Direct naar artikelinhoud
Albumrecensie

‘Oxnard’ van Anderson .Paak: “Kijk mama, ik ben een superster!”

Californische rapper mikt breed met flashy funk
Beeld rv

Oxnard is de plaat die van Anderson .Paak een wereldster zal maken. Nee, hij verlegt er geen bakens mee, maar dat is geenszins de bedoeling. Hij wil simpelweg de beste zijn.

Oxnard draait om de funk. Niet de rammelende, bloeddoorlopen rauwe sixtiesfunk van James Brown, maar de gepolijste variant uit de seventies en eighties. Anderson .Paak mag dan vooral worden weggezet als een rapper, hij is evengoed een soul brother. En een fantastische drummer, zoals wij in het verleden in de Brussel Botanique en AB mochten aanschouwen – evenals op Pukkelpop en op Rock Werchter. Dat hij is verknocht aan de funk, wisten we al dankzij zijn doorbraakplaat Malibu, die twee jaar geleden ons eindejaarslijstje aanvoerde.

Op Oxnard – het derde luik van zijn zogenaamde beach-trilogie, waarbij de albums hun titels ontlenen aan Californische kuststeden – wentelt .Paak zich wederom hartstochtelijk in Californication. Néé, niet de televisieserie maar de liefde voor Cali, zoals die ooit door de Chili Peppers werd bezongen. Oxnard is de naam van de Zuid-Californische stad waar .Paak opgroeide en die hij ontvluchtte om rare psychedelische funkpop te maken onder de naam Breezy Lovejoy. Een armtierig straatbestaan en een avontuur op een wietboerderij later, vond hij zichzelf opnieuw uit als funkateer/rapprins en noemde hij zich Anderson .Paak, mét hypercool puntje voor de achternaam. Hij mocht schitteren op Dr. Dre’s comebackalbum Compton, ontpopte zich tot een fenomenaal live-muzikant en leverde gesmaakte featurings op topsingles van Kaytranada, Domo Genesis en de betreurde Mac Miller.

Californische rapper mikt breed met flashy funk
Beeld rv

Jaloersmakend

Met Dr. Dre als executive producer van Oxnard voelt het zo’n beetje alsof Superman het handje van Spider-Man vasthoudt, terwijl die een stelletje boeven mores leert. De goeie ouwe dokter produceerde zelf vier songs én overzag het totale productieproces, waarin topnamen als Madlib en 9th Wonder voor blitse beats zorgen. Bijgevolg baden de liedjes in een relaxed, zinderend zomers sfeertje dat u ook op .Paaks vorige platen kon horen, maar dat hier extra wordt aangedikt. Er is geen plaats voor groezeligheid of nors gefrons. Misschien werd de eerder dit jaar uitgebrachte, nogal dreigende single ‘Bubblin’ daarom van het album geweerd.

Zoals u deze zomer in De Morgen kon lezen, legde Dr. Dre stevig de zweep over .Paak. “Toen ik zo trots als een pauw mijn afgewerkte plaat liet beluisteren, knikte Dre even en zei: ‘Volgens mij is dit voor tachtig procent af’”, aldus .Paak over zijn mentor. “Ik bestierf het! Hij stuurde me vaak terug de studio in, met mijn staart tussen de benen. Hij is een harde leraar, maar ik ben wel wat hardheid gewoon.” Dat doorgedreven perfectionisme loont. De sound van Oxnard is namelijk jaloersmakend. Luister naar die knapperige, knisperende, glashelder geproduceerde drums! De prachtig uitgebalanceerde arrangementen vol vinnige strijkers, gloeiende zangkoortjes en frivole synths. De perfecte balans tussen textuur en assertieve lead vocals! Wauw.

Zoals zijn geestesgenoten Kendrick Lamar en Childish Gambino, benadert .Paak de Afro-Amerikaanse muziekgeschiedenis erg schizofreen, schipperend tussen diep ontzag en nonchalance

Goor en freaky

Ook op compositorisch vlak gooit .Paak de hoogste ogen. Nu stript hij zijn songs tot op het bot om de funk te kunnen beklemtonen, dan dompelt hij ze behoedzaam in jazz, schuift gospel tussen de plooien of opteert hij onbeschroomd voor lekker kitscherige eightiesvibes. Zoals zijn geestesgenoten Kendrick Lamar en Childish Gambino, benadert .Paak de Afro-Amerikaanse muziekgeschiedenis erg schizofreen, schipperend tussen diep ontzag en nonchalance. Alles kan en alles mag, op voorwaarde dat je je pappenheimers kent. Zoiets.

Goor en freaky
Beeld rv

Daardoor komt hij weg met een geniaal, lichtjes cheezy blaxploitationeerbetoon als ‘The Chase’ (met Kadhja Bonet als mysterieuze sirene), met de gezandstraalde Parliament van ‘Headlow’ of met onbeschaamd glinsterende seventiesfunk in ‘Sweet Chick’, een botergeile seksjam die twijfelt tussen D’Angelo en The Temptations. Het levert hilarische karikaturen op als “Got a skater bitch / she a gamer gotta take her to arcades and shit / She’ll be watchin’ Anime while I’m layin’ dick / Wanna go to Comic Con? I’m like, “Come down a bit” On my gangsta shit, uhh!” Ja, da’s goor en freaky, maar .Paak wordt in de outro van de song dan ook de mantel uitgeveegd door één van de madeliefjes die hij, ahum, eert.

Wat was het opzet? Een geweldige Afro-Amerikaanse popplaat maken? Wel, dan: geslaagd met vlag en wimpel

Ook aangenaam knetter: ‘6 Summers’, dat hiphop, funk en samba door elkaar klutst en waarin Trump voetje wordt gelicht. “All this fuckin’ evidence and if it ever make it to the stand, shi-you know they gon’ let ‘em go, bro”, klinkt het. En hilarisch genoeg ook: “Trump’s got a love child and I hope that bitch is buck wild / I hope she sip Mosca, I hope she kiss senoritas and black gals / I hope her momma’s El Salv, I hope her poppa stick around, yes.” Ach, een mens mag dromen.

Kreeft en calamares

Echt grote verrassingen moet u niet verwachten op Oxnard. Dit is immers de plaat waarmee Anderson .Paak zichzelf de kosmos wil inschieten zodat iedereen hem kan zien - van uw kleine neefje tot uw oma. Hij blinkt op, voegt glitter en gloss toe, flext de spieren en toont zijn breedste tandpastareclameglimlach. “Je probeert dezelfde kerel te blijven, maar dan in een gloednieuwe auto”, aldus .Paak onlangs in Rolling Stone over voornoemde attitude. “Ik probeer dezelfde mentaliteit als vroeger te behouden, ook al heb ik nu alles. Ook al eet ik nu kreeft en calamares.” Die evenwichtsoefening zorgt enerzijds voor sublieme singles als ‘Tints’, de flashy collab met Kendrick. Anderzijds verleidt het .Paak soms tot potsierlijke afleggertjes, zoals ‘Left to Right’, waarin hij zich een Jamaicaans patois aanmeet. Geen goed idee. 

Nope, .Paak diept niets uit op Oxnard. Hij verkent evenmin nieuwe paden. Hoeft deze keer ook niet. Wat was het opzet? Een geweldige Afro-Amerikaanse popplaat maken? Wel, dan: geslaagd met vlag en wimpel.

Oxnard is nu uit op Aftermath/Warner.