Man laat zich meermaals bijten door sidderaal in naam van de wetenschap

Een elektrische schok is niet meteen iets waar iedereen op zit te wachten, maar professor Kenneth Vanderbilt neemt de inzameling van data bijzonder ernstig.

Vorig jaar toonde hij aan dat sidderalen uit het water durven springen om een potentieel roofdier aan te vallen. Bij dat experiment maakte de man gebruik van een prothesearm die de elektrische schokken moest opvangen. Nu wilde Catania weten hoe krachtig de elektrische schok van een beet precies is en daarvoor was een prothese niet geschikt.

"Ik heb mezelf hier misschien wel een hak gezet, want ik vertel mijn studenten altijd dat ze data moeten verzamelen in plaats van theoretische metingen te gebruiken," zegt de man, wiens studie verscheen in het tijdschrift Current Biology. "Nadat ik voor de vorige studie een prothesearm gebruikte, leek dit zowat het noodlot."

200 trillingen per seconde

Sidderalen hebben drie bijzondere organen waarmee ze stroomstoten kunnen afgeven met zo'n 150 à 200 trillingen per seconde. De dieren gebruiken deze stroomstoten om hun omgeving te verkennen, prooien te lokaliseren of te verdoven of een potentiële bedreiging weg te jagen.

40 à 50 milliampère

Voor het experiment schakelde de prof een relatief kleine sidderaal van zo'n 38 centimeter in. Catania bouwde een speciale tank waarin hij een hendel net boven het water vasthield. Die hendel mat de intensiteit van de elektrische schok. Op die manier kon hij registreren hoeveel energie via de aal door zijn arm stroomde.

De wetenschapper ontdekte dat de aal elektrische schokken van 40 tot 50 milliampère door zijn arm joeg en dat is behoorlijk veel. Uit andere studies blijkt dat mensen al schokken van 5 à 10 milliampère als pijnlijk ervaren. Bovendien stelde hij vast dat ook de hoogte van de sprong ertoe doet: hoe hoger de aal uit het water springt, des te meer elektriciteit vloeit er door het lichaam van het slachtoffer, in plaats van weer terug naar het water.

Veel krachtiger dan stroomstootwapen

Catania berekende vervolgens dat de grootste, gevaarlijkste sidderalen een elektrische schok tot 250 milliampère kunnen toedienen. Dat is ongeveer 8,5 keer meer dan de schok van een stroomstootwapen.

De professor benadrukt echter dat hij nooit in gevaar was. "Het is misschien wel wat dramatisch, maar het is geen grote prijs om echt duidelijke data te krijgen," zegt hij. "De aal was waarschijnlijk banger dan ik."

Catania vergelijkt de schok met een de aanraking van schrikdraad. "Het is verrassend krachtig. Het is bijzonder dat zo een klein dier 200 volt elektriciteit kan genereren. Ik vind het gewoon een heel bijzonder dier," zegt hij.