Prins William op BBC: "Mannen praten niet gemakkelijk over hun emoties. Dat moet veranderen"
De Engelse bondscoach, vier stervoetballers en prins William praten openlijk met elkaar over emotionele problemen die ze hebben moeten overwinnen. Het was zondagavond een uur lang te zien op de BBC. Want vooral mannen moeten leren dat praten over emoties een blijk van kracht is en niet van zwakte, vindt de prins. Al was het maar vanwege de schrikbarend hoge zelfmoordcijfers bij jonge mannen.
Uitgerekend met stoere voetballers als Thierry Henry, Danny Rose, Peter Crouch en Gareth Southgate praat prins William in de kleedkamer een uur lang over een kwetsbaar onderwerp: emotionele pijn, en hoe je daar best mee omgaat.
Blijf er niet alleen mee zitten, durf ermee naar buiten te komen, is de dringende boodschap. Praat er met iemand over, dat is het begin van de oplossing: daar zijn ze het allemaal over eens. Het leverde zondagavond op de BBC merkwaardige tv op in de documentaire "A royal team talk: tackling mental health".
Prins William was 15 toen zijn moeder prinses Diana om het leven kwam bij een auto-ongeluk: "Ik heb er veel over nagedacht, over wat ik voel" vertelt hij. "Als je als jongere een groot verlies meemaakt, of later maar vooral als jongere, dat ken ik goed, dan voel je immense pijn. Je zal zelden iets meemaken dat nog erger is. Maar het brengt je ook dicht bij iedereen die verlies meemaakte."
We zijn geen robots.
"Je ziet het als je met iemand spreekt soms ogenblikkelijk in hun ogen. Het klinkt raar, maar ik zie het meteen als iemand wanhopig over verlies wil praten. Ze willen het, maar jij moet beginnen, jij moet zeggen dat het oké is. Ze willen je toestemming om in dat één-op-één gesprek te spreken over verlies."
"Met name wij Britten zijn soms angstig en beschaamd hierrond. De Britse stijve bovenlip – dat is prima op momenten dat het echt nodig is. Maar daarbuiten mogen we best over emoties praten: we zijn geen robots."
Danny Rose, linksback bij Tottenham Hotspur, vertelt over de depressie en de negatieve spiraal waarin hij terechtkwam. De uitweg kwam er pas toen hij er openlijk over ging praten. Tot zijn verrassing kreeg hij bij een match tegen Costa Rica plots honderd aanmoedigende sms'jes. Twee spelers van Costa Rica kwamen hem zelfs persoonlijk bedanken voor zijn openheid.
Dat Danny Rose openlijk uitkwam over zijn psychische problemen noemen de andere spelers in het gesprek juist zijn sterkte, zijn kracht. Het is geen zwakheid, en dat inzicht maakt het hele verschil, vinden ze.
De boomlange en graatmagere Peter Crouch, die nu bij Burnley speelt, werd in zijn jeugd ongenadig gepest om zijn rare gestalte. Voor een 14-jarige kwam dat hard aan. Hij vertelt hoe hij dagenlang behalve om te eten zijn kamer niet uitkwam en daar in stilte weende.
Zelfs bij zijn eerste match voor het Engelse nationale elftal werd hij nog uitgejouwd. "Monster" werd er op de tribunes geroepen, en: "Weet het circus dat je hier bent?" Het veroorzaakte blijvende littekens.
Thierry Henry, die straks misschien assistent-coach van Vincent Kompany wordt bij Anderlecht, herinnert zich nog goed een match tegen Ierland in 2009 in de kwalificatieronde van de UEFA-cup. Hij bekende achteraf handsbal, wat tot een enorme rel leidde. Toen ook zijn familie in de vuurlijn kwam te liggen, had hij het even niet meer.
Een gemiste penalty tijdens Euro 96 achtervolgt ex-speler en bondscoach Gareth Southgate tot op de dag van vandaag: "Ik heb 700 matchen gespeeld, maar ik ben nog altijd die gast van die gemiste penalty."
"Pas door er openlijk over te praten kon ik het langzaam een plaats geven" zegt Southgate. "En daardoor ben ik later ook een betere coach geworden. Als spelers een fout begaan, maak ik ze niet af. Dan krijg je alleen maar spelers die het veld oplopen vol angst over wat er allemaal fout kan lopen. In plaats van met de gedachte hoe ze de beste spelers ter wereld kunnen worden."
Prins William heeft een aantal jaren als helikopterpiloot deel uitgemaakt van een reddingsteam. Soms moest hij angstige familieleden gaan vertellen dat het niet gelukt was om hun geliefde te redden. Dat hakte er behoorlijk bij hem in, vertelt hij: "Die rauwe emotie voelde ik in me broeien. Dat eiste zijn tol en werd echt een probleem. Ik moest erover praten. Daarom praat ik er nu graag openlijk over."
We moeten er gewoon over gaan praten. Dat ene extra gesprek, dat ene beetje tijd.
"Want als je rond een sterfgeval mensen en hun familie ontmoet, dat is moeilijk te beschrijven. Je deelt de pijn, ook al ken je de dode en de familie niet. We hebben allemaal familie, we herkennen dat."
"We herkennen allemaal psychische pijn, elke dag rondom ons. We moeten er gewoon over gaan praten. Dat ene extra gesprek, dat ene beetje tijd ervoor maken, voor we weer verdergaan."
