De cameraman van Panorama had die avond in 1990 niet veel moeite om de massahysterie rond de jonge Vlaamse groep Clouseau op beeld vast te leggen. Meer dan de helft van de zaal in ­Berchem was gevuld met meisjes die klaar waren om zich aan de voeten van Koen Wauters te werpen. Maar toch slaagde één jong meisje van amper 12 jaar erin om op te vallen tussen de honderden half in zwijm vallende tieners. Rood aangelopen kaken. Tranen in de ogen. Trillende handen. Een openvallende mond. Zelfs haar stokkende adem is bijna zichtbaar. Voor Sofie is er op dat moment alleen Koen.

Tv-geschiedenis is geschreven. Het hoeft geen uitleg waarom tv-makers ­jaren later nog altijd graag de beelden van de puberende Sofie Vermeir uit Hamme gebruiken.

“En zeggen dat ze thuis niet eens ­wisten dat ik naar het optreden van Clouseau ging”, zegt Sofie. “Ik had best veel uit te leggen toen de reportage op antenne kwam.” Ze had het ticket voor het concert van haar grootouders gekregen. “Oma en opa wisten dat ik superfan was. En zij waren op hun beurt grote fan van mij. Want hoe kan je anders verklaren dat die mensen die dag meer dan twaalf uur lang in hun auto bleven wachten voor de concertzaal? Ik was natuurlijk als eerste aan de deuren gaan staan, uren voor die opengingen. Want ik moest en zou het dichtst bij Koen Wauters staan en hem het beertje gooien dat ik van mijn kleine broertje had gestolen. ­Ondanks het oorverdovende gekrijs werd dat het schoonste moment van mijn ­leven. Of toch van mijn jonge ­leven, want er is uiteraard ook een periode na Clouseau.”

De tientallen posters en de kussentjes met de beeltenis van Koen Wauters verdwenen al drie jaar na het concert. Een plakboek heeft ze nog wel. “Mijn eerste lief kreeg ik op mijn 15de en hij deed me Koen snel vergeten. Niet dat ik ooit dacht dat het iets ging worden tussen Koen en ik. Oké, ik was stapelzot van hem, maar ik bleef ondanks mijn 12 jaar wel realistisch. Koen, die was gewoon onbereikbaar. Clouseau heeft trouwens geen grote plaats meer in mijn leven. Ik blijf fan, absoluut, maar dan wel van het bedaarde soort. Hun liedje ‘Ik denk aan jou’ is meer gaan betekenen voor me omdat ik het koos voor de begrafenis van mijn papa, die zeven jaar geleden veel te vroeg stierf. Ik ben de voorbije jaren ook een paar keer gaan kijken naar hun concerten in het Sportpaleis. Maar voor hun nieuwe tournee was ik dan weer te laat om tickets te bestellen. Geen ramp, maar toch, misschien kunnen Koen en Kris toch nog iets doen als ze dit lezen? (lacht) Want ja, ik zal tenslotte voor de rest van mijn leven die hysterische Clouseau-fan blijven. Al schaam ik me daar niet meer voor. Ik zie het gewoon als een mooie herinnering. Intussen heb ik ook zelf dochters van 13 en 11 jaar oud. Mochten zij zo door het dolle heen gaan voor een zanger of acteur, dan zou ik dat zeker laten gebeuren. Het is gewoon iets wat hoort bij jonge meisjes, toch? En op een dag geraak je er echt wel van af. Dat heb ik wel bewezen.”