Zijn koninkrijk voor gemotiveerde studenten, al was het maar voor een dag
Frederik De Backer schrijft elke donderdag over de grauwe wereld die we zo veel mogelijk proberen te negeren.
Ze was de mooiste vrouw op aarde, behalve als ze oorringen droeg. Hij richtte zijn blik noodgedwongen weer op de stoffige zagevent die vele meters lager middels een microfoon, een laserpen en een handschrift dat hij moest hebben geërfd van een voorouder zonder armen, een paar tientallen studenten bij de les probeerde te houden.
Het was een fixatie die zijn brein al van kleins af in haar greep hield en zijn liefdesleven in niet onaanzienlijke mate hinderde. Hij had nog nooit een meisje gezien dat er beter uitzag met oorringen dan zonder. Anderzijds hadden die meisjes vast ook nog nooit een jongen gezien die er beter uitzag met zesentwintig kilo overgewicht dan zonder. Het hout van de stoel deed pijn aan zijn gat.
Hij stopte de laserpen in zijn zak en keerde zich naar de aula. Op de voorlaatste rij tastte een jongen naar zijn gat. Jezus. Weer een voor de ambtenarij. Zijn koninkrijk voor gemotiveerde studenten, al was het maar voor een dag.
Vanaf de derde rij zag je de ene troglodiet na de andere. Ze zaten net niet met snot naar elkaar te gooien
Ja, op de eerste twee rijen zaten er altijd wel een paar. Uitwisselingsstudenten en een enkele armoezaaier die zelf moest opdraaien voor de kosten van zijn scholing omdat zijn ouders er nooit iets van terecht hadden gebracht. Maar vanaf de derde rij zag je de ene troglodiet na de andere. Ze zaten net niet met snot naar elkaar te gooien.
En als ze dan niet gemotiveerd konden zijn, dan mocht er op zijn minst af en toe weleens iets neukbaars tussen zitten. Ze moesten toch op een manier hun diploma halen. Maar neen. Allemaal boerentrienen en huppeltrutten. Poeierdozen met een groot bakkes en een omgekeerd evenredige herseninhoud. Op één grietje na.
Ze prutste onwillekeurig aan haar oorring. Haar ogen waren op de prof gericht, maar ze hoorde niets van zijn onverteerbare discours. Waar ze ook had gekeken, overal las ze dezelfde letters, zoals ze op het scherm van haar smartphone hadden gestaan. Uitzaaiingen. Ze moest zo snel mogelijk naar haar toe.