Wij probeerden de Sint een hand te schudden, en faalden grandioos. Een verslag van de intrede in Antwerpen

Papa, we gaan te laaaaat zijn! Opgewonden huppelt een meisje aan de hand van haar vader. De man wordt voortgetrokken door zijn dochter als een baasje door z’n hond. Van alle kanten stromen ze toe, in alle kleuren: de kids die de enige echte intrede van Sinterklaas niet willen missen. Die eer is ook dit jaar voor Antwerpen, met dank aan de live coverage van Ketnet.

Een intrede in stijl, het moet gezegd. Vanop een versierde Flandria-boot staat de Sint al te wuiven naar het volk, als het meisje er met haar vader nog niet is. Het is kwart voor twee ’s middags en we hebben ons voorgenomen om de Sint straks ook eens de hand te schudden. We kennen elkaar tenslotte al een dikke dertig jaar. Hij weet wat ik vroeger zoal mispeuterd heb, ik heb de man inmiddels helemaal doorgrond.

Dat het handjeschudden geen simpele klus zal zijn, blijkt bij een aanblik van de Antwerpse kaaien. Rijen dik staan de jongens en meisjes. Of zitten ze. Op de schouders van hun papa, meestal. Als we ons naast één papa achter een hek willen posteren, niest zijn zoontje vanuit de hoogte in onze richting. Zonder handje voor de mond. We zoeken ons geluk elders.

De Sint is ondertussen aan land, omringd door zijn talrijke pieten. De goedheilig man zigzagt kwiek van de ene kant van zijn corridor naar de andere kant. Zoveel mogelijk kindjes een handje gunnen, zoveel mogelijk ouders een foto. Niet zelden zie je moeders die een selfie proberen te scoren met de Sint. Wanneer we een opening zien in de mensenzee en dichter bij de Sint trachten te komen, blokkeert een moeder-met-buggy de weg. Hààr plaats, zo blijkt. Dit wordt lastig.

Samen spelen

Mama’s en papa’s zijn hier in vele vormen. Er zijn Arabische vrouwen met hoofddoeken, Afrikaanse mannen met meningen. “Het maakt me niet uit dat zwarte piet tegenwoordig niet meer helemaal zwart ziet,” zegt één zwarte papa met een 7-jarige zoon. “Ik weet dat er nu roetpieten zijn omdat een volledig zwarte piet anders racistisch zou kunnen overkomen, maar ik geef er niks om. En mijn zoon eerlijk gezegd ook niet. Zolang hij het maar leuk vindt.” Wie nog geloofde dat Sint-Nicolaas enkel katholiek en blank gevierd wordt, dwaalt. De Sint is van iedereen.

De man is inmiddels met zijn hoofdpiet in een koets geklommen, wat onze kansen op een handdruk aanzienlijk doet slinken. Nog één keer proberen op de hoek van de Grote Markt, waar het richting stadhuis gaat. We vangen nog een glimp op, maar kunnen het verder schudden. Vaders met kinderen eerst.

En zo rest enkel nog de toespraak vanop het Schoon verdiep. Vrijwel meteen benadrukt de Sint hoe belangrijk het is om samen te spelen met het gekregen speelgoed. SAMEN, klinkt het krachtig door de boxen. Het klinkt haast als propaganda voor de gelijknamige partij die straks Antwerpen wil besturen, zomaar op het balkon van de burgemeester. Zou Bart De Wever de Sint een beetje stout vinden?

De hoofdpiet grapt verder nog wat over brave kinderen, het plein luistert stil. Uiteindelijk volgt de verlossende boodschap dat er dit jaar géén stoute kinderen zijn. De Sint roept het nog een paar keer en trekt zich terug. Zijn hand hebben we niet geschud, maar gewuifd heeft hij wel.