Patrick zonk weg in moeras van Laak: “Ik heb de dood in de ogen gekeken”

De dokters van het Jessa hadden hem liever nog een nacht op intensieve gehouden, maar Patrick Dejeneffe uit Helchteren kon zondagavond het ziekenhuis al verlaten. Eerder die dag was hij er met zware onderkoelingsverschijnselen opgenomen, nadat hij in het moeras was beland. “Terwijl ik de omgeving zo goed ken. Ik woon op amper een halve kilometer van de plek waar ik bijna mijn laatste adem had uitgeblazen.”

Zijn lijf is stijf en stram, maar Patrick wil graag zijn verhaal doen. “Om de hulpdiensten te bedanken, maar ook om de mensen te waarschuwen. Want het bos van Laak is een sluipmoordenaar. Een spelend kind dat in het moeras belandt, is binnen de vijftien minuten kopje-onder.”

Hallucinaties

“Ik was in de namiddag mijn dochter en schoonzoon gaan helpen in hun nieuwe woning aan de Rafnusstraat. Normaal wandel ik altijd via het bospad naar mijn huis aan de Grote Baan, maar ik wilde een kortere weg uitproberen. Recht door het bos”, vertelt Patrick. De vijftiger wist niet dat hij zo een gevaarlijk veenmoeras in wandelde. “Al na dertig meter merkte ik dat het bos veranderde. De bodem werd drassig, er was amper nog begroeiing. Omdat ik geen natte voeten wilde, stapte ik op omgevallen boomstammen. Maar toen ik van zo’n stronk afgleed, zakte mijn been weg in de bodem. Alsof ik in een pot mayonaise was gestapt. Toen ik me wilde losrukken, zakte ook m’n andere been weg. Ik zat vast tot aan mijn middel.”

Aanvankelijk bleef Patrick kalm, en probeerde hij zich met takken uit het slib te duwen. “Maar die takken waren rot en braken meteen. Opnieuw zakte ik tien centimeter dieper. Toen begon ik te panikeren. Ik zat muurvast en zakte steeds dieper weg: elke tien minuten vijf tot tien centimeter. Als een wurgslang die eerst trekt, en je vervolgens vast houdt.”

Pas toen hij tot aan zijn borst in het water stond, bedacht Patrick dat zijn gsm nog in zijn borstzak stak. Meteen probeerde hij familie of vrienden op te bellen, maar niemand nam op. “Ik had misschien beter de hulpdiensten gebeld, maar dacht niet meer helder na. Ik was onderkoeld, hyperventileerde en begon na een tijdje zelfs te hallucineren. Ik hoorde stemmen en zag mijn overleden ouders, broer en zus vanop een afstand naar mij glimlachen. De hoop dat ik nog levend uit het bos zou raken, had ik opgegeven. Hier stopt het voor mij, dacht ik.”

Muurvast

Pas toen dochter Melissa de gemiste oproep van haar vader zag en terugbelde, kwam Patrick bij zinnen. “Mijn schoonzoon Per is mij meteen komen zoeken.” Per spurtte het bos in en vond na lang zoeken zijn schoonvader in het veenmoeras. “Ik heb meteen stevige takken rond Patrick gelegd waarop hij kon leunen. Zo zakte hij niet meer dieper.”

Per bracht de hulpdiensten op de hoogte. “Toen die arriveerden, hebben we met zes man aan mijn schoonvader zitten trekken. Maar er kwam geen millimeter beweging in. Alsof hij was ingemetseld”, vertelt Per. “De enige oplossing bleek: graven met de blote hand. We zijn als gekken modder beginnen wegscheppen, maar moesten oppassen dat we zelf niet wegzonken.” Pas na een uur kregen de hulpverleners Patrick los en werd hij naar het ziekenhuis gebracht. “Tien minuten langer zonder hulp, en ik zou volledig zijn weggezonken”, zegt Patrick. “Die mannen hebben mijn leven gered. Zonder hen had ik hier niet meer gezeten.”

Waarschuwingsbord

Patrick hoopt dat de gemeente dringend werk maakt van waarschuwingsborden aan de rand van het bos in Laak. “Ik mag er niet aan denken dat spelende kinderen zoiets overkomt. Bovendien zie je dat moeras niet. De plek waar ik ben weggezakt, leek stabiel.”

Burgemeester Alain Yzermans (sp.a) overlegde maandag al met de milieuambtenaar. “We gaan zo snel mogelijk een waarschuwingsbord plaatsen, alleen moeten we nog bekijken waar precies.”