'Devotion' van Tirzah: in bed onder de dekens met een lampje

Die sound! Tirzahs debuut doet bepaald groezelig aan, niet gehinderd door een vlak echoënde akoestiek. Alsof producer Mica Levi de zangpartijen van haar goede vriendin achteloos bovenop de instrumentsamples heeft gekwakt. Het moest snel gaan, zal u misschien denken. U vergist zich. Deze erg minimalistische songs – schijnbaar structuurloze vingeroefeningen – horen bij de meest opwindende klankarchitectuur van 2018. 

Het is ook geestig dat in een tijd waar de hitparades bulken van schel maximalisme (opgefokte reggaeton, blitse Autotune-hiphop, bonkende latinohouse) avontuurlijke wegbereiders als Tirzah resoluut opteren voor het tegenovergestelde. Ze zal navolgers krijgen, zoveel is zeker. Tirzah is hip. De ogen van de meest neurotische trendspotters en aan likes verslingerde influencers zijn vandaag op haar gericht. Copycats nemen gretig nota.

Kaduke klanken

Laten we heel even de muzieknerd in ons onder de kin krabben en ons bezondigen aan rücksichtloze namedropping. Tirzahs met analoge synth-plugins omzoomde minimal-triphop vaart in het kielzog van dwarsliggers als Jessy Lanza. Ook zij is een aan elektronische loops verslaafde zangeres uit een blank, allesbehalve urban milieu die haar platen uiterst spaarzaam inkleurt en die zich een r&b-frasering toe-eigent. 

Met undergroundprinses Abra heeft Tirzah dan weer een voorliefde voor kaduke klanken gemeen en de tic om haar stem zo droog mogelijk door de onheilspellend lege zalen van haar liedjes te laten waaien. Bij alle drie is gespeelde nonchalance de voornaamste troef. Verderop, in ‘Say When’, dat niet meer dan een pianoloopje en een dof subbasje nodig heeft, doet haar aanpak denken aan die van David Sylvian, toen hij met grootheden als Ryuichi Sakamoto en Fennesz romantiek zocht in de afwezigheid van klank. Mja, veel gekker moet het niet worden in de popmuziek.

Huisarrest

Devotion is indie as fuck, zover was u al. Een featuring voor Dj Khaled zit er niet meteen in voor Tirzah. Hoewel, vandaag weet je maar nooit. Bovenal geniet je van de organische, hartverwarmende wijze waarop Tirzahs in morsige klankeffecten vergrendelde zangpartijen zo prachtig gedijen door Levi’s vierkanten grooves. De dames zijn dan ook boezemvriendinnen. Ze leerden elkaar kennen op de Purcell School for Young Musicians in Bushey, vlakbij het Engelse Hertfordshire, waar Levi altviool studeerde en Tirzah harp. 

Als dertienjarige muziekstudenten schreven ze samen een song, ‘Go Now’, die ook op deze plaat staat: een schattig, simpel synthriedeltje, begeleid door Tirzahs krolse lolitazang. “Something’s happened that I’m missing and it’s taking over me”, klinkt het, “Cause you’re not home so early, thinking you’ve been fucking with me / Don’t raise your voice to me”. Dertien ja. Het huisarrest achteraf moet niet mals zijn geweest.

Lekker clubben

‘Fine Again’ en ‘Gladly’ wentelen zich in hartzeer en verlangen. Liedjes zo intiem en ondergeproduceerd dat het soms lijkt alsof je bij Tirzah in bed onder de dekens zit te neuzen in verkreukelde dagboekpagina’s, een zaklampje als enige lichtbron. “I don't want / To sound so serious / But you are taking me away from all this, hey / All it takes, all it takes / Is your arms, your smile”. Haar bespiegelingen zijn gewild naïef, geforceerd kinderlijk zelfs, maar je slikt ze omdat haar hele performance zo meesterlijk ontwapent. 

Dat er met Tirzah ook lekker te clubben valt, horen we in ‘Holding On’, een demo-achtige housegroove die doet denken aan het vroegste werk van Hot Chip. Niet geheel toevallig verschenen haar eerste ep’s op het Greco-Roman-label van Hot Chipper Joe Goddard – check de recente cultclassic ‘I’m Not Dancing’!

Devotion is als een geheime strandschelpjesverzameling in een gedeukt koekblik. Of dat intussen vergeelde liefdesbriefje dat je ooit van haar kreeg in de wiskundeles, onder de schoolbanken door. Goed bewaren, zouden we zeggen, want misschien kleeft er wat eeuwigheidswaarde aan. Wie zal het zeggen?

Devotion is uit op Domino.