LEES OOK. Alles wat los zit, sleuren ze mee: “In dertig jaar Poortje Pik is er helemaal niks veranderd”

De San Fermínfeesten in Pamplona en La Tomatina in Buñol zijn cultureel erfgoed, Poortje Pik heeft die status nog niet bereikt. Buiten Rijkevorsel denken de mensen eerder dat die van Rijkevorsel één dag per jaar niet helemaal sporen. Minstens één dag per jaar. Maar de Rijkevorselnaren die het slachtoffer zijn geworden van het gebruik, ondergaan hun lot gelaten.

“Verdomme, mijn hondje is weg.” Gustaaf Leysen zoekt op de rotonde bij de kerk naar een klein beeldje. Een speld in een hooiberg, zo lijkt het, want op de rotonde liggen vooral grote materialen: afvalcontainers, fietsen, verkeersborden, tuinkabouters en bloembakken, maar ook een werftoilet, een cementmolen, borden van makelaars én van de politie. En een gedekte tafel. Er waren ook dieven met humor bij.

“Vroeger pikten ze poortjes en fietsen, eigenlijk alles wat los stond. Tegenwoordig nemen ze ook dingen mee die eigenlijk wel vast hangen, of verkeersborden. Dat zou niet mogen, want dat is gevaarlijk”

Alfons Van den Langenbergh

Zoekt zijn schakelketting

De eigenaars van de bloempotten hebben weinig moeite om hun eigendom terug te vinden, al twijfelt één vrouw wel of de bloemen in haar pot degene zijn die ze er zelf heeft in gezet. Voor wie kleine spullen kwijt is, wordt het moeilijker. Alfons Van den Langenbergh is op zoek naar een ketting. Een rood-witte schakelketting die ze bij hem hebben meegenomen, nadat de dader de oogvijzen waarmee ze aan de muur hing, had open gewrongen. “Vroeger pikten ze poortjes en fietsen, eigenlijk alles wat los stond. Tegenwoordig nemen ze ook dingen mee die eigenlijk wel vast hangen, of verkeersborden. Dat zou niet mogen, want dat is gevaarlijk. Alle verkeersborden bij den Drijhoek zijn weg.”

Zelf nam Alfons nooit deel aan de traditie. Een goed geweten? “Nee, geen tijd”, lacht hij. Hij wijst naar een grote rij winkelkarren bij de rotonde. “Vorig jaar hebben ze die van de Okay meegenomen, nu staan die van de Lidl hier. Die karretjes hangen aaneen. Om die naar hier te krijgen, moeten ze tot minstens met vier zijn geweest.”

Of met acht. Neel Vermonden zag in de nacht van Poortje Pik, 30 april, een groep van acht aan het werk in zijn straat. Ze probeerden er een hekwerk rond een werf weg te halen. “Ze plooiden dat hekwerk bijeen en wilden het net wegdragen toen de politie passeerde. Want die patrouilleert echt wel tijdens Poortje Pik en word je betrapt, dan heb je pech. Ze hebben allemaal hun identiteitskaart moeten tonen.”

“De politie patrouilleert echt wel tijdens Poortje Pik en word je betrapt, dan heb je pech”

Neel Vermonden

Zag acht ‘daders’ gecontroleerd worden

Neel ziet op de rotonde de Belgische vlag staan die tot voor kort voor het gemeentehuis stond. Ernaast staat een bord met het verkiezingsportret van burgemeester Dorien Cuylaerts. “Dat vind ik nu grappig.” Ook Roeland Wens verliest zijn glimlach niet, hoewel hij enkele rubberen matten mist. “Ik had mijn kinderen gewaarschuwd om niets buiten te laten staan en nu heb ik zelf prijs.”

Mijn oog valt plots op een klein beeldje. Het lijkt dat van een hond. “Is het dit hondje?” vraag ik Gustaaf Leysen, die nog aan het zoeken is. De man neemt het hondje van me over, bekijkt het langs alle kanten, aait het en koestert het in zijn stevige handen. Dit is zijn hondje, dat ooit nog moest worden ontdekt tijdens een fotozoektocht van de gemeente. “Wat een geluk, je hebt mijn hondje teruggevonden.” Wie volgend jaar het hondje van Gustaaf nog eens wil stelen, moet van goeden huize zijn.