Waarom Denk zich van PVV-methoden bedient

De Haagse redactie van De Volkskrant huist in een pand waar ooit de stadsschutterij verbleef. Toen Selçuk Öztürk een keer op de koffie kwam, zag hij een parallel. ‘Zoals de schutterij vroeger het stadsbestuur verdedigde, zo zitten jullie als mainstream media nu hier om de gevestigde orde te beschermen.’

Denk en de media, het is een ingewikkelde relatie. Denk vindt kranten en omroepen knechten van het establishment. Daarom maken ze zelf filmpjes van interviews met Kamerleden, spannen ze rechtszaken aan tegen media en organiseren ze hun eigen kanalen – Denk-tv – om de achterban te bedienen.

Ook de Volkskrant was, vanwege verslaggeving rond het opstappen van Sylvana Simons, een tijd niet welkom bij Denk. Woensdag werd de banvloek opgeheven. Koffie met Öztürk! Al zal ik moeten waarmaken dat ik deze genade verdien.

Het is een pikant moment. Over een half uur begint de persconferentie over de volgende aanvaring. Dit keer met BNNVARA, dat achterhaalde dat Denk in verkiezingstijd overwoog een nepaffiche van de PVV in te zetten met als slogan: ‘Na 15 maart gaan we Nederland zuiveren.’

Öztürk is een boeiende gesprekspartner, zeker als de gemoederen een beetje verhit raken. Dan gaat hij rondbenen; gesticulerend, de knuisten tegen elkaar duwend om confrontaties ‘met het Haagse establishment’ zichtbaar te maken. Hij vraagt eerst beleefd of dat niet storend is.

Hij brengt een lijfelijk gebeuren naar het Binnenhof, met veel beweging aan binnen- en buitenkant. In de plenaire zaal zie je hem draaien en schuiven; hij gnuift met z’n fractiegenoten, met andere Limburgers of passanten, heft de handen ten hemel, slaat ze voor zijn gezicht. 

Een en al emotie

‘Als beginnend Kamerlid was ik een en al emotie’, zei Öztürk me niet lang nadat hij de PvdA had verlaten. ‘Later kwam daar de onderbouwing bij.’ 

We zijn vier jaar verder en zoveel is zeker: de emotie is niet verdwenen.

Aanleiding voor ons gesprek was niet de nepcampagne, maar twee door Öztürk aangeslingerde Kamerconfrontaties. Eerst een aanval op Kamervoorzitter Arib, die PVV’er Martin Bosma in haar dienstauto had laten meerijden na een late vergadering – beiden wonen in Amsterdam. Öztürk maakte er een groot nummer van: dit was misbruik van de dienstauto, Bosma heeft reiskostenvergoeding. Ik weet dat u foto’s heeft gemaakt, zei Arib, zichtbaar verontwaardigd.

Een dag later had Öztürk opnieuw een opzetje. De PVV had voorgesteld criminele Antillianen naar het Caribisch gebied te sturen. Öztürk kwam nu met de suggestie een xenofobeneiland aan te leggen, voor criminele PVV’ers en aanverwanten – hij noemde Gidi Markuszower, ooit opgepakt wegens vuurwapenbezit. Reden voor een CDA-Kamerlid de zaal te verlaten, maar ook dankbaar basismateriaal voor Denk-tv, dat animaties toevoegde: Arib en Bosma in een toeterende taxi, Nanninga, Baudet, Wilders en de Pegida-voorman op een palmeneiland.

‘Dit is de PVV-ificatie van Denk’, was desgevraagd de malicieuze reactie van Bosma, zelf ook nooit te beroerd om op de man te spelen. Precies dat wil ik Öztürk voorleggen: waarom de tegenstander bestrijden met diens wapens? Waarom zo’n brute, op de man gerichte aanpak? Waarom niet zelf je niveau kiezen?

Vuil spel

‘Wat ik de mensen wil laten zien’, zegt Öztürk al ijsberend, ‘is het vuile spel dat in Den Haag gespeeld wordt. De PVV heeft vieze dingen over Arib gezegd, bedoeld om de xenofobe onderbuik te raken. En dan rijdt Bosma gezellig mee naar Amsterdam. Huichelachtig.’

Dat hij foto’s zou hebben gemaakt, berust volgens hem op een misverstand: ‘Ik zag ze samen vertrekken en heb alleen mijn telefoon opgehouden om te doen alsof.’

De hypocrisie van de PVV, daar gaat het om. ‘Zo bedrijf ik politiek, ook toen ik raadslid in Roermond was. Confronteren, koekje van eigen deeg geven. Wilders en zijn knechten doen het ook zo. Het establishment heeft mensen als ik nodig om bij de basis te komen.’

Inmiddels staan er bij de fractie tientallen journalisten te wachten. ‘Laat ook onze kant eens horen’, voegt Tunahan Kuzu me toe terwijl hij met Öztürk en Farid Azarkan naar het hoofd van de tafel loopt.

Denk wil de aandacht graag sturen naar de geheime opnamen die BNNVARA maakte van een gesprek in de fractiekamer van Denk. Azarkan: ‘Ik heb lang verdedigd dat de journalistiek overal z’n werk moet kunnen doen. Door dit gedrag moet ik daar wellicht op terugkomen. In je werkkamer moet je veilig zijn.’

Maar de kernvraag hier is dezelfde als die ik eerder voor Öztürk had. Het is de Denk-paradox: kun je je eigen boodschap geloofwaardig overbrengen met inzet van de tactieken van je grote tegenstrever, Geert Wilders?