zeggen of in België effectief aan diepzeemijnbouw zal worden gedaan. Maar “met deze wetgeving ligt er nu in elk geval een helder kader klaar, op basis waarvan de beslissing zal kunnen worden genomen”.