Het was in 2023 een belangrijk jaar voor ZNA Stuivenberg, ZNA Sint-Erasmus en ZNA Sint-Elisabeth, die een groot aantal afdelingen hergroepeerden en verhuisden naar de nieuwe site aan Park Spoor Noord: het Cadix-ziekenhuis. Ook in volle verhuis bleven ziekenwagens uitrijden en boden de artsen en verpleegkundigen de beste zorgen aan hun patiënten.

“Het is niet voor het eerst dat we een serie maken over een Antwerps ziekenhuis”, zegt eindredacteur Siebe Stevens van productiehuis Geronimo op ‘t Eilandje. “Vlak voor de pandemie draaiden we al een seizoen van Helden van hier: De MUG in Stuivenberg. Maar nu werden we geconfronteerd met die verhuis. Een opportuniteit die we normaal nooit meer meemaken.”

Door een onverwachte stroompanne in Stuivenberg beslist de directie om halsoverkop de verhuis naar Cadix in te zetten, sneller dan gepland dus. “We hadden een groot plan uitgedokterd om die verhuis over vier afleveringen te spreiden”, zegt Siebe. “Maar nu werd onze hele planning omgegooid. Omdat onze reeks vooral focust op de spoedafdeling, hebben we beslist om vooral daar, en op het patiëntenvervoer, te focussen. Dat was voor ons het belangrijkst.”

Zes ton zwaar

Maanden geleden kwam de spectaculaire plaatsing van de MRI-scanner van zes ton uitgebreid in het nieuws. “Die namen we ook mee in beeld, maar slechts kort. Knap werk, maar minder van belang voor de mensen die we volgen.”

Om één seizoen te draaien, worden er tachtig draaidagen voorzien. Dat is redelijk veel, maar ook nodig. “Je hebt veel toestemmingen nodig. Van patiënten die gevolgd worden. Of van nabestaanden. Ook van het ziekenhuis zelf, van politie en brandweer. Je moet veel interventies doen om er uiteindelijk voldoende over te houden die daadwerkelijk een go krijgen van alle betrokkenen. En dan ook nog eens inhoudelijk sterk genoeg zijn om uit te zenden.” Dat allemaal in acht genomen, sneuvelt er nog veel in de montage. “Dat doet soms pijn, maar we zijn geen cowboys. We weten ook waar de grenzen liggen. Het overlijden van een kind haalt sowieso de uitzending niet. Dat is één van de absolute no-go’s.”

Sommige dagen leveren weinig op. “Een verloren dag is het nooit, want je kan altijd wel iets doen. Zelfs wat sfeerbeelden maken. Een cameraman zit nooit stil. Soms is er één interventie, dan weer vier. Je weet niet wat er binnenkomt. We bereiden ons voor door ‘de juiste shiften’ te kiezen. Simpel uitgelegd: een nachtdienst op dinsdag levert vaak minder op dan een weekend”, zegt Stevens. “Dan gebeurt er meer in de stad. Ook bij bijzonder slecht weer volgen we sneller de spoeddienst. Er gebeuren dan vaker ongevallen.”

Tijdens een shift zijn er steeds een reporter en cameraman aanwezig. Die laatste voorziet ook de klank. “De cameraman rijdt mee met de MUG, er is maar één vrije plek. De reporter moet achterna komen. De MUG wacht niet. Als de bel gaat moeten we sprinten. Soms zijn ze maar net op tijd.”

De verhalen zijn divers. Van een vrouw die werd geslagen door haar huisgenoot tot ernstige verkeersongevallen. “De interventie die me altijd bijbleef is die van een vrouw die met collega’s ging boulderen (variant van muurklimmen, red.)”, zegt Siebe. “Ze viel en liep een lelijke enkelbreuk op. Het was ook mooi om te zien hoe ze door haar collega’s werd opgevangen tot de MUG er was.”

Stevens maakte naast deze Helden van hier-reeks over het ziekenhuis ook al reality over het leven bij de politie. “Ook een arena met veel kommer en kwel”, zegt hij. “Het grote verschil is dat veel verhalen in het ziekenhuis nog een positief einde kennen. De dankbaarheid van de patiënten is groot. Dat een case niet per se in groot drama hoeft te eindigen, maakt het ook voor ons als toeschouwer draaglijker om naar te kijken.”