Bearcubs, Róisín Murphy en nog twee andere donzige danceacts van Pukkelpop

Bearcubs (Castello) ★★★☆☆

Wat krijg je als James Blake en Jamie xx in elkaar morpht? Bearcubs, het alter ego van Jack Ritchie, een 28-jarige Brit die anno 2018 op vestimentair vlak nog in normcore gelooft en muzikaal bij postdubstep zweert.

Van het tiental songs dat hij en zijn drummer door de Castello lieten buitelen, verstoof de helft meteen in de Nevelen der Elektronica, waar ook compleet vergeten bandjes als Vondelpark en Cloud Boat rondzweven. Blake-by-numbers, het soort tracks dat James op een maandagochtend uit z'n neus pulkt: nerveus tikkend beatje hier, daverende subbasje daar, ijl zanglijntje ginder, klaar.

De andere helft bleef wel kleven. 'Ultraviolet' voelde zich met zijn woozy synthmelodieën meteen thuis in onze wazige ochtendkop, en 'Do You Feel' was rave met de handrem op, perfect om de laatste dag van Pukkelpop zachtjes op gang te trekken.

In 'Underwaterfall' waagde Bearcubs zich net als Jamie xx op de glijdende schaal tussen euforie en penarie zonder onderuit te gaan. De gedempte steeldrums hadden op ons hetzelfde effect als een nachtje clubben: je ligt 's nachts te woelen in je bed, door je hoofd schieten voortdurend vale beelden van een paar uur eerder, het spiergeheugen in je benen denkt dat je nog op de dansvloer staat.

'Paper Walls' was mooie digitale soul vol verknipte klikjes en bliepjes, en Bearcubs die scheurtjes in zijn falsetto zong. Het instrumentale slotnummer zat eerst Burial op de hielen door schimmige achterafstraatjes en eindigde als Caribou: house voor stijve harken. Cool. (PC)

Confidence Man (Lift) ★★★☆☆

Gespot op de wei: een bende weirdo's in spannende onderbroeken met een twijfelachtig gevoel voor ritme en smaak. Maar genoeg over de collega's van de schrijvende pers, ik moet het nog snel over het sympathieke Australische dancegroepje Confidence Man hebben.

Op het podium: twee anonieme muzikanten –drummer en knoppentovenaar –met niks aan behalve een gesluierde hoed en een boxershort. Ietsje later: zangeres Janet Planet en zanger Sugar Bones. Hij is het liefdeskind van twee jongens (Boy George en een Australische surfer boy), zij een dominatrix met een dansstijl die het midden houdt tussen the Egyptian en spastische Michael Jackson. Zij had langere benen, ook al droeg hij het kortere broekje. Geven en nemen.

Vier kostuumwissels geteld – eat that, Lady Gaga. Na de tweede kwamen ze champagne spuiten en slikken, na de derde kroop Janet als een hondje op de grond, terwijl Sugar liet weten iedereen graag eens in de douche onder handen te nemen. Hoe klonk dat? Als wispelturige DFA-pop. De nummers (van 'Try Your Luck' tot het fladderende 'All the Way') zijn volgens de makers dronken geschreven, en worden het best ook zo geconsumeerd. Het was tenslotte al twee uur.

Was het nu om te lachen, op maat van de lui die daarstraks ironisch stonden te wezen bij Willy Sommers? Allicht, maar ik heb toch maar twee paar mooie benen gezien. (VVP)

Maribou State (Castello) ★★★☆☆

Chris Davids en Liam Ivory noemen zichzelf "two music making, tea drinking boys from the Shire". Ze maken al muziek – en werden hier en daar opgemerkt – sinds hun zestiende. 

Op 7 september komt hun Kingdom in Colour uit, en op basis van een reeksje succesvolle singles kunnen we nu al gewag maken van 'een fel geanticipeerde plaat'. 'Feel Good' zal daar opstaan, hun samenwerking met de Texanen van Khruangbin, en een track die vandaag helemaal vooraan de set zat. Maribou State had Holly Walker meegenomen naar Kiewit, hun zangeres die af en toe het podium op mocht en daarna weer even in de coulissen werd gestald. 

Zij maakte van 'Steal' een hoogtepuntje, en sloot de set ook af met 'Midas'. Dat allemaal voor een opvallend goed gevulde Castello. Maribou State maakt geen dwingende, essentiële 'Everything now!'-muziek. Ze hameren nooit te lang op dezelfde nagel. Hun uit de oevers tredende lounge en de kop ingedrukte house vormt in de eerste plaats perfect festivalvoer: nooit te opdringerig en geheel uit goede vibes opgetrokken. 

Hun sound deed af en toe een heel klein beetje aan alcoholvrije Massive Attack denken, en aan een ingetogen Moloko, maar vaker aan Metronomy. Hebt u iets gemist als u er niet bij was? Neen. Was het niettemin aangenaam om eens gezien te hebben? Welja. Kunnen we deze recensie daarmee als afgerond beschouwen? Ik mag het hopen. (FVD)

Roísín Murphy (Marquee) ★★★☆☆

Is Roísín nog altijd die heerlijk onnozele troela die we ten tijde van Moloko hebben leren kennen? Is ze, behalve met bakken talent, nog altijd gezegend met het onvermogen om live tegen te vallen? Stond ze daar goed in de Marquee, zo tussen Tamino en Justice? Ja, welja en nog eens yup! Roísín Murphy heeft ondertussen ook een uitgebreide, weelderige back catalogue, waaruit het gemakkelijk een fantastische set bijeen te sprokkelen is. 

Zoals pakweg Grace Jones, Rihanna en Ariana Grande smukt ook Murphy haar optredens op met een resem kostuumwissels. Alleen veranderde zij niet van hele outfit, maar wisselde ze gewoon haar bouwvakkershelm in voor een truckerspet, die voor een carnavalsmuts, en die vervolgens voor een clownskraag. De onnozeliteit daarvan: dat is het gevoel voor humor van Murphy. Tussendoor klonk 'You Know Me Better' strak en kort aan de lijn gehouden. 'Overpowered' was een hoogtepunt, 'Exploitation' was zot goed en goed zot. En eindigen deed ze met twee Moloko-mijlpaaltjes: een goed in zijn vel blinkend 'Forever More' en een jazzy 'Sing It Back'. Stay weird, rozijntje. (FVD)