Smeekbede voor zoon die al dertien jaar in Egyptische cel zit: “Leslie is geen drugscrimineel”

Dertien jaar lang al strijden Frans Maras (73) en Brigitte Troost (69) om hun zoon Leslie te helpen. Eerst hadden ze goede hoop op een positieve uitslag in hoger beroep, daarna was er zelfs sprake van een pardon in Egypte. Tot vorig jaar bleek dat Leslie alleen maar naar België kan terugkeren via een bilateraal verdrag voor het overbrengen van landgenoten. En dat bestaat niet.

Er komt dus geen licht aan het einde van de tunnel. Daarom zwijgen Leslies ouders uit Kontich niet langer. Na dertien jaar verbreken ze de stilte.

Bikkelharde straf

“Door financiële en relationele problemen zocht Leslie een manier om zijn schulden af te betalen”, zegt Brigitte. “Hij kwam de verkeerde mensen tegen. Zij overtuigden hem om in ruil voor geld een hoeveelheid drugs het land binnen te brengen.”

De Antwerpenaar werd in februari 2006 opgepakt op de luchthaven van Caïro met bolletjes cocaïne in zijn maag. Hoeveel, dat kan niemand zeggen door een gebrekkige stroom aan informatie. Maar de straffen voor drugsvergrijpen zijn bikkelhard in Egypte. Leslie Maras werd er veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Dat komt in de praktijk neer op zo’n 25 jaar cel, al zijn er gevallen bekend van personen die al bijna dertig jaar vastzitten.

“Het duurde zo’n drie tot vier maanden voor we wisten waar hij was en wat er aan de hand was”, vertellen zijn ouders. “Via via vernamen we dat hij opgepakt was. In Egypte. Met drugs.”

Ook nu, dertien jaar later, doet Brigitte het verhaal in ongeloof. “Eerst zat hij in de gevangenis van Tora Leman, met honderden gevangenen in één zaal. Als sardientjes in blik. Daarna werd hij overgebracht naar Kanater, waar veel buitenlanders opgesloten zitten.”

“De officieren behandelen hem er wel met respect. Hij heeft dan ook meteen Arabisch geleerd tijdens zijn eerste jaar in de cel, als een teken van goodwill. Hij moest ook wel, anders ging hij er kapot in die omstandigheden. Niemand tegen wie je kunt praten, niemand die je iets uitlegt … het was echt zwaar voor hem, die eerste maanden. Maar hij heeft standgehouden.”

Fysiek en mentaal belastend

Met de hulp van de Belgische ambassade kunnen Frans en Brigitte Leslie bezoeken in de gevangenis. Via de St. John the Baptist Church in Caïro leerden ze ook Kees Hulsman kennen, een Nederlander die al sinds 1994 in Egypte woont en mee een ngo oprichtte die de dialoog tussen culturen wil bevorderen.

“Zo’n reis naar Egypte is fysiek en mentaal echt enorm belastend. Het is niet zo dat we elke drie maanden even op en af kunnen naar daar. Daar kruipen weken voorbereiding in en ter plaatse is het dan ook nog eens moeilijk omdat we de taal niet machtig zijn. De hulp van Kees en de Belgische ambassade maakt het gelukkig draagbaar.”

Handgeschreven brief

“De straffen voor drugsfeiten zijn in Egypte inderdaad niet om te lachen”, bevestigt Kees Hulsman ons vanuit Egypte. “Dat is het grote probleem in deze zaak. In België zou Leslie nooit zo’n zware straf gekregen hebben. Daarom dat we samen met de ouders streven naar een overbrenging naar België. In afwachting daarvan proberen we de ouders zo goed mogelijk bij te staan.”

Via Kees Hulsman en de Egyptische kerk kregen Brigitte en Frans onlangs nog een handgeschreven brief van hun zoon toegestuurd, twee A4’tjes lang. “Het is hier echt koud moederke”, staat er te lezen. Zo warm het in Egypte is in de zomer, zo koud is het er in de winter. “Toen hij die brief schreef, was het daar vier graden boven nul. In de gevangenis zijn er geen airco’s, hè”, vertelt Frans. “We zijn dan snel naar de Decathlon gereden om warme kleren. Via de ambassade hebben we een doos vol kleren opgestuurd naar Kanater.”

Leslie spreekt in de brief ook zijn hoop uit voor een oplossing in de nabije toekomst. “Wie weet … nog een aantal jaar en dan kan ik terugkeren naar België, bij jullie”, schrijft hij. “Er was sprake van een nieuw verdrag. Dat veroordeelden van drugsdelicten nog maximaal vijftien jaar celstraf moeten uitzitten. Maar dat lijken nog steeds alleen maar geruchten te zijn”, vreest Brigitte. “Vandaar dat we hem naar België willen brengen, om hier zijn gevangenisstraf uit te zitten en mogelijk vroeger vrij te komen na zijn boetedoening.”

Overbrenging

Door het ontbreken van een verdrag tussen België en Egypte is een overbrenging van een gevangene naar een Belgische gevangenis echter niet mogelijk. Dat bevestigen ook de ministeries van Buitenlandse Zaken en Justitie. “We volgen de zaak van Leslie van dichtbij op”, klinkt het daar. “Door het ontbreken van een verdrag is een overbrenging momenteel onmogelijk”, aldus woordvoerder Karl Lagatie van Buitenlandse Zaken. “België vraagt dan ook aan andere landen om zich aan te sluiten bij het multilaterale verdrag binnen de Raad van Europa. Dat staat ook open voor landen die geen lid uitmaken van de Raad.”

Brigitte blijft hopen op een oplossing. “De drive die ik had, die begint af te nemen. Omdat ik het bijna niet meer aankan. We zijn al dertien jaar aan het strijden. Maar ik word er dit jaar 70, mijn man is er bijna 74. Op die leeftijd gaan de jaren heel snel voorbij. Wat als ons iets overkomt? Wie gaat er dan nog voor hem strijden? Dan verdwijnt Leslie helemaal in een vergeetput”, vreest Brigitte.

“Ik wil mijn zoon gewoon in België krijgen voor het te laat is”, vult Frans aan.

“Ons Leslie is geen crimineel, dat weten we. Anders hadden we hem allang laten vallen. Nee, Leslie heeft onze hulp nodig. Als we hem hier zouden krijgen, kunnen we hem warmte geven. Dat toekomstperspectief is een reden om te vechten.”