Familiesprookje over de kracht van verbeelding mist, eh, verbeeldingskracht ★★☆☆☆

De vijfde film als regisseur van de vooral als acteur bekende John Krasinski is een familiesprookje dat bij volwassenen de nostalgie over hun kindertijd oppookt én het jonge grut ongegeneerd laat wegdromen over denkbeeldige vriendjes. Maar het is vooral een film over verhalen die we onszelf vertellen. Om te vermijden dat we dit niet zouden vatten, laat Krasinski, tevens de scenarist van IF, zijn hoofdpersonage Bea dat nadrukkelijk verkondigen aan het begin van de film.

Zij gaat bij haar grootmoeder logeren, terwijl haar vader (Krasinki zelve) in het ziekenhuis ligt voor een operatie. Bea vreest dat, enkele jaren nadat haar moeder overleden is, ze ook hem zal verliezen. In het oude flatgebouw van haar oma leert ze Cal (Ryan Reynolds) kennen, een man met een missie: denkbeeldige vriendjes die door hun bedenkers vergeten zijn omdat deze laatsten volwassen zijn geworden, een nieuwe thuis te geven. Bea zal hem daarbij helpen, want om een onverklaarbare reden kan zij, in tegenstelling tot de rest van de wereld, die vergeten IF’s wel zien.

Een van de grootste problemen van IF is Cailey Fleming die Bea vertolkt. Niet haar acteren op zich, maar je gelooft nooit dat ze maar twaalf is. Dat is nochtans essentieel om mee te kunnen gaan in het verhaal dat ze spint. Al helpt het evenmin dat het scenario van de hak op de tak springt en dat Krasinki blijkbaar niet gelooft dat dit scenario – en zijn nochtans verre van kwade cast – de emoties kunnen overbrengen op de toeschouwer. Want hij opteert voor een irritant opdringerige soundtrack die elke gevoelswisseling nadrukkelijk onderlijnt. Het meest geslaagde element is nog de naadloze integratie van animatie – alle IF’s – en liveaction.

Na twee matige tragikomedies als eerste films, veroverde Krasinski de harten met de horrormelodrama’s A Quiet Place en A Quiet Place Part II. Met IF is hij weer bij af.

Nu te zien in de bioscoop.