Ruim twee weken na haar laatste chemokuur poseert Schoot op het strand van Zandvoort met een kaal hoofd voor de fotograaf. Bij de tweede sessie zet ze toch even een petje op. "Het is een dubbel gevoel", zegt de 35-jarige Schoot in gesprek met NU.nl. "Ergens wil je normaal zijn, een kaal hoofd voelt soms confronterend." En met tranen in haar ogen: "Dit is wie ik nu ben. Ik wil me nergens voor schamen."
Schoot zegt dat ze niemand in verlegenheid wil brengen, maar ze heeft ook niets te verbergen. Dat kale hoofd getuigt nu eenmaal van een langdurige revalidatie, nadat in oktober vorig jaar eierstokkanker bij haar was vastgesteld. "Ik ben een 'stoertje', maar ook wel vrouwelijk. Vroeger ging ik nooit zonder make-up op de foto, nu wil ik ook mooi zijn met een kaal hoofd."
"Ik heb een pruik, maar die draag ik zelden. Die zet ik niet op voor mezelf, maar in situaties waarin ik veel mensen ken en even 'normaal' wil zijn. Met dat kale hoofd sta je ongewild in het middelpunt van de belangstelling. Mensen kijken toch. Soms wil je niet dat de aandacht naar jou toe gaat. Hier op het strand herkent bijna niemand me en wil ik uitdragen dat je moet doen wat goed voelt."
Cv Myrthe Schoot
- Leeftijd: 35
- Geboorteplaats: Winterswijk
- Interlands: 387
- Prijzen met Oranje: 3x EK-zilver (2009, 2015 en 2017)
11 oktober: Het telefoontje
Schoot krijgt op 11 oktober 2023 om 17.18 uur een belletje vanuit het ziekenhuis, waar ze die ochtend is geweest voor een controle. "Het is niet goed, je hebt kanker." Haar eerste reactie is: dit kan niet waar zijn.
Eerder constateerde Schoot nog dat de wereld aan haar voeten lag, een paar maanden nadat ze als libero - de extra passer en verdediger - van het Nederlandse vrouwenteam was gestopt met topvolleybal. Ze had meegedaan aan het tv-programma Kamp Van Koningsbrugge. "Ik vond het doodeng om mezelf zo bloot te geven, maar ook vet om die uitdaging aan te gaan."
Schoot had haar droombaan bij sportkoepel NOC*NSF. Ze ging topsporters begeleiden en deed clinics en presentaties. "Ik dacht: ik kan wel iets, ik durf wel wat. Ik werd ook buiten het volleybalveld uitgedaagd. En dan komt zo'n telefoontje."
Haar stem breekt. "Ik word weer emotioneel als ik eraan terugdenk, terwijl ik het toen niet was. Ik zei tegen die arts: 'Ik heb morgen een belangrijke afspraak op sportcentrum Papendal. Kan ik daarheen?' Ik voelde de urgentie nog niet. Ik was doodziek zonder me doodziek te voelen."
Later die avond leest Schoot in het verslag van het ziekenhuis: "Mevrouw lijkt nog niet helemaal te beseffen dat het om haar gaat". "En dat klopte. Toen drong het wel tot me door. Ik had een tumor van 17 centimeter, ik had een handbal met uitzaaiingen in mijn buik. Mijn buik was ook opgezwollen. Ik dacht nog dat het mijn aftervolleybalbuikje was, maar er zat 4 liter vocht in."
"Het maakte de beginperiode heel heftig. Je wordt je bewust van wat voor fijn leven je hebt. Ik werd gedragen door de liefde om me heen. Niet alleen mijn dierbaren gaven me het gevoel dat ik een goed mens ben geweest." Schoot, terwijl de tranen over haar wangen rollen: "Ik dacht: als ik dan toch kom te overlijden, ben ik trots op hoe ik mijn leven heb geleefd. Maar ik ga niet dood hoor." Ze klopt het af op de tafel voor haar.
Ben je bang geweest voor de dood?
"De artsen zeiden: 'Als het ook in je longen zit, hebben we het alleen nog over hoelang je nog hebt, en niet meer over hoe we je beter kunnen maken.' Dat vond ik heel spannend. Als ik geen uitweg meer zou hebben gehad, was het loodzwaar geworden. Ik wist rationeel dat de dood reëel kon zijn, maar ik heb het nooit zo gevoeld."
Je benaderde het proces als een wedstrijd, terwijl oud-zwemmer Maarten van der Weijden constateerde dat het herstellen van kanker vooral een kwestie van geluk is.
"De oncoloog begreep mijn vergelijking met een wedstrijd, maar zei ook dat geluk zeker een rol speelt. Ze wilde daarmee benadrukken dat ik mezelf achteraf niets kwalijk hoefde te nemen. Ik had het geluk dat de chemo zo goed aansloeg."
"Ik geloof in dromen, in sprookjes. Misschien komt het daarvandaan. Aan de ene kant ben je de regie kwijt, toch had ik het idee dat ik wel invloed had op mijn herstel. Ik werd pas doodziek nadat ik de diagnose had gekregen. Mijn hoofd is zo sterk dat ik dingen kan onderdrukken, terwijl ik eigenlijk al meerdere signalen kreeg dat ik ziek was. Ik heb het allemaal weggewuifd."
"Niet piepen: dat gevoel kende ik uit de topsport. En zo heb ik de chemokuren ook benaderd. Ik voelde dat de chemo me beter maakte. De kuur was een wedstrijd en daarna trainde ik weer voor de volgende wedstrijd, alsof ik naar een nieuw piekmoment toewerkte. Zo kon ik voor mijn gevoel iets doen. En ik kon zien dat de tumor kleiner werd."
26 januari 2024: De operatie
Ondanks de progressie na de chemokuren ziet Schoot op tegen de operatie. "Er was een reële kans dat ik een stoma zou krijgen, dan is het zorgeloze in het leven wel verdwenen. Ik hou van de zon, bij het Nederlandse team was ik de eerste die haar shirt uittrok om wat zonnestralen te pakken. Daar moet je over nadenken met een stoma. Het was een onzekere periode."
"Hoe kom ik uit de operatie? Het was een ingrijpende buikoperatie, wat komen ze tegen? Tot een goede vriendin zei: 'Myrth, zolang ze maar al het slechte weefsel kunnen weghalen en je weer gezond wordt.' Het was een eyeopener; wat deed een stoma er eigenlijk toe? Ik mocht het doel niet uit het oog verliezen. Maar de angst overheerste."
"Durfde ik wel onder de deken te kijken na de operatie, had ik allemaal drains en zakjes op mijn buik? Hoe zou het litteken eruitzien? Ze ritsen je immers helemaal open. Mijn haptonoom vroeg: 'Al die angsten, hoe wil je dan wél wakker worden?' In de week voor de operatie vond ik mijn rust."
Haar ogen vullen zich met tranen als ze vertelt over haar eerste reactie na de geslaagde operatie. Ze kon het zich vanwege de morfine niet meteen herinneren. "De arts vroeg: 'Weet je nog wat je gedaan hebt toen je bijkwam?'"
Op het terras in Zandvoort maakt Schoot met haar handen een hartje: dat gebaar illustreerde haar blijdschap en opluchting. En na een korte pauze: "Het was zo goed gegaan, met dit scenario had zelfs ik geen rekening gehouden."
"Zelfs het litteken viel me mee, mijn gynaecoloog had het netjes dichtgemaakt. Ze zei nog: 'Ik wilde er wel iets moois van maken.' En ze vertelde me dat ze me bijna had moeten opentrekken vanwege mijn sterke buikspieren."
Een assistent had Schoot al uitgelegd hoe de operatie was verlopen. "Mijn darmen gingen door de handen van de chirurg, ze moest voelen of ergens een fout plekje zat. Lachend zei de dokter dat ze ook mijn lever en milt even had vastgepakt. Zo'n rare gedachte, intiemer kan het toch niet? Maar de artsen hebben me zo liefdevol behandeld."
22 april 2024: De laatste chemokuur
Verpleegkundige Otto weet dat hij als 'prikker' een grote reputatie heeft. En dus wordt zijn hulp ingeroepen als de eerste twee prikken voor het infuus bij Schoot niet lukken. Maar Otto verrast Schoot na haar zesde en laatste chemokuur ook met een aubade achter de piano, alsof hij haar op kunstzinnige wijze wil uitzwaaien.
Schoot: "Otto gaf me ook de prik voor mijn eerste chemokuur. Ik was gespannen, want bij de eerste chemokuur kun je een allergische reactie krijgen. Otto vertelde meteen dat het bij hem nooit fout ging, hij deed het al veertig jaar. 'Nou, Messi mist ook wel eens een penalty', voegde hij eraan toe." Schoot, lachend: "Dan heb je wel ballen om jezelf met Messi te vergelijken. Maar voor Otto was het dagelijks werk, hij stelde me op mijn gemak."
"Ik wist dat Otto pianospeelde, hij had me een paar filmpjes laten zien. Hij vroeg of hij een liedje voor me mocht spelen en ging achter de piano in het ziekenhuis zitten. Otto improviseerde met indringende klanken een klassieke tranentrekker. Ik moest meteen huilen, waarna Otto snel een vrolijker deuntje speelde."
"Dan besef je weer dat het mensenwerk is in een ziekenhuis en Otto het juiste beroep heeft gekozen. Die man deed alles met hart en ziel, hij liet me bijna naar buiten zweven. Terwijl Otto me uitzwaaide, zei hij: 'Ik hoop je nooit meer te zien.'"
29 mei 2024: Rolmodel voor lotgenoten
In de podcast Over de Top delen de volleybalsters Laura Dijkema, nog altijd international, de in Griekenland spelende Maret Grothues, de vorige week gestopte Robin de Kruijf en Schoot al enkele jaren hun ervaringen in de topsport. Schoot vertelde in de podcast openhartig over de behandelingen die ze heeft ondergaan en het herstelproces.
"Het voelde voor mij als therapiesessies met mijn vriendinnen. Ik zat bij die podcast ook met mijn kale hoofd in beeld, zo was het geen geheim. Ik merkte hoeveel steun ik mensen kon bieden en zij mij, ook als ze terminaal ziek waren."
De volgende stap is om haar lotgenoten op te zoeken. Op tafel ligt het boek van hockeyer Dennis Warmerdam, die herstelde van kanker in zijn pols en zelfs terugkeerde in het Nederlandse team. "Het is allemaal zo herkenbaar voor mij."
Met Warmerdam zal ze op 29 mei in Enschede spreken voor een zaal met kankerpatiënten, als inspirerende rolmodellen aan wie hun lotgenoten zich kunnen optrekken. "Ik vond dat contact soms confronterend. Nu wil ik een mooi verhaal vertellen dat mensen hopelijk houvast biedt."
"Kanker hoeft niet altijd een wake-upcall te zijn om het leven anders te gaan leiden. Ik deed alles wat ik leuk vond. Ik hoef nu geen andere afslag te nemen. Dat besef is sterker dan ooit."
Schoot kijkt uit over het strand van Zandvoort. Straks waait de wind weer door mijn haar, zegt ze glimlachend, terwijl ze over haar kale hoofd wrijft. "De topsporter Myrthe en de patiënt Myrthe zullen altijd een stukje van mezelf zijn. Ik ben trots op hoe ik deze periode heb doorstaan."
"Het voelde alsof een beer achter me aan rende en nu die dreiging is verdwenen, komt het besef wat er allemaal is gebeurd. Kanker is een ziekte die kan terugkeren. Maar ik heb vertrouwen in mijn lichaam en krijg nog twee jaar medicatie."
Nog één keer komen de tranen. "Laat mij de dromer zijn die nu haar grootste overwinning viert. Ik heb als volleybalster vele bekers mogen optillen. Maar dit is de mooiste prijs. Nu heb ik het leven gewonnen."
NUjij: Uitgelichte reacties