Direct naar artikelinhoud
Carpool Karaoke

Zegt het voort, de Nobelprijs voor de Vrede voor Sir Paul

Paul McCartney en James Corden.

Zet een bejaarde zanger in een Range Rover, laat hem een rondje rijden door zijn oude buurt, geef hem een biertje en een gig in het café om de hoek. En ja hoor, inmiddels 80 miljoen mensen wereldwijd lachend in tranen, #happytears. Zo gek is het ook weer niet, Paul McCartney had het voorspeld, in Drive my Car (1965):

Baby you can drive my car

Yes I'm gonna be a star

Baby you can drive my car

And maybe I'll love you

En zo droop de liefde van het scherm, op 21 juni 2018, 23 minuten en 48 seconden lang. From me to you. Paul McCartney zat in de auto bij de Britse komiek James Corden voor zijn Carpool Karaoke – onderdeel van de Late Late Night Show – waar Corden met beroemde vocalisten gaat toeren en zingen. Macca (76) stond goed op de banden, zijn haar halflang gecoiffeerd, licht cosmetisch verbouwd, gevat vanuit de heupen en zijn jongensachtige zelfspot op de bijrijdersstoel. En dan die stem, ietsje aan de krakende kant, maar toch vooral zijn buslading mo-nu-men-ta-le liedjes.

Beep beep'm beep beep yeah

Zo reed McCartney zijn hometown Liverpool binnen. Om de bocht de Penny Lane in, even een handtekening op de bewegwijzering, aaah... daar de kapperszaak uit het liedje, en weet je wel dat dat de kerk was waar hij in het kerkkoor zat? Zingen in een bloemenwinkel. Handen schuddend. Baby’s aaiend. Een man en het voorbijtrekkende decor uit zijn jeugd, de beginjaren van The Beatles. McCartney als burgemeester van Memory Lane.

Openluchtmuseum

The Beatles hebben van Liverpool een openluchtmuseum gemaakt voor het goede humeur, en Sir Paul was hier en nu de gids van onze dromen. Waar Beyoncé en Jay-Z voor hun filmpje het Louvre nodig hadden om hun artistieke eeuwigheidswaarde te bewijzen, hoefde Paul McCartney maar twee tellen in zijn handen te klappen op de wc in zijn ouderlijk huis. Even de akoestiek testen, net als vroeger.

Zeg Paul, wilde James Corden onderweg weten, hoe komt het toch dat jij met je muziek zo veel vreugde, liefde en saamhorigheid brengt? Dat de muziek van The Beatles nog relevant is? Ergens in de jaren 60 verscheen zijn overleden moeder in zijn droom, vertelde Macca. Ze vertelde hem dat alles goed zou komen, en sloot de blije boodschap af met de zin Let it Be (laat maar zo). Toen had hij zijn liedje en zijn positieve inborst voor altijd, Whisper words of wisdom, let it be.

Als klapstuk verscheen Paul van achter het gordijn met een band in ‘the Phil’, de Philharmonic Dining Rooms, als een soort levende jukebox. En zo eindigde deze universele feelgoodtrip met een langgerekte Nah nah nah nah nah nah, nah nah nah, hey Jude – nu door tientallen miljoenen meegezongen over de hele aardkloot. Zegt het voort, de Nobelprijs voor de Vrede voor Sir Paul.