Nol Hendriks, erelid, clubicoon en suikeroom van Roda JC, is op 80-jarige leeftijd overleden
Clubicoon, erelid en suikeroom van Roda JC Nol Hendriks is zaterdag op 80-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. Dat heeft Roda vandaag bekendgemaakt.
Over Roda's voormalige, op 80-jarige leeftijd overleden suikeroom Nol Hendriks bestaan prachtige anekdotes. In 1988, na de eerste kwartfinale van de toenmalige Europa Cup II tegen Sredets Sofia, wilde de textielbaron de hele aanval van de Bulgaren kopen: Stoitsjkov, Penev en Kostadinov. Hij zou betalen met 40 duizend spijkerbroeken en een bedrag toe.
Het liefst had hij het trio meteen meegenomen uit de communistische heilstaat, waar ze dol waren op spijkerbroeken. De drie aanvallers waren internationals. Stoitsjkov, een paar maanden na de wedstrijd door Johan Cruijff naar Barcelona gehaald, was zes jaar later zelfs de beste voetballer van Europa.
Nol Hendriks: suikeroom en textielbaron
Of het precies zo ging, dat verhaal met die spijkerbroeken, doet eigenlijk niet ter zake. De anekdote zag het levenslicht in het vliegtuig terug uit Sofia, en Hendriks deed door de jaren heen ook niet al te veel moeite het verhaal te ontkennen.
Suikeroom noemden ze Nol Hendriks het vaakst in Limburg. Dat was begrijpelijk, want de aan de gevolgen van een hersenbloeding overleden textielbaron zorgde goed voor de club uit Kerkrade. Al was hij ook goed voor zichzelf, want er was natuurlijk een wisselwerking tussen zijn financiële en sportieve steun aan Roda en het succes van zijn zakenimperium, waarvan het hoofdkantoor aan de Schelsberg in Heerlen ligt. Daar waren ook kaarten voor de wedstrijd te koop. Hendriks gaf ze trouwens ook veel weg, kaartjes. Voetbal beschouwde hij als ideaal vertier voor het volk in de mijnstreek. 'Ik ben een ouderwets, prijsbewust mens. Ik vind dat mensen voor een tientje naar het stadion moeten kunnen', zei hij eens.
Willem Vissers: In tegenstelling tot menig geldschieter, had Hendriks kijk op voetbal
Hendriks, na de oorlog met zijn ouders naar Limburg verhuisd, was flamboyant. Hij liep een beetje mank en hij praatte zacht, met zijn zoetgevooisde taal. Maar hij kon ook hard zijn, de multimiljonair Hendriks, die ook nog in de mijnen werkte en tal van baantjes had alvorens rijk te worden met goedkope kleding. In 1981 raakte hij betrokken bij Roda JC, waar hij tot 2006 allerlei technische functies bekleedde, van bestuurslid technische zaken tot commissaris. Hij was goed in het verhandelen van spelers en hij legde tekorten bij, waarvan Roda er veel had door de jaren heen. Hendriks had zeggenschap, al verbleef hij meestal op de achtergrond.
In tegenstelling tot menig geldschieter, had Hendriks kijk op voetbal. In zijn drukste jaren zag hij minimaal vier wedstrijden in de week, vaak bij tweede elftallen in België, waar hij voor weinig spelers weghaalde. Hij heeft een puike staat van dienst in de scouting. Van Peter van de Ven in 1981, de eerste aankoop, tot Arouna Koné uit Ivoorkust, die hij de beste noemde. Huiberts, Van Galen, Babangida, Iwan, Anastasiou, Fraser, Van Loen, Boerebach, ze zijn allemaal door zijn inspanning gekomen.
Bekerwinst, nieuw stadion en de kwartfinale van de Europa Cup
Roda werd bijna een topclub. In 1995 was het elftal van Huub Stevens in de eredivisie de belangrijkste rivaal van het in dat jaar schier onverslaanbare Ajax. Maar het mooiste succes noemde hij de bekerwinst in 1997, toen Roda weinig heel liet van Heerenveen. Eindelijk had hij een echte prijs gewonnen. Ook de verwezenlijking van een nieuw stadion vervulde hem van trots, al liepen zijn pogingen om tot FC Limburg te komen op niets uit.
Hendriks hing alle elftalfoto's van Roda keurig naast elkaar in zijn kantoor en wees graag op de spelers die hij had gekocht, zijn oogappels. Hij kon heerlijk praten over successen. Om als vanzelf terug te keren naar Sofia, waar Roda zijn grootste Europese succes behaalde, door na uitschakeling van Vitoria Guimaraes en Metallist Charkov in de kwartfinale van de Europa Cup voor bekerwinnaars verzeild te raken.
Journalisten en bestuursleden logeerden in hetzelfde hotel. Hendriks had op de avond voor de wedstrijd een drankje genuttigd. De volgende dag stonden schrijver dezes en Hendriks toevallig samen in de lift, met een groepje. Hendriks zei, niet tegen iemand in het bijzonder: 'Ik zou er 150 duizend gulden voor overhebben, als ik wist wie me gisteren naar mijn hotelkamer heeft gebracht.' Ik zei tegen Hendriks: 'Dat was ik, maar koop voor die 150 duizend gulden maar een speler.'
Dat liet hij zich geen twee keer zeggen, al ging die deal met de spijkerbroeken dan niet door.