LEES OOK. Politiezone Rupel rouwt om Sue, de allereerste politiehond in de zone

Op de koop toe moest ze in maart dit jaar ook haar andere patrouillehond Arras, een Mechelaar van vier jaar, noodgedwongen laten euthanaseren omdat hij onhandelbaar was geworden. De hondengeleider-specialist vertelt openhartig over de donkere periode die ze doormaakte, hoe ze twijfelde een nieuwe pup te nemen, maar hoe Pippa haar nu opnieuw vreugde schenkt.

Hondengeleider worden bij de politie was altijd al een droom van Bieke. “Ik ben opgegroeid met Mechelse herders”, vertelt ze. “Toen ik in 2005 bij de PZ Rupel kwam, trachtte ik meteen de toenmalige korpschef te overtuigen om een hondenbrigade op te starten. Elk artikel dat ik kon vinden, schoof ik onder haar neus, elk incident waar een hond een meerwaarde zou kunnen betekenen, bundelde ik en maakte ik over aan de korpsleiding. Na acht jaar volharden, kreeg ik de kans om te starten met Sue, die toen zes weken oud was.”

LEES OOK.Sue komt politie pootje helpen

“We vormden een uniek duo. Samen haalden we de grootste vangsten binnen. Sue werd ‘dual’ (drugs en geld, red.) en samen met haar haalde ik het brevet specialist hondengeleider. Wij konden heel de wereld aan en ik vertrouwde haar blindelings. Het leuke aan Sue was dat ze zo mooi kon schakelen. De gruwelijkste hond als het rellen waren, de beste speurneus tijdens huiszoekingen en de meest sociale en lieve als er niet moest worden gewerkt.”

Maar op 8 november 2023 sloeg het noodlot toe. “Normaal werd ik elke ochtend kwispelend begroet door Sue, Arras en Jim (haar twee andere diensthonden, red.). Die ochtend waren het er maar twee. Ik vond Sue in de woonkamer, op haar vaste plaats. Sue lag vredig, alsof ze sliep. Ze is gestorven aan een hartaderbreuk. De dag voordien had ze nog heel de dag mee getraind en ’s avonds een fikse wandeling gemaakt. Ze heeft het nooit beseft.”

“Ik vond Sue in de woonkamer, op haar vaste plaats. Sue lag vredig, alsof ze sliep. Ze is gestorven aan een hartaderbreuk”

Bieke Schutijser

Hondengeleider

“Iedereen deelde in het verdriet. Sue was dan ook ieders beste vriend. Ik ben naast haar blijven zitten tot de crematiedienst ze in de namiddag is komen ophalen en bleef leeg achter. Enkele dagen later is Sue weer naar huis gekomen. Haar as is voor een stukje verwerkt in een ring die ik altijd draag. Als eerbetoon heeft de zone een patch laten maken, hetgeen ik een geweldig mooi gebaar vond.”

Ook voor haar gezin was het een zware klap. “Mijn twee dochters waren opgegroeid met haar. Want eens thuis gekomen gaat de riem er letterlijk af en wordt er enkel gespeeld en gerust of gaan we op uitstap. De diensthonden zijn dan een deel van het gezin.”

Arras

Jim (een parson russel) treurde, Arras werd onhandelbaar en aanvaardde nog heel slecht correcties. “Arras was een heel ander karakter, een zwaar kaliber. Thuis was hij een knuffelbeer, maar tijdens trainingen moest ik steeds heel hard op mijn hoede zijn. De keren dat ik met kleerscheuren thuiskwam, waren niet te tellen”, getuigt Bieke. “Het zijn niet allemaal ‘Sue’kes’. Daarom ook, nooit aaien zonder duidelijke toestemming van de geleider. Mensen beseffen dat niet altijd!”

LEES OOK. Maak kennis met Jim, de kleinste politiehond van België

“Van de korpsleiding, die me altijd heeft gesteund en waar ik ontzettend dankbaar voor ben, kreeg ik extra tijd om te investeren in Arras. We hebben ontzettend hard gewerkt, ik werd omringd door de beste collega’s, maar het mocht niet baten.”

“Arras had me al drie keer gebeten zonder enige reden en op 15 maart zijn de stoppen bij hem volledig doorgeslagen. Tijdens een wandeling heeft hij me, zonder enige aanleiding, zwaar toegetakeld. Terwijl ik werd opgenomen in het ziekenhuis, is een collega met hem naar de dierenarts gereden”

Bieke Schutijser

Hondengeleider

“Arras had me al drie keer gebeten zonder enige reden en op 15 maart zijn de stoppen bij hem volledig doorgeslagen. Tijdens een wandeling heeft hij me, zonder enige aanleiding, zwaar toegetakeld. Terwijl ik werd opgenomen in het ziekenhuis, is een collega met hem naar de dierenarts gereden. Hij stelde vast dat hij een kortsluiting had in zijn hoofd en dat dit onomkeerbaar was. In samenspraak hebben we Arras laten euthanaseren. Een hartverscheurende beslissing, maar de kans dat hij iemand zwaar zou verwonden was té groot.”

“Die avond ben ik met verscheurde kledij, verschillende hechtingen en een lege wagen huiswaarts gekeerd. Jim heeft uren naast de wagen zitten huilen, wachtende tot Arras er zou uitspringen. De stilte thuis was hartverscheurend. In vier maanden tijd heb ik twee diensthonden moeten afgeven. Mijn wereld stond stil. De leegte was enorm, het gevoel van falen ook, dat ik Arras niet heb kunnen rechttrekken.”

Na de dood van Arras schoten velen in gang, op zoek naar een nieuwe pup. “Maar ik twijfelde. Het verdriet was té groot, de angst om te falen ook. De korpsleiding en collega’s motiveerden mij om de moed bij elkaar te rapen en er opnieuw in te vliegen. Uiteindelijk ben ik toch gezwicht voor een nieuwe pup.”

“Een collega is de pup mee gaan kiezen. Ik vond het zelf een te zware opgave om alleen te doen, gezien de omstandigheden. Aanvankelijk gingen we een reu kiezen, maar Pippa viel op door haar aanstekelijk enthousiasme en haar vrolijke karakter. Het werd een heel warm onthaal.”

“Ik mis Sue nog elke moment van de dag, maar Pippa zal Pippa mogen zijn. Ik vergelijk ze niet”

Bieke Schutijser

Hondengeleider

Het is nu uitkijken hoe Pippa evolueert. “Als de hond een jaar is, wordt deze getest. Is hij/zij sociaal? Is de beet goed? Niet te angstig? Als hij/zij voldoet kan deze starten aan de opleiding tot patrouillehond die 480 uur in beslag neemt”, verduidelijkt Bieke.

“Elke hond is anders en heeft zijn kwaliteiten. Ik mis Sue nog elke moment van de dag, maar Pippa zal Pippa mogen zijn. Ik vergelijk ze niet.”

Bieke vormt samen met nog een andere hondengeleider, Tessa en haar trouwe viervoeter Ocho het hondenteam bij PZ Rupel.