Beeldhouwer Frans Walravens (90) overleden

Frans Walravens woonde met zijn vrouw Angela Steylaerts in de Jodenstraat, maar ze verhuisden enkele maanden terug naar woonzorgcentrum Zonneweelde in Rijmenam (Bonheiden) omdat het zelfstandig wonen te moeilijk werd. “We zagen elkaar nog behoorlijk vaak”, zegt Herman Vermeulen. De voormalige voorzitter van de Mechelse Gidsenbond was heel goed bevriend met Walravens. “Ik leerde hem lang geleden kennen toen ik gids werd voor de stad. Frans was een bijzonder minzaam man. Hij zei nooit een kwaad woord en was altijd positief. Het was een kunstenaar die leefde voor zijn werk. Tot op het einde bleef hij werken, ook al had hij de kracht niet meer om zijn hamer en beitel vast te houden. Zijn laatste beeld raakte spijtig genoeg niet meer afgewerkt. Bovendien kon hij zich nog maar moeilijk uiten. Hij sprak heel stilletjes en was bijna onverstaanbaar.”

Gedicht van echtgenote

Toen de Mechelse Gidsenbond 50 jaar bestond, kochten ze een werk aan van Walravens. Het was de bedoeling om dat beeld in de buurt van de Academie te plaatsen, maar uiteindelijk kreeg ‘Kijken naar de maan’ een mooi plaatsje aan de Haverwerf. Naast het beeld staat een bord met een gedicht van zijn echtgenote Angela. ‘De maan, staat laag vandaag… Mijn ogen drinken het licht terwijl mijn ziel in eindeloosheid vergaat. De maan staat laag vandaag… Mijn handen voelen de kille aarde die morgen weerom heerlijk warm zal zijn.’

“Ze schreef een gedicht bij bijna elk werk van Frans. Zij probeerde in woorden te vatten wat Frans met zijn beeld wou vertellen”, klinkt het bij Herman Vermeulen. “Zijn werken staan verspreid over de stad. In het Klein Begijnhof, in de Lindenpoort, op de begraafplaats en op de Haverwerf. Een van zijn laatste wensen was om ook een van zijn eerste beelden een plaats te geven in de stad. Dat grote beeldhouwwerk in hout kocht hij zelf terug van een privé-eigenaar. De stad kocht het ondertussen aan en daar was hij heel blij mee. Voorlopig staat het nog in het depot, maar op termijn zal het voor iedereen te zien zijn.”

Volgens Herman Vermeulen hoort Frans Walravens thuis in het rijtje grote Mechelse beeldhouwers als Van den Brande, Laenen, De Preter en Huysmans. Hij drukte zijn stempel op een hele generatie kunstenaars. Van 1983 tot 1988 was hij directeur van de Mechelse Academie. In 2011 kreeg Walravens, die altijd tegen onrechtvaardigheid vocht, de geuzenpenning voor zijn vrijzinnig en strijdvaardig humanisme.