Deze 55-plussers vinden geen job. Dus organiseren ze een beurs om leeftijdsgenoten aan werk te helpen

Te oud. Te duur. Te traag. Te… Aan excuses geen gebrek om geen 55-plussers aan te nemen. “Allemaal vooroordelen”, klinkt het bij de werkzoekende 55-plussers. Om dat te bewijzen, hebben enkele tientallen onder hen, met steun van de VDAB, een netwerkevent uit de grond gestampt waarbij ze zichzelf en hun lotgenoten op de kaart zetten bij werkgevers. Onder het motto “Op talent staat geen leeftijd” gaan er vandaag twee door – in Mechelen en in het West-Vlaamse Hooglede-Gits – en de komende weken volgen er nog twee, in Gent en Heverlee.

“Amper uitgenodigd”

Anderhalf jaar geleden verloor Jan Verselder (57) zijn baan als IT’er in de bankensector. “Al meer dan 120 keer heb ik gesolliciteerd, telkens voor een baan die mij op het lijf was geschreven. Toch kreeg ik in drie gevallen op vier geen of een nietszeggend antwoord. Ik denk dat ik zo’n 15 keer ben uitgenodigd en soms zelfs twee tot drie keer terug mocht gaan. Telkens denk je dan: nu is het om een contract te tekenen. Maar dan krijg je te horen dat ze iemand beter hebben gevonden, soms zelfs in het bedrijf zelf.”

Het verhaal klinkt Hans Tempelaars (56) maar al te herkenbaar in de oren: “Meer dan 400 keer heb ik gesolliciteerd: van tomatenplukker over horecamedewerker tot taxichauffeur. Ik werd meer dan eens uitgenodigd, deed zelfs af en toe een test, maar uiteindelijk ging de job naar iemand anders.”

Niet dat Jan of Hans te horen kregen dat ze ‘te oud’ waren voor de job – “Dat zeggen ze nooit in je gezicht!” – maar in hun binnenste zijn ze er wel van overtuigd dat dát de echte reden is.

Voor en door 55-plussers

Beide heren stapten vijf maanden geleden in een project van de VDAB dat een brug moet slaan tussen werkloze 55-plussers en werkgevers. “Zo konden we van elkaars ervaringen leren en werkgevers meteen bewijzen dat we nog lang niet versleten zijn”, lacht Jan Versnelder. “In Mechelen zijn 250 werkzoekende 55-plussers en 75 werkgevers ingeschreven. Een mooi resultaat, toch?”

Of hij na afloop met een job naar huis hoopt terug te keren? “Dat zou mooi zijn, maar die kans is klein. Zo realistisch ben ik ook wel!” “Al weet je maar nooit dat het klikt of dat ik aan de praat geraak met iemand die iemand kent die mijn profiel wel kan gebruiken”, houdt Hans Tempelaars de moed erin.

Het zou best kunnen, want de kracht van een netwerk is niet te onderschatten. Vraag dat maar aan Hilde Poppe (55). “Na een reorganisatie stond ik plots op straat, vier maanden later had ik een nieuwe baan. Ik stuurde een vijftiental sollicitatiebrieven, werd tien keer uitgenodigd maar uiteindelijk vond ik mijn huidige baan via iemand uit mijn kennissenkring.”