Het Colin Vallon Trio brengt ritmes vol verbeeldingskracht

Een blad cirkelt naar beneden, een kat sluipt door de tuin, een roodborstje strijkt neer op een boomstronk. Eén blik naar buiten en werkelijk overal is beweging. In de muziek van het Zwitserse Colin Vallon Trio,  afgelopen donderdag concerterend in Lantaren Venster in Rotterdam, lijkt beweging het kernbegrip. Geduldig bouwen piano, bas en drums in een voorbeeldige samenspraak een verbazingwekkend raderwerk van geraffineerd in elkaar grijpende ritmes en melodische motieven.

En dat allemaal met een opvallende en bewonderenswaardige lichtvoetigheid. Denkelijk wordt die het treffendste geïllustreerd door de speelwijze van drummer Julian Satorius. Hij dekt zijn drumstel met doeken af en kiest steevast voor de dunste stokken en brushes. Alles wat in zijn macht ligt om zo zacht mogelijk te klinken. Daar wordt het meteen ook spannend. Er is de onmiskenbare zindering van de ritmes, maar omdat die zo zacht en onnadrukkelijk worden gespeeld, werken ze vooral op de verbeeldingskracht. Je voelt de beweging, je ziet de beweging ook voor je dankzij de fantasievolle muziek, maar het blijft iets binnenin je, de behoefte om zelf in beweging te komen voel je gek genoeg niet. Het is introspectieve muziek, maar zodra je je ogen sluit, komen beelden in een aangename beheerste cadans voorbij en kijk je toch weer naar buiten, terwijl onderhuids je de fijne pulse wel degelijk merkt.

Minimal music 

Zoals zoveel jazz vandaag de dag heeft ook de muziek van pianist Colin Vallon en bassist Patrice Moret, die beiden verantwoordelijk zijn voor de composities, de nodige raakvlakken met minimal music. Veel herhaling, vaak de suggestie dat de muziek in een schier eindeloze loop doorgaat en doorgaat met dan wel subtiele variaties die juist onderstrepen dat veel hetzelfde blijft. Vallon kent gelukkig ook de valkuilen. Door zijn piano nu en dan te prepareren, brengt hij ter afwisseling atonale passages aan. Het gevaar van gelijkvormigheid is daarmee succesvol afgewend en het geeft de muziek ook een extra laag. Een verdieping van het klankspectrum dat nu niet meer uit louter mooi en licht bestaat, en soms ook een schurend ongemak toestaat. Even maar, want daar is weer die stille dans, de beelden van beweging. Een kraai hupt op een hek. Een blad cirkelt naar beneden.