Veerle Dobbelaere: "Het was niet mijn keuze om minder te acteren, maar ik kan makkelijk loslaten”

Acteren, en hoe erin te excelleren: Veerle Dobbelaere toont tot onze grote vreugde nog eens hoe het moet. Niet in de zoveelste ‘prestigieuze fictiereeks’, maar in de pretentieloze familiekomedie ‘De Collega’s 2.0’, waarin ze de rol van de keiharde, cynische bitch Hilde Reyniers vertolkt. Halfweg de jaren negentig ging de nog jonge Dobbelaere - samen met Johan Heldenbergh - al snel met hoofd en schouders boven de concurrentie uitsteken toen ze zich liet opmerken in de VTM-serie ‘Ons Geluk’. Er volgde een succesparcours, tot ze plots minder werd gevraagd en zich genoodzaakt zag het geweer van schouder te veranderen: ze ging aan de slag als designer en als mental and life coach. Maar gelukkig is ze zo ongeveer één keer per jaar nog aan te porren om te acteren. “Tegen een film van Jan Verheyen zeg ik niet nee”, aldus Veerle. “Omdat Jan perfect weet wat hij wil, maar ook openstaat voor suggesties. En het was zalig om de rol van Hilde Reyniers te spelen. Kon je aan het eindresultaat zien dat ik er zin in had? Ja? Fijn! Tijdens de montage kreeg ik het ook al te horen: ‘Veerle, het is overduidelijk dat je met veel plezier staat te spelen.’ Dat was ook echt zo. De sappigheid, de vettigheid, de durf van Hilde Reyniers was heerlijk om mee aan de slag te gaan.”

Maar je hebt geen karikatuur van haar gemaakt.

“Hilde is geen stripfiguur geworden, dat klopt, maar ik heb haar kleine kantjes wel uitvergroot, hoor. Wat ik belangrijk vond, was dat Hilde geen zielig personage zou worden: de klassieke, oudere vrouw met te korte rokjes en te krappe kleren die haar vetrolletjes benadrukken. Nee, ze moest echt sexy zijn, en ik vind dat dat goed gelukt is.”

Als je zo in je element was op de set moet je toch zin hebben in meer?

“Ik heb nog meegewerkt aan ‘Klem’, de eerste kortfilm van Ish Ait Hamou, die onlangs het Kortfilmfestival van Leuven heeft geopend en op nieuwjaarsdag zal worden uitgezonden op de nationale omroep. Verder heb ik voorlopig nog geen nieuwe rol gekozen, ik wacht nog op een mooie aanbieding. Een hele tijd geleden al heb ik besloten om één rol per jaar aan te nemen. Dit jaar waren er dat dus twee, vorig jaar was het een kleine, maar zeer fijne rol in ‘Gent-West’. Da’s genoeg zo.”

Het is dus een bewuste keuze?

“De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het niet helemaal míjn keuze was. Vrouwelijke collega’s hadden me al gewaarschuwd voor het feit dat je na een bepaalde leeftijd nog weinig interessante rollen krijgt aangeboden, en ik heb aan den lijve ondervonden dat dat ook werkelijk zo is. Maar ik heb niet stilletjes zitten wachten tot dat moment kwam, en heb dus mijn voorzorgen genomen. Ik ben meubels gaan ontwerpen en ben aan een gerenommeerde school gaan studeren voor mental and life coach. In 2010 ben ik afgestudeerd.”

“Versta me niet verkeerd: ik acteer ongelooflijk graag, en wil het blijven doen tot de dag dat ik doodval. Maar om mijn houdbaarheidsdatum te verlengen, denk ik dat het belangrijk is om te doseren. Want je ziet het vaak gebeuren, hé: actrices die met alle mogelijke middelen worden gelanceerd, maar na een aantal jaren niet meer aan de bak komen. Ik kom dus liever te weinig op het scherm dan dat de mensen gaan zeggen: ‘Oh nee, daar heb je die Veerle Dobbelaere weer.’ Het is fijner om te horen: ‘Wanneer zullen we je nog eens zien?’ (lacht) Daarom ben ik zuinig op mijn acteerwerk, en neem ik alleen de rollen aan waarin ik echt goesting heb.”

Ben je blij met die keuze?

“Heel blij.”

Was je dat ook op het moment toen je ze moest maken?

“Ik kan nogal makkelijk loslaten. Bovendien geef ik niet om egostrelende bekendheid, dus dat was ook al geen probleem. Ik heb mijn passie om mensen te doorgronden en vorm te geven kunnen botvieren in mijn nieuwe job. Daar vind ik de voldoening die ik vroeger vond in mijn acteerwerk.”

Wat houdt dat coachen in?

“Ik ben professional certified coach, en werk met tools uit de neurowetenschap. Daarmee begeleid ik onder andere mensen in leidinggevende functies die moeite hebben met leiding geven.”

Zonder hen allemaal over dezelfde kam te scheren: ik kom vaak coaches tegen die lucht lijken te verkopen.

“Er zijn er ook zo veel tegenwoordig, en de ene is inderdaad de ander niet. Als je je diploma bij Syntra haalt, heb je bijvoorbeeld een lager kwaliteitslabel dan ik, dat is gewoon zo. Ik heb een internationaal erkend diploma.”

Ben je tevreden over de wending die je genomen hebt met je carrière?

“Absoluut. Ook wat het acteren betreft, want ik ben ervan overtuigd dat ik nog zeer mooie rollen aangeboden zal krijgen. Ik geloof dat ik, zolang ik leef, niet helemaal zal verdwijnen. Want de liefde en toewijding voor mijn vak is groter dan ooit, en dat zal ik niet zomaar verloren laten gaan. Maar: ik acteer te graag om een broodspeler te zijn, dan ga ik nog liever - en dat meen ik - in een café werken. Daarom neem ik enkel rollen aan die ik met hart en ziel wil spelen. Want het leven is nu eenmaal te kort om tijd te verspillen.” (lacht)

Jo Smeets

‘De Collega’s 2.0’, vanaf woensdag in de bioscoop

www.degastenvanveerle.be