Het is slechts een voorspel van welgeteld 3 minuten. De volgende 7 minuten heeft hij het over, jawel, een serie

Die ochtend. De man van om en bij de veertig die naast me staat, steekt onverwacht zijn armen in de lucht. In een flits verandert hij van een ochtendlome man naar een jeugdige enthousiasteling met de handen hoog en de grijns groot. Alsof hij zo net een Grand Slam gewonnen heeft, maar dan anders en uit het niets. 

Hij en ik staan aan de schoolpoort, waar we net ons gebroed met liefde en aandrang hebben binnengeloodst. Zoals elke ochtend blijven een hoopje ouders hier nog wat rondhangen. "Goddelijk!", kirt de man als iemand van de hangouders bekend moe te zijn vanwege een slapeloze nacht. Niet door de zorgen, wel door het bingewatchen. Als ik beide heren moet geloven, is Stranger Things een knallende ode aan het werk van Steven Spielberg en overtreft het werkelijk alle andere series. Het zegegebaar dat er geen is, maar er toch verdacht veel op lijkt, is daar het gevolg van. 

Die middag. Een telefoongesprek met een vriend van bijna zevenenveertig. Op de vraag hoe het met hem gaat, wordt een kort antwoord gegeven, zijnde "goed". De vraag wordt ook aan mij gesteld. "Redelijk", zeg ik naar waarheid. Hij is zo attent om daarop in te gaan. Het is slechts een voorspel, van welgeteld drie minuten. De volgende zeven minuten heeft hij het over, jawel en zonder zeveren, een serie. Dark is Duits en top en blijkbaar echt iets voor mij. 

Die avond, nog steeds dezelfde dag. Collega's tussen de drieëntwintig en zesenveertig jaar lopen over straat. We hebben zonet ons nieuwjaarsetentje gehad en plakken er nog een pint achteraan. De werkgerelateerde ergernissen hebben we gehad; nu is het tijd voor ontspanning. "Zeven!", wordt er geroepen. "Ik was al tevreden met vier op één avond, maar dan kom jij vanmorgen doodleuk en droogweg met zeven af." Gevolgd door: "Respect." Een ander, razendsnel: "Niks vertellen! Ik zit nog maar aan drie." Met enige vertraging kom ik erachter dat ze het hebben over The End of the F***ing World. Nooit van gehoord maar precies de moeite. Alleen die titel al! 

Ik moet om en bij de dertig geweest zijn toen ik tot de constatering kwam dat zo goed als elk gesprek onder leeftijdsgenoten uiteindelijk uitdraaide op een serie. 24? "Gezien in 22 uur!" The West Wing? "Meesterlijk en o wow, Rob Lowe." Ik ben er ondertussen drieënveertig. 

Series: ze zijn ook zó geweldig, meneer. Ze troosten; zetten aan tot nadenken; doden de tijd. Ze zijn gemakkelijk inzetbaar: weg met die vervelende stiltes. Ze laten ons toe erbij te horen. Ze roepen een gezelligheid op. Ze lijken een keuze te zijn. Ze staan voor goede smaak. Ze bepalen wie we zijn, zegegebaar incluis. Ja! Gezien! Ze maken ons zo moe. Ze zetten aan tot veel te veel en veel te lang. Ze houden ons in die zin wakker. Ze doen ons voelen. Ze laten ons dromen over een wilder leven of een voller. Of een gelukkiger, of spannender. Ze laten ons vrij om dat voor onszelf in te vullen. Ze laten ons vollopen met emoties. En we doen alsof die gevoelens van ons zijn, maar dat zijn ze niet.