Club Brugge dendert door

'Vormer Gouden Schoen'. Het rolde secondelang van de tribunes in Olympia. Ruud Vormer had zonet Club Brugge op voorsprong gebracht. Met een volley. De kapitein op rode schoentjes hing een beetje schuin, en zwaaide zijn rechter vol tegen het leer. 1-0, en wedstrijd gespeeld. Waasland-Beveren had voordien recht op twee overduidelijke penalty's - Nakamba schopte Morioka omver en Poulain trok Thelin neer - maar het tempo waarmee Club daarna bij elke ritmeversnelling de kansen opstapelde, doet vermoeden dat de thuisploeg elke tegenslag te boven was gekomen.

"Ik zag de spirit om te winnen", jubelde Ivan Leko. "Iedereen hield zich aan het plan. De tweede helft was daarbij van hoge kwaliteit. En de doelpunten waren collectieve pareltjes. De weerslag van onze trainingen. Maar het eerste doelpunt was van cruciaal belang."

Guitig blond kopje

Brugge is van Vormer. In zijn vierde seizoen in West-Vlaanderen heeft hij een onomstreden statuut bereikt. Bij de refs: toen hij een vervelend, weinig ridderlijk foutje maakte op Angban, en die begrijpelijk reageerde, trok Smet geel voor ... Angban. Bij de fans: een uitzonderlijk foute pass of slechte keuze wordt snel vergeten en vergeven met de liefkozende 'Ruud Ruud Ruud'-slogan. Bij de journalisten: een beetje goede match zal hem al snel een 7 opleveren, een keertje wat minder presteren, zal hem niet rap een 5 kosten.

Ruud Vormer is het gezicht van Club. Minder goede voeten dan Vanaken, minder dynamisch dan Limbombe, Dennis of Diaby, minder goalgetter dan Vossen, maar Vormer is de verpersoonlijking van de normen en waarden waar Club Brugge van oudsher voor staat.

En elke vrijdag om halfvier staat hij aan de schoolpoort van Sancta Maria in Sint-Martens Latem om zijn 5-jarig zoontje Valente op te pikken, net als zijn vader een guitig blond kopje. Thuis en in Club Brugge, Ruud Vormer is a working class hero. In februari Gouden Schoen?

Hans Vanaken is het zichzelf verplicht om - voor hij naar het buitenland vertrekt - op zijn beurt de Schoen te winnen. Vanaken is minder symbool dan Vormer, minder een cultheld. Wegens te veel lijzige zondagen. Daar is Olympia geen fan van. Maar af en toe wordt de artiest in Vanaken wakker. Zo gisteren op een kille, grijze avond. Weergaloze steekpass in de opbouw naar het eerste doelpunt, assist voor het tweede doelpunt, en zelf afwerker bij het derde.

Tussendoor alles in één, twee baltoetsen, strelingen met de zool, en die ene typische woedebui richting ref. Vanaken opende tegen Waasland-Beveren het ganse repertoire. En dan is het genieten. Het probleem van Vanaken op zo'n Gouden Schoen-avond is elk jaar hetzelfde: te veel 1 en 2 punten achter zijn naam, nooit genoeg 3'tjes.

Vanaken met killerinstinct

"Het is altijd fijn om die statistieken aan te vullen," vertelt Vanaken. "Het belangrijkste blijft de ploeg, maar ik probeer vanuit mijn positie het spel te verdelen. Dat lukt op dit moment heel goed en ik zal proberen die lijn door te trekken naar de volgende weken. Je ziet dat ze in sommige matchen een mannetje op mij zetten. Zoals vandaag ook het geval was. Dan is het moeilijk om de ruimtes te vinden. Als de rest van de ploeg goed uitvoetbalt, is het voor mij makkelijker om vrij te komen."

"Hans is heel belangrijk de laatste maanden", erkent Ivan Leko. "Ik heb vandaag iemand gezien die graag loopt, ruimte ziet en wil scoren. Deze Hans met killerinstinct hebben we nodig. Alleen moet hij soms meer variatie in zijn spel leggen."

Twee ijzers in het vuur: Ivan Leko zal het graag zien. Club speelde na de rust, op een slecht terrein, een van zijn betere helften van het seizoen. En dan waren zijn beste verdedigers Poulain en Denswil nog in een nonchalante bui. Met een rotvaart op de vleugels, klinisch door het centrum, speels in de box van de tegenstander. Diaby had een hattrick kunnen maken.

Op die manier ziet het er niet naar uit dat blauw-zwart op korte termijn veel 'domme punten' zal laten liggen. Club verslikt zich nooit. Alleen het allerbeste Anderlecht zal ze bij de lurven grijpen. En Anderlecht is niet op zijn allerbest.