Mag de morele paniek over scholen die de betogingen in het lessenpakket proberen een plek te geven weer gaan liggen?

Toen ik twaalf was, organiseerde de school een uitstap naar de IJzertoren in Diksmuide. Deelnemen was verplicht. Toen ik dertien was, organiseerde dezelfde school een uitstap naar het vliegveld van Sint-Denijs-Westrem, alwaar paus Johannes Paulus II een openluchtmis celebreerde. Meegaan was verplicht. Wie echt niet wou, mocht naar de film (The Never Ending Story, voor de detailliefhebber.)

Op de keper beschouwd zou je de school achteraf indoctrinatie kunnen aanwrijven. Je zou de directie kunnen verwijten dat ze onschuldige kinderzielen overweldigd heeft met haar eigen denkkader.

In werkelijkheid viel dat allemaal wel mee. Natuurlijk was de school Vlaams en katholiek, maar nooit had ik het gevoel dat er een bepaald gedachtegoed werd in gedramd. Als het de bedoeling was, dan is het alleszins niet te best gelukt.

Apocalyptisch denken

Mag de plots opstekende morele paniek over scholen die de klimaatbetogingen in het lessenpakket proberen een plek te geven dan ook weer gaan liggen? Twee scholen in Genk durfden het aan van een klimaatactie een verplichte schooluitstap te maken. Wie bezwaar maakte, mocht naar de film. Voor sommige politici lijkt het einde van de wereld daarmee alweer een flinke stap dichterbij te komen. Blijkbaar kan je niet alleen over klimaatopwarming maar ook over opvoeding nogal gauw in apocalyptisch denken vervallen.

Wat te denken van de aanhoudende klimaatspijbelacties? Eerlijk gezegd, ik weet het niet.

Wat ik wel weet, is dat het klimaatbeleid nooit eerder zo vurig, zo breed en zo wetenschappelijk gestoffeerd is gevoerd in dit land als vandaag. Dat is de grote verdienste van Anuna De Wever, Kyra Gantois en hun volhardende achterban.

Wat ik ook weet, is dat de cynici aan de zijlijn alvast op één punt ongelijk hebben. Dit gaat niet louter om een dagje vrij van school. De jeugdige bekommernis om het klimaat is oprecht en breed gedeeld. Ze overrompelt een bestuurlijke klasse die er te lang genoegen mee heeft genomen dat het haar tijd wel zou duren.

Wat ik nog weet, is dat deze jeugdige rebellen ‘de macht’ generen. Pijnlijk symbolisch was de ontmoeting tussen de Zweedse klimaatspijbelaar Greta Thunberg en EU-Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker. De oude toppoliticus had voor de jonge idealist enkel neerbuigende meewarigheid in de aanbieding.

Mensen van het jaar

Klimaatjongeren laten zich niet vangen in bekende machtsstructuren. Ze spreken met gezag, precies omdat ze buiten elke gezagsstructuur vallen. Het is die onafhankelijkheid die bestookt wordt met complotverhaaltjes en morele paniek.

Ook ik hoop dat al die jongelui straks gewoon weer vijf dagen op vijf hun stinkende best doen op school. Dat neemt niet weg dat we nu, in februari, eigenlijk al weten wie de ‘mensen van het jaar’ gaan worden.

Neen, meneer Juncker, ik heb het niet over u.